Μια ημέρα σε ένα αστικό σπίτι της Ελλάδας του 19ου αιώνα
Σ’ ένα αρχοντικό του 19ου αιώνα στην Κοζάνη ζούσε μια μητέρα με τα δύο της παιδιά και ένα μωρό στην κούνια. Το σπίτι ήταν μεγάλο το ταβάνι και οι τοίχοι ήταν ξυλόγλυπτοι και σε κάποια σημεία επιχρυσωμένοι.
Μπαίνοντας διέκρινες ότι ήταν ένα αρχοντικά με πολύχρωμα χαλιά υφαντά χειροποίητα. Ήταν φωτεινό με πολλά παράθυρα. Στη μία πλευρά ήταν ένας μεγάλος καναπές, σεντούκια στόλιζαν τον χώρο, που τα χρησιμοποιούσαν για να αποθηκεύουν αντικείμενα αλλά και για να κάθονται. Στους τοίχους υπήρχαν πιάτα χάλκινα, με διαφορά σχέδια, στο κέντρο τους που ήταν σαν έργο τέχνης. Την αίθουσα υποδοχής την στόλιζε ένα μεγάλο τζάκι, εκεί μαζεύονταν η οικογένεια τις κρύες νύχτες του χειμώνα γιατί το κλίμα στην Κοζάνη είναι πολύ ψυχρό τον χειμώνα. Η οροφή θύμιζε τέμπλο εκκλησία, ξυλόγλυπτο με όμορφες παραστάσεις. Τα μεγάλα μαξιλάρια που ήταν στο δάπεδο μαρτυρούσαν πως είπαν επιρροές από τους Οθωμανούς.
Φαντάζομαι όταν μαζευόταν όλη η οικογένεια σε γιορτές με τους συγγενείς τους να τρώνε να πίνουν και να διασκεδάζουν. Τα παιδιά να μαζεύονται με τα ξαδέλφια τους και να παίζουν πάνω στα πολύχρωμα χαλιά. Το τζάκι σκορπούσε την γλυκιά ζέστη, και το σπίτι μοσχοβολούσε μυρωδιές από γλυκά και φαγητά. Στην άκρη της αίθουσας ήταν ένας κύριος με ένα κλαρίνο που το δοκίμαζε. Αυτό μαρτυρούσε ότι θα είχε το πρόγραμμα και χορό.
Τι όμορφο σπίτι, τι γλυκιά ατμόσφαιρα! Η οικογένεια άναψε ένα κερί γιατί άρχισε να νυχτώνει, το μόνο φωτιστικό σώμα μέσα στο σπίτι ήταν το τζάκι και ένα κερί πάνω του στρογγυλό τραπεζάκι. Οι καλεσμένοι φορούσαν τις επίσημες τοπικές ενδυμασίες και όλοι φέρανε δώρα στα παιδιά. Τα γέλια και τα τραγούδια πλημμύρισαν όλη τη γειτονιά.
Τι όμορφα που είναι όταν μαζεύονται όλοι οι συγγενείς και διασκεδάζουν!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΒΛΑΧΟΥ
