Θανατική ποινή είναι η ποινή που επιβάλλεται σε έναν εγκληματία από τα όργανα του κράτους, και έχει να κάνει με την αφαίρεση της ζωής αυτού. Είναι η αυστηρότερη ποινή που μπορεί να επιβληθεί και συχνά ονομάζεται «η εσχάτη των ποινών». Γνωρίζουμε  ότι σε πολλές κυρίως υπανάπτυκτες χώρες ισχύει η θανατική ποινή και εκτελείται με ποικίλους και πολύ βάναυσους τρόπους. Θέλω να εκθέσω την γνώμη μου γι αυτό. Αρχικά πιστεύω ότι ένας άνθρωπος για να κάνει ένα έγκλημα μικρό ή μεγάλο, έχει επηρεαστεί  από κάτι. Κατά την γνώμη μου στις περισσότερες περιπτώσεις έχει τεράστια σημασία η ψυχολογία του ατόμου αυτού. Ίσως είναι ένα ψυχολογικό τραύμα, μια επιρροή από κάτι που είδε ή α άκουσε ,ή η άρνηση αποδοχής μια αντίθετης πράξης ή σκέψης που κάποιο άτομο έκανε. Κανείς δεν κάνει ένα έγκλημα τυχαία, έχει κάποιο σκοπό. Όμως το να στερείς την ζωή του άλλου που είναι ο πιο συχνός τρόπος εγκλήματος, που τιμωρείται με θανατική ποινή δεν ανήκει στα δικαιώματα των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν  ότι για να δικαιωθεί το θύμα ή οι συγγενείς του θύματος και οι άνθρωποι γενικά που υπερασπίζονται αυτό θα πρέπει στο θύτη να επιβληθεί η  θανατική ποινή και μάλιστα με έναν πολύ βάναυσο, βασανιστικό και απάνθρωπο τρόπο θανάτωσης.

Προσωπικά, είμαι εντελώς αντίθετη με αυτό. Πιστεύω ότι κανείς δεν πρέπει να τιμωρείται με θανατική ποινή. Κι αυτό  για δυο λόγους Ο πρώτος είναι γιατί η τιμωρία έχει ως σκοπό τον σωφρονισμό του ατόμου, δηλαδή την επανακοινωνικοποίησή του και την επαναφορά της αποδεκτής συμπεριφοράς. Εδώ ο ρόλος της τιμωρίας είναι εντελώς διαφορετικός. Δεν λειτουργεί ως μέσο σωφρονισμού αλλά ως μέσο, ας το πούμε, εκδίκησης και δικαίωσης για το θύμα. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να στερήσει την ζωή του άλλου. Κάποιοι θεωρούν ότι με την θανατική ποινή θα δικαιωθούν. Εδώ λοιπόν θέλω να θέσω το εξής ερώτημα : Γιατί όταν κάποιο άτομο σκοτώσει κάποιον θεωρείται έγκλημα, ενώ  ο δικός του θάνατος θεωρείται δικαιοσύνη; Κάθε πολιτισμένη κοινωνία δεν οφείλει να αναγνωρίσει το δικαίωμα της επαναφοράς και της επανακοινωνικοποίησης, ακόμα που σε κείνον που σφάλλει κατ’ επανάληψη; Δεν  έχει ευθύνη να τον βοηθήσει  να  καλλιεργήσει  αυτοέλεγχο, να μάθει  να αναγνωρίζει  τα λάθη  του, να νιώθει μεταμέλεια και πρόθεση να επανορθώσει; Δικαιούμαστε λοιπόν να του και στερήσουμε την ζωή ,θεωρώντας τη δική του πράξη έγκλημα, ενώ τη  δική μας δικαιοσύνη;