Γεννιόμαστε κλαίγοντας. Ο πρώτος μας ήχος! Μετά, αρχίζουν τα γέλια. Τα τραγουδάκια. Τα λαχνίσματα. Τα νανουρίσματα. Η ζωή του παιδιού είναι μία κρυμμένη μουσική. Παίζει κρουστά με κατσαρολικά, με κουδουνίστρες, με αγκού και μα μα. Και τραγουδάει μόνο του.
Και μετά…έρχεται στο σχολείο. Κάθεται σε ένα καρεκλάκι που απαγορεύεται να τρίξει, τιτιβίζει με τον διπλανό του και ακούει αυστηρές επιπλήξεις, μαθαίνει τη σιωπή.
Πού πήγε η μουσική; Πού πήγε η χαρά; Μήπως την κρύβουμε κάτω από επιβεβλημένες σιωπές; Μήπως η μόνη «μουσική» που ακούει ο μαθητής είναι το κουδούνι;
Τι θα λέγατε να γράφουμε τις ασκήσεις μας ακούγοντας Σοπέν. Να παίζουμε στα διαλείμματα ακούγοντας Χατζιδάκι. Να αντικαταστήσουμε τον οξύ ήχο του κουδουνιού με χιπ χοπ. Και κυρίως: να βρούμε δυο στιγμές μέσα στην αίθουσα για τραγούδι κι αυτοσχεδιασμό.
Στη θλιμμένη εποχή της πανδημίας, η χαρά της μουσικής είναι ένα ισχυρό όπλο. Κι εμείς το θέλουμε στο οπλοστάσιό μας. Λοιπόν; Τι λέτε; Τραγουδάμε;
