Ξεκινάμε, φεύγουμε για μακριά, κάνουμε σχέδια να εξερευνήσουμε όλη τη ζωή, και πάντα στο ίδιο σημείο ξαναγυρνάμε. Αράζουμε στην κόγχη ενός ονείρου, που έμεινε εκεί και μας περίμενε… Κι εμείς που νομίσαμε πως το όνειρο μάς ακολουθούσε! Κι άντε πάλι καινούρια σχέδια για μακρινά ταξίδια, για καινούρια άγνωστα τοπία, κι άντε πάλι ν” αρματώνουμε το όνειρο, σίγουροι, αυτή τη φορά, πως θα μας ακολουθήσει! Όχι, τα όνειρα δεν ακολουθούν… Πρέπει να τρέξεις πίσω τους, να τα κυνηγήσεις, για να καταφέρεις να τα υλοποιήσεις.
Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Υπάρχουν άνθρωποι που φτάνουν ως το τέλος τους, κρατώντας μέσα στην ψυχή τους ένα βουλωμένο γράμμα. Περπατούν στο δρόμο τους φορτωμένοι τα λάφυρα της νίκης τους, τα απομεινάρια της ήττας τους, τα πολύτιμα πετράδια της ευτυχίας τους, τις νυχιές από τα σημάδια του πόνου τους. Περνούν μπροστά από το ταχυδρομείο της ζωής και μόλις φτάσουν εκεί, γυρίζουν αλλού το πρόσωπό τους. Βιάζονται. Πάντα κάτι έχουν να κάνουν, πιο σημαντικό. Πάντα κάποιος τους φωνάζει από το απέναντι πεζοδρόμιο. Συνεχώς αναβάλλουν. Ξεχνούν να συμπληρώσουν τα στοιχεία στο φάκελο. Τον αποστολέα, τον παραλήπτη (κυρίως αυτόν), τη διεύθυνση… Και ο χρόνος κυλάει… Και το γράμμα κιτρινίζει. Ξεθωριάζει. Παραπέφτει.
Υπάρχουν και άνθρωποι οι οποίοι είναι σαν ένα καλό και αγαπημένο μας βιβλίο. Πάντα ανοιχτοί για μας, βρίσκονται δίπλα μας όταν τους χρειαζόμαστε, πάντα έτοιμοι και πρόθυμοι να μοιραστούν τις σκέψεις τους μαζί μας, να μας βοηθήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και όχι μόνον εμάς. Με δική τους πρωτοβουλία και θέληση, γίνονται «βιβλία δανειστικής βιβλιοθήκης» και με αυταπάρνηση προσφέρουν τη βοήθειά τους, την αγάπη τους, ακόμα κι τον ίδιο τους τον εαυτό, σε όποιον τους χρειαστεί. Η διαφορά τους βέβαια από τα κανονικά βιβλία είναι πως δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε να πάει και να τους αγοράσει από ένα βιβλιοπωλείο. Δεν προσφέρουν το οτιδήποτε, έναντι κάποιου ποσού. Χρειάζεται να τους κερδίσεις…
Υπάρχουν ακόμα εκατοντάδες κατηγορίες ανθρώπων, εκτός από αυτές τις δύο που προανέφερα. Ο καθένας από αυτούς έχει χαράξει τη δική του πορεία, έχει κάνει διαφορετικές επιλογές και έχει τα δικά του μυστικά. Ξέρετε, ένα παραμύθι λέει πως τα βότσαλα της θάλασσας είναι τα ανείπωτα μυστικά των ανθρώπων. Άλλα γυαλιστερά και πολύχρωμα σαν πολύτιμες πέτρες, άλλα στρογγυλά και λεία, άλλα με σκαλίσματα και παράξενα σχέδια, άλλα θαμπά και άχρωμα, και άλλα αιχμηρά σα λάμες μαχαιριών.
Αυτό που πραγματικά μας κάνει να ξεχωρίζουμε ο ένας από τον άλλο και μας χαρακτηρίζει πολλές φορές σαν άτομα, είναι οι επιλογές μας. Μπορεί να είμαστε σίγουροι για αυτές και να πιστεύουμε πως ήταν σωστές. Να θεωρούμε πως πάντα κάναμε και θα κάνουμε το σωστό. Μπορεί να ξέρουμε πως κάποιες από αυτές ήταν λανθασμένες, αλλά να μην μας ενδιαφέρει. Να υποστηρίζουμε πως » ό,τι έγινε, έγινε» και να μην προσπαθούμε καν να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε τα πράγματα ή έστω να τα βελτιώσουμε. Μπορεί ακόμα να νομίζουμε ότι έχουμε κάνει λάθος ή να έχουμε αμφιβολίες για κάποια από τις επιλογές μας και για αυτό να στεναχωριόμαστε και να μετανιώνουμε όλη μας τη ζωή, δίχως να αποπειραθούμε να κάνουμε κάτι, γιατί πολύ απλά φοβόμαστε πως πάλι θα πράξουμε λάθος. Μπορεί απλά να περνάμε τη ζωή μας αναρωτώμενοι αν οι επιλογές μας ήταν σωστές ή όχι, ή τι θα γινόταν αν είχαμε επιλέξει κάτι άλλο. Κάπως έτσι χάνουμε όλες τις πραγματικές μας ευκαιρίες…
Όπως έχει γράψει και η Αλκυόνη Παπαδάκη: «Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα όνειρά μας… Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε διαλέξει… Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε… Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να βρουν καταφύγιο οι κατατρεγμένοι… Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να προβλέπουμε τις καταιγίδες… Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να βγει ο ήλιος από τη δύση… Αν… Αν… Αν ήταν όλα αλλιώς! Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που κρύβουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;». Μια άποψη, την οποία συμμερίζομαι απόλυτα.
Πρέπει να ζούμε τη ζωή μας και όχι να σκεφτόμαστε και να κλαίμε συνεχώς επειδή ανεβήκαμε σε αυτό το τρένο και όχι σε εκείνο, ή γιατί κατεβήκαμε σε εκείνη τη στάση και όχι στην άλλη, ή επειδή διαλέξαμε το συγκεκριμένο μεταφορικό μέσο και όχι κάποιο άλλο! Εάν συμπεριφερόμαστε με αυτό τον τρόπο, κάποια στιγμή θα κοιτάξουμε πίσω μας και θα συνειδητοποιήσουμε πως η ζωή μας πέρασε χωρίς να το έχουμε καταλάβει και χωρίς να έχουμε κάνει αυτά που θέλαμε. Και θα “ναι αργά. Πολύ αργά…
Σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Η ζωή λοιπόν, είναι ένα ταξίδι. Κοιτάξτε να ευχαριστηθείτε τη διαδρομή, γιατί ο τελικός προορισμός είναι ο ίδιος για όλους. Δεν εννοώ βέβαια να μην σας ενδιαφέρει τίποτα, να γίνετε αναίσθητοι. Όχι φυσικά! Πρέπει να αγωνίζεστε για τα θέλω σας, να προσπαθείτε να αλλάξετε ό,τι σας ενοχλεί. Όπως λέω: «Όταν κάτι σε χαλάει, χάλασέ το κι εσύ».