Η τραγωδία
«Η χώρα ζει μια αδιανόητη τραγωδία. Το πιο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην Ελλάδα αριθμεί πολλούς νεκρούς, κυρίως νέους ανθρώπους, φοιτητές, που επέστρεφαν στον τόπο των σπουδών τους. Μια επιβατική αμαξοστοιχία, που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη, με 342 επιβάτες και δέκα άτομα προσωπικό, συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία, στην οποία επέβαιναν δυο άτομα με δρομολόγιο Θεσσαλονίκη – Αθήνα. Για άγνωστο λόγο τα τρένα βρεθήκαν στην ίδια γραμμή, την ώρα που η επιβατική αμαξοστοιχία εκτιμάται ότι κινούνταν με ταχύτητα 150 χιλιομέτρων για 25 ολόκληρα χιλιόμετρα χωρίς να γνωρίζει ο μηχανοδηγός ότι από την αντίθετη κατεύθυνση ερχόταν τρένο. Ο σταθμάρχης της Λάρισας έχει συλληφθεί και η τραγωδία κάνει τον γύρο του κόσμου».
Διαβάζοντας την είδηση στην ιστοσελίδα ΕΡΤ NEWS και κυρίως βλέποντας τα ατέλειωτα ρεπορτάζ από τον τόπο της τραγωδίας θα ήθελα να εκθέσω κάποιες προσωπικές σκέψεις για την ανθρώπινη και την κοινωνική διάσταση του θέματος.
Αναντίλεκτα, ο θάνατος τόσων νέων παιδιών μας έχει συγκλονίσει όλους. Ο τρόπος που έφυγαν αυτές οι αθώες ψυχές, όλο το εφιαλτικό σκηνικό που στήθηκε στις σιδηροδρομικές γραμμές, εκεί που όλοι αυτοί οι άγγελοι έφυγαν από τη ζωή, είναι αδιανόητος.
«Στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους, ενώ αντίθετα στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους» .
Αυτή τη σπουδαία φράση έχει πει ο Ηρόδοτος και μένει διαχρονική μέχρι σήμερα, προκειμένου να αναδείξει την τραγικότητα που κρύβει ο θάνατος ενός ανθρώπου, πριν από τους γονείς του. Στον καιρό της ειρήνης το φυσιολογικό είναι τα παιδιά να αποχαιρετούν τους γονείς τους, οι επόμενες γενιές τις προηγούμενες.΄Ετσι είναι η φυσική εξέλιξη της ζωής, οτιδήποτε άλλο είναι προφανώς τραγικό. Πολλώ δε μάλλον όταν πεθαίνουν νέοι άνθρωποι, που δεν γνώρισαν καλά – καλά τον κόσμο, που δεν έζησαν την πιο όμορφη περίοδο της ζωής, τη νιότη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κατάρα, μεγαλύτερος πόνος για τους γονείς από το να χάσουν τα παιδιά τους. Όποιος έχει νιώσει τη μητρότητα ή την πατρότητα μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της αγάπης που κρύβεται στη σχέση γονιών – παιδιών. Ο πόνος των γονιών είναι αδιανόητος, είναι κάτι που κανένας άνθρωπος δεν θα πρέπει να εύχεται για τον διπλανό του. Τον νιώσαμε βλέποντας τη συντριβή στα πρόσωπα των γονιών, που μαθαίνουν το τραγικό νέο τη στιγμή που η ελπίδα δεν έχει ακόμα σβήσει από τις ψυχές τους. Το σκηνικό θυμίζει αρχαία τραγωδία.
Και έπειτα έρχεται η ώρα των ευθυνών…
