Το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι αλάνθαστο.

Παρ’ όλο που έχουν δημιουργηθεί πολλά προγράμματα που βοηθούν στην καλλιέργεια του λόγου και στη σωστή έκφραση παρατηρώ πως ο διάλογος μεταξύ των μαθητών αλλά και μαθητών- καθηγητών είναι ελλιπής.

Ξεκινώντας, το μάθημα έχει ως σπονδυλική στήλη τον διάλογο και σύμφωνα με αυτόν γίνεται η παράδοση του μαθήματος αλλά και λύνονται οι διάφορες απορίες που μπορεί να έχουν δημιουργηθεί. Συχνά  όμως,  λόγω έλλειψης χρόνου το μάθημα ξαφνικά γίνεται παθητικά, ο καθηγητής παραδίδει χωρίς να ακούει γνώμες των μαθητών και έτσι ο διάλογος δεν υπάρχει.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί, ευτυχώς λίγοι, έχουν την αντίληψη ότι αυτοί είναι που ξέρουν να μιλούν σ’ αυτούς που δεν ξέρουν και πρέπει να μεταδώσουν την συσσωρευμένη  τους σοφία και εμπειρία. Απαιτούν με αυτό τον τρόπο Κύρος ως ειδικοί.

Θα έλεγα πως η σύγχρονη κοινωνία δεν επιτρέπει τη παράλειψη της χρήσης του διαλόγου διότι το πολίτευμα της χώρας μας είναι η Δημοκρατία, η οποία έχει χτιστεί πάνω στο διάλογο άρα θα πρέπει να θεωρείται σχεδόν αδύνατη η παθητική  μάθηση. Ωστόσο, αρκετές φορές ο διάλογος δεν υφίσταται διότι οι μαθητές επιλέγουν να μην εκφράσουν την γνώμη τους μπροστά στους υπόλοιπους μαθητές. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: Πρώτον λόγω της δημιουργίας της δικιάς τους «γλώσσας»  οι μαθητές συνηθίζουν στην χρήση αρκτικόλεξων και αυτό οδηγεί στην γλωσσική ένδεια η οποία έχει ως αποτέλεσμα την συρρίκνωση της σκέψης άρα και έκφρασης. Επίσης λόγω του σχολικού εκφοβισμού πολλά παιδιά διστάζουν να πουν τη γνώμη τους φοβούμενοι τις βωμολοχίες των υπολοίπων παιδιών.

Βεβαίως εάν λυθούν τα παραπάνω προβλήματα, θα γίνεται σωστή χρήση του διαλόγου μέσα στην τάξη. Αναλυτικότερα, οι καθηγητές θα πρέπει να επεξεργάζονται τον χρόνο του μαθήματος σωστά έτσι ώστε να περισσεύει χρόνος για διάλογο, για ανταλλαγή γνωμών και απόψεων μεταξύ μαθητών αλλά και μαθητών–καθηγητή. Στη συνέχεια, ο ρόλος του καθηγητή ως συντονιστή του διαλόγου  θα αποτρέψει την αποτυχία της χρήσης του.

Έπειτα για το πιο γενικά προβλήματα που προανέφερα θα πρέπει το σχολείο να λάβει σημαντικά και αυστηρά μέτρα για την καταπολέμηση και την κατά το δυνατόν εξάλειψη του εκφοβισμού. Τέλος οι καθηγητές που είναι υπεύθυνοι  θα μπορούσαν να “επέβαλαν-παρότρυναν” την συμμετοχή σε προγράμματα που σχετίζονται με την σωστή χρήση του διαλόγου (όπως: το πρόγραμμα προώθησης διαπολιτισμικού διαλόγου eTwinning) προσθέτοντας εκδρομές ή άλλα διασκεδαστικά  μέσα που θα προσελκύσουν τους μαθητές.

Κλείνοντας, για το πρόβλημα της έλλειψης του διαλόγου μέσα στην τάξη δεν ευθύνονται μόνο οι καθηγητές αλλά και οι μαθητές άρα εάν συνεργαστούν ίσως μειωθεί η απουσία του την ώρα του μαθήματος.

Δάφνη Κουρλιούρου, Α΄ τάξη