Το περιβάλλον έχει αποδείξει την αποτελεσματικότητά του όσον αφορά τη χρήση και την ανακατανομή των φυσικών πόρων για να εξασφαλίσει την ισορροπία και τη ζωή στους χώρους του.
Ο άνθρωπος, με το πέρασμα του χρόνου, αναπτύχθηκε και αναπτύχθηκε κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά, όχι πάντα με τον πλέον δίκαιο τρόπο.
Η έκρηξη για νέες βιώσιμες δράσεις έχει θέσει σε κίνηση την προσέγγιση και τη θεωρητική ανάπτυξη αυτών των διαστάσεων βιωσιμότητας, οι οποίες είναι οι ακόλουθες: περιβαλλοντικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές.
Σε τρεις από τις τέσσερις αυτές διαστάσεις, ο άνθρωπος είναι ο κύριος πρωταγωνιστής, στον οποίο εμπίπτουν οι δράσεις που πρέπει να αναληφθούν για την εξασφάλιση της βιώσιμης ανάπτυξης.
Σήμερα όλες οι δράσεις πρέπει να τηρούνται από αυτές τις διαστάσεις για να κατανοήσουν καλύτερα το βιώσιμο πεδίο που θα επιτευχθεί και τα οφέλη της για την ανθρώπινη και κοινωνική ανάπτυξη, χωρίς να βλάπτουν τα σχετικά σενάρια όπως το περιβάλλον..
Οι διαστάσεις της βιωσιμότητας έχουν διαδοθεί κυρίως από την UNESCO, μέσω των προγραμμάτων αειφόρου ανάπτυξης για το μέλλον.
Είναι οι θεωρίες της αειφόρου ανάπτυξης σε όλη την ιστορία που αντιμετωπίζουν και αναπτύσσουν ιδέες γύρω από κάθε μια από αυτές τις διαστάσεις.
Αναφορές
- Artaraz, Μ. (2002). Θεωρία των τριών διαστάσεων της αειφόρου ανάπτυξης. Οικοσυστήματα.
- Corral-Verdugo1, V., & Pinheiro, J. d. (2004). Προσεγγίσεις στη μελέτη της βιώσιμης συμπεριφοράς. Περιβάλλον και ανθρώπινη συμπεριφορά , 1-26.
- Guimarães, R.P. (2002). Η ηθική της βιωσιμότητας και η χάραξη αναπτυξιακών πολιτικών. Στο R. Ρ. Guimarães, Πολιτική οικολογία Φύση, κοινωνία και ουτοπία (σελ. 53-82). Μπουένος Άιρες: CLACSO.
- Hevia, Α. (2006). Ανθρώπινη ανάπτυξη και ηθική για βιωσιμότητα. Antioquia: Πανεπιστήμιο της Αντιοκίας.
