Εγκλεισμός
23/3/20
Αγαπημένο μου ημερολόγιο…τρεις εβδομάδες καραντίνα!! τελικά οι δύο έγιναν τρεις. Δεν πειράζει, θα κάνω υπομονή έναν μήνα.
Είπα να γράψω ημερολόγιο για να περνάει η ώρα, μιας που βαριέμαι τόσες ώρες σπίτι, και… θα ξεκινήσω με τα τυπικά. Είμαι η Ναυσικά, είμαι 17 χρονών και πάω 3η λυκείου, σε 2 μήνες δίνω πανελλήνιες. Νιώθω το άγχος να με κατακλύζει. Μακάρι να περάσω νομική, μακάρι!! Θέλω τόσο να φύγω από το χωριό, έχει γίνει κουραστικό, ίδια ρουτίνα μονίμως. Ίδια τοπία, ίδιες μορφές,.. όλα ίδια, τόσο συνηθισμένα.
Μου λείπει η σχέση που είχα με τον μπαμπά πριν την καραντίνα. Έχει γίνει τόσο καταπιεστικός που κουβέντα δεν σηκώνει· ξαφνικά σοβάρεψε η στάση του απέναντι μου. Μέσα σε τρεις εβδομάδες…Τι να του συνέβη; Δεν είναι πλέον ευχαριστημένος με την πρόοδο μου; Πιέζεται οικονομικά; Του λείπει η δουλειά; Του λείπει ο κόσμος ;…πφφ..τα πάντα περίεργα. Τουλάχιστον η μαμά και η Ειρήνη είναι εντάξει. Περνάω όμορφα μαζί τους. Είναι ένα διάλειμμα, ένας τρόπος να χαλαρώνω από το διάβασμα. Στην μαμά φαίνεται να αρέσει η καραντίνα, της αρέσει στο σπίτι. Όλο βρίσκει να ασχολείται με κάτι. Κάθε μεσημέρι τρώμε κάτι διαφορετικό, πειραματίζεται αρκετά με την κουζίνα. Αντίθετα η Ειρήνη δε φαίνεται να απολαμβάνει την κατάσταση ιδιαίτερα. Της λείπουν οι παλιές της συνήθειες. Το σπίτι της στην πόλη, η σχολή της, οι εξόδοι της, οι φίλες της, μα περισσότερο ο Πάνος. Την έχει πάρει από κάτω, δεν ξέρω πως να τη βοηθήσω, να της ανεβάσω την ψυχολογία. Ο χρόνος με πιέζει, έχω δύσκολο πρόγραμμα.
18/8/20
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, γεια σου και πάλι. Πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που σου έγραψα. Αύγουστος πλέον,… Τα κατάφερα, μπήκα στην σχολή, πέρασα νομική στην Αθήνα!! Είμαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου! Θα μετακομίσουμε Αθήνα μαζί με την Κωνσταντίνα, θα συγκατοικήσουμε. Το σπίτι το οποίο νοικιάσαμε είναι κέντρο, μικρό και όμορφο. Έχω ξετρελαθεί, ανυπομονώ να το διακοσμήσουμε..! Ποιος θα το φανταζόταν, φοιτήτρια ξεκινώντας μια νέα ζωή. Πήγα διακοπές με τα κορίτσια στην Πάρο, ήταν υπέροχα. Γνώρισα ένα παιδί, τον Άρη από Αθήνα. Έχουμε κρατήσει επαφές ίσως ξανά ιδωθούμε.
20/10/20
Άλλη μια σελίδα που σου γράφω. Είμαι Αθήνα, τα μαθήματα έχουν ξεκινήσει. Έπιασα δουλειά σε μια καφετέρια, το σπίτι έχει γίνει πανέμορφο, με τον Άρη είμαστε πλέον μαζί και όλα έχουν πάρει το δρόμο τους. Η Κωνσταντίνα βγήκε θετική στον κορονοιό, πράγμα που με ανησυχεί. Εγώ συνεχίζω να βγαίνω αρνητική και μένω στον Άρη εδώ και λίγες μέρες. Με την Κωνσταντίνα μιλάμε σε καθημερινή βάση, η υγεία της είναι κρίσιμη, πιθανόν να νοσηλευτεί. Συζητάνε μάλιστα για δεύτερο lockdown. Με θλίβει το γεγονός ότι μπορεί να μας ξανακλείσουν τη στιγμή που αρχίσαμε να προσαρμοζόμαστε, ευελπιστώ να μην συμβεί κάτι τέτοιο.
18/02/21
Φεβρουάριος, δύσκολη περίοδος. Η Κωνσταντίνα βρίσκεται στην εντατική, είναι στα χειρότερά της. Είναι δυνατή, θα τα καταφέρει, το ξέρω, πιστεύω σε αυτήν. Δυστυχώς δεν μπορώ να είμαι δίπλα της σε μια τόσο άσχημη στιγμή διότι γύρισα στο χωριό. Είμαστε κλεισμένοι εδώ και ένα τρίμηνο. Το σπίτι το ξενοικιάσαμε αναγκαστικά, τα μαθήματα γίνονται διαδικτυακά και έχω να βρεθώ με τον Άρη έναν μήνα. Δεν αντέχω, πνίγομαι, έχω απελπιστεί, δεν μπορώ άλλο.
02/08/21
Πέντε μήνες μετά βρίσκω το κουράγιο να σου γράψω. Η Κωνσταντίνα δε τα κατάφερε, μας άφησε. 05/03/21 ημερομηνία η οποία θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην ψυχή μου. Ο Άρης ήταν δίπλα μου καθόλη την διάρκεια του πένθους μου. Είχαμε τόσες φιλοδοξίες, τόσα όνειρα, τόσες στιγμές που έγιναν ανάμνηση και δεν πρόκειται να ξαναζήσουμε. Πλέον συνειδητοποιώ πως τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή … μέσα σε μια μόνο στιγμή μπορούν τα πάντα να καταστραφούν και άντε να ξεκινήσεις ξανά από την αρχή. Δεν υπάρχει εντονότερο συναίσθημα από την απώλεια ή τον φόβο για τη ζωή.
Δεν αντέχω να τα σκέφτομαι … Το πήρα απόφαση, θα ξαναγράψω όταν όλα τελειώσουν και ξαναβγούμε στο φως.
Από τις μαθήτριες
Α.Β
Α.Δ
Α.Λ
