» Ό,τι είναι βίαιο, δε διαρκεί»

QUOD  EST  VIOLENTUM  NON  EST  DURABILE

           Η σύγχρονη κοινωνία ενώ έχει παρουσιάσει αλματώδη πρόοδο στα τεχνολογικά επιτεύγματα, αδυνατεί όμως να συνδυάσει την τεχνολογική με την πνευματική πρόοδο, με αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται από έλλειψη ανθρωπιάς. Έτσι καθημερινά καταγράφονται πολλά κρούσματα σχολικού εκφοβισμού με άμεσες επιπτώσεις όχι μόνο στο άτομο που τον υφίσταται αλλά και στην ίδια την κοινωνία.

Ως σχολικός εκφοβισμός ορίζεται η συστηματική και ηθελημένη άσκηση βίας σε κάποιο άτομο, με στόχο την επιβολή και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου. Εκφράζεται με λεκτικούς χαρακτηρισμούς και πειράγματα, τον αποκλεισμό από τις κοινές παρέες και πολλές φορές την άσκηση σωματικής βίας. Στοχοποιεί οποιονδήποτε διαφέρει σωματικά, εθνικά κοινωνικά και γλωσσικά από τα πρότυπα της «άρχουσας τάξης», έτσι όπως εκφράζεται από την κοινή γνώμη και νομιμοποιείται από την προπαγάνδα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Θύτες είναι συνήθως παιδιά που αναπαράγουν τις συμπεριφορές του ευρύτερου περιβάλλοντός τους αποζητώντας τη διάκριση και τη φήμη. Πολλές φορές είναι άτομα που έχουν υποστεί τα ίδια bullying.  Eπιτίθενται   ασυλλόγιστα  σε κάποιον αδύναμο για εκτόνωση και ηθική ικανοποίηση. Ο σχολικός εκφοβισμός βοηθά τους θύτες να αποβάλουν τα αρνητικά τους  συναισθήματα και να νιώσουν ασφάλεια και αυτοπεποίθηση. Πρόκειται για «τοξικά» άτομα με τάσεις αρχηγικές που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τα αποτελέσματα της συμπεριφοράς τους. Έχοντας γύρω τους ένα κύκλο οπαδών που τους στηρίζει και τους καλύπτει, εκμηδενίζουν το θύμα τους ψυχολογικά. Επειδή υπάρχει ασυμμετρία δύναμης ανάμεσα στο θύμα και στον θύτη, το παιδί που υφίσταται τη βία υποφέρει, στιγματίζεται και προσπαθεί να γίνει «αόρατο». Η θλίψη και η απόγνωση είναι τα ελάχιστα  συναισθήματα  που νιώθει, γιατί  εκτός από την ψυχολογία του χάνει το όνομά του, το

«πρόσωπό του». Αντικαθίστανται  με το παρατσούκλι και την ταμπέλα που ο θύτης τούς έχει επιβάλει. Ο μαθητής που του ασκείται bullying, νιώθει φόβο, ανασφάλεια και αδυνατεί να πιστέψει στον εαυτό του.

Η σχολική βία και ο εκφοβισμός δεν αντιμετωπίζονται κατάλληλα γιατί αποσιωπούνται. Η πρόληψη και η αντιμετώπισή τους απαιτεί την ενημέρωση, την ευαισθητοποίηση και την ανάπτυξη κοινών δράσεων από το σχολείο, την οικογένεια και την κοινωνία. Οι γονείς θα πρέπει να δίνουν οι ίδιοι το παράδειγμα στα παιδιά τους για την αποδοχή και τον σεβασμό προς το διαφορετικό. Να καλλιεργούν σχέσεις εμπιστοσύνης και κατανόησης, ώστε να αντιληφθούν αν το παιδί τους πιέζεται στο σχολείο ή παρεκτρέπεται. Να μην είναι χειριστικοί και απότομοι αλλά να προάγουν τον διάλογο και να ωθούν τα παιδιά τους στην υιοθέτηση αποδεκτών συμπεριφορών. Οι καθηγητές με τη σειρά τους πρέπει να διαδραματίσουν ενεργό ρόλο στην αποτροπή του συγκεκριμένου φαινομένου μέσω της ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης των μαθητών, την ενίσχυση  του διαλόγου και την καλλιέργεια της ομαδικότητας. Πρέπει να τους κατευθύνουν προς τον σεβασμό, την αλληλεγγύη και την κοινή δράση με σύνθημα τους «ένα σχολείο για όλους». Πρέπει να οριοθετούν τη συμπεριφορά των μαθητών, να προλαβαίνουν τις μη αποδέκτες συμπεριφορές και να επικροτούν τον διάλογο, και την επιχειρηματολογία. Οι καθηγητές έχοντας καθοριστικό ρόλο στην αντιμετώπιση του bullying πρέπει να είναι ευαισθητοποιημένοι και σε ετοιμότητα, ώστε να αναγνωρίσουν τα σημάδια του και να προλάβουν την έκρηξή του.

Είναι αναγκαίο να τονιστεί στο σημείο αυτό ότι η αντιμετώπιση  του σχολικού εκφοβισμού δεν επιτυγχάνεται με την άμεση τιμωρία ή την εκδικητική συμπεριφορά. Τα παιδιά που φέρονται βίαια πολλές φορές είναι παιδιά που τα ίδια βιώνουν τη θλίψη και τον φόβο, καθώς μεγαλώνουν σε δυσμενές οικογενειακό περιβάλλον. Μόνο η ενημέρωση για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες του εκφοβισμού, η υπομονή και ο διάλογος μπορούν να τον εξαλείψουν. Πρέπει επιτέλους η κοινωνία να σταματήσει να είναι απλά θεατής.

 

Ξανθοπούλου Αλεξία, Β’ Λυκείου

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης