Στην αρχαία Αθήνα οι άνθρωποι πίστευαν ότι μετά τον θάνατο οι ψυχές οδηγούνταν με τον ψυχοπομπό Ερμή στον Άδη. Μετά η ψυχή φτάνει σε μια λίμνη και ο χάρος την περνάει στην απέναντι όχθη.
Μετά τους πολέμους οι Αθηναίοι νεκροί μεταφέρονταν στην Αθήνα.Οι συγγενείς έπρεπε να επισκέπτονται συχνά τον τάφο του νεκρού,επειδή είχε μεγάλη σημασία για την κοινωνία της κλασικής Αθήνας.Οι συγγενείς του νεκρού είχαν την ευθύνη για την επιτέλεση των εθιμικών τελετών ταφής Σε περίπτωση που ο νεκρός δεν είχε οικογένεια ή η οικογένεια του ήταν φτωχή και δεν μπορούσε να αναλάβει την ταφή, την ευθύνη έπαιρνε ένας στενός φίλος ή η πόλη.
Η πρόθεσις γινόταν στο σπίτι του νεκρού μια μέρα μετά τον θάνατο του είχε διάρκεια μία μέρα και πραγματοποιούσε τον παραδοσιακό θρήνο και την απόδοση του τελευταίου χαιρετισμού.Οι γυναίκες της οικογένειας προετοίμαζαν το σώμα του νεκρού για πρόθεση,δηλαδή έπλεναν το σώμα,το άλειφαν με λάδι,το έντυναν και το στόλιζαν με λουλούδια,στεφάνια και κοσμήματα.
Την τρίτη μέρα πριν από την ανατολή, γινόταν η εκφορά,δηλαδή η μεταφορά του νεκρού. Μετά τη μεταφορά το σώμα τοποθετούνταν μέσα σε λάκκο.
Το περίδειπνο ήταν το γεύμα που γινόταν στο σπίτι του νεκρού αφού είχε γίνει η κηδεία του και ήταν μια ευκαιρία να μιλήσουν οι συγγενείς για τον νεκρό.Με βάση ανασκαφικά ευρήματα,όπως τέφρα,οστά ζώων,όστρακα από αγγεία πόσης, πινάκια και λεκανίδες που ήρθαν στο φως πάνω σε τάφους πιστεύουμε ότι το περιδείπνο γινόταν στο χώρο του τάφου.
Tην ένατη μέρα μετά την ταφή η οικογένεια και οι φίλοι συγκεντρώνονταν στο μνήμα για την τέλεση των ενάτων. Το μόνο στοιχείο που έχουμε για τη συγκεκριμένη τελετή είναι η συχνή αναφορά της στα δικαστήρια, αλλά χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις.Το τέλος του πένθους γινόταν με μια τελετή για το χρονικό εντοπισμό της οποίας δεν υπάρχουν στοιχεία.Σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς η οικογένεια ξαναρχίζει τη ζωή της αν είχε τελέσει τα καθήκοντα της προς τον νεκρό.
Στην αρχαία Αθήνα τα νεκροταφεία χτίζονταν έξω από τα τείχη της πόλης. O ενταφιασμός και η καύση ήταν οι επικρατέστερες πρακτικές , όπως άλλωστε και κατά τις προηγούμενες περιόδους , αλλά ο αριθμός των ταφών με καύσεις παρουσίασε αξιοσημείωτη αύξηση τον 4ο αιώνα π.X. Οι τελετές και τα κτερίσματα δεν παρουσιάζουν μεγάλες διαφορές σε σύγκριση με εκείνα των ταφών των αρχαϊκών χρόνων.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙA
http://www.ime.gr/chronos/05/gr/society/index.html
ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ A1
ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ A1