Επιστήμη! Γνήσια κόρη του Αρχαίου Χρόνου είσαι!

Με τα ερευνητικά σου μάτια όλα τ’ αλλοιώνεις – τέτοια είσαι!

Γιατί ορμάς έτσι πάνω στην καρδιά του ποιητή,

αρπακτικό, που τα φτερά σου είναι πραγματικότητα πεζή;

Πώς αυτός να σ’ αγαπήσει; Ή πώς σοφή να σε θεωρήσει;

Όταν εσύ δε θέλεις στις περιπλανήσεις του

να τον αφήσεις

να ψάξει για θησαυρούς στους διαμαντοστόλιστους ουρανούς,

μολονότι πέταξε ψηλά μ’ ατρόμητα φτερά;

Συ δεν είσαι που την Άρτεμη από το άρμα της βίαια έριξες

και την Αμαδρυάδα από τα δάση έδιωξες

για να βρει καταφύγιο και γαλήνη

σε μιαν άλλη πιο χαρούμενη σελήνη;

Συ άσπλαχνα δε χώρισες τη Ναϊάδα από τη νερομάνα της,

τη Συλφίδα από το χλωρό χορτάρι της

κι εμένα από το όνειρο το θερινό

κάτω από τον κόκκινο ταμάρινθο;