Το Πεντάγραμμο των Ειδήσεων. Μουσικό Σχολείο Πειραιά

Ο μαθητής της Γ” Γυμνασίου Άγγελος Μπατζόγλου και μέλος της δημοσιογραφικής ομάδας επιλέγει να μας παρουσιάσει το βιβλίο  «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ- Εξυπερύ.

Λίγα λόγια για το βιβλίο «Ο Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ- Εξυπερύ.

Το θέμα του βιβλίου είναι το εξής: ο αφηγητής πέφτει με το αεροπλάνο του που έχει πάθει βλάβη- στην έρημο. Εκεί συναντά ένα ασυνήθιστο παιδί (το Μικρό Πρίγκιπα), γνωρίζονται και γίνονται φίλοι. Ο αφηγητής μαθαίνει πολλά από τον καινούργιο του φίλο. Ο καινούργιος του φίλος σιγά-σιγά τού διηγείται την επίσκεψή του σε άλλους πλανήτες, όπου υπάρχουν άνθρωποι ματαιόδοξοι αλλά και κάποιοι (ελάχιστοι) περισσότερο «ανθρώπινοι». Δεν ξεχνάει ποτέ και με τίποτα τις ερωτήσεις που έχει υποβάλει, ενώ ο ίδιος, αντίθετα, δεν συνηθίζει ν” απαντάει στις ερωτήσεις των άλλων.

Αν και είναι γνωστό ως παιδικό βιβλίο και αφιερωμένο σε ένα παιδί ο Μικρός Πρίγκιπας απευθύνεται σε όλων των ηλικιών τους αναγνώστες καθώς κάνει μερικές βαθυστόχαστες και ιδεαλιστικές παρατηρήσεις σχετικά με τη ζωή και την ανθρώπινη φύση.

Από όλα τα βιβλία που γράφτηκαν στα γαλλικά τον περασμένο αιώνα, ο «Μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ είναι σίγουρα το πιο αγαπημένο και πιο μεταφρασμένο στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου…

Αυτό είναι πολύ περίεργο, γράφει ο Adam Gopnik στην ιστοσελίδα του The New Yorker, «καθώς τα νοήματα του βιβλίου -ο σκοπός, η πρόθεση και ηθική του- παραμένουν ακόμη και σήμερα 75 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του κάθε άλλο παρά διαφανή».

Πράγματι, οι πρώτες κριτικές για το «Μικρό Πρίγκιπα» δεν κατάφεραν να «δουν» κάτι άλλο μέσα από τις παραβολές του, αντίθετα υποστήριζαν ότι προκάλεσε αμηχανία στους αναγνώστες του, προσθέτει ο αρθρογράφος.

Από τις πρώτες κριτικές του βιβλίου μόνο αυτή του P. L. Travers κατάφερε να πραγματικά να κατανοήσει τις διαστάσεις του περιεχομένου του και να καταλάβει τη σημασία του.
Πλέον ο «Μικρός Πρίγκιπας» συγκαταλέγεται στην κατηγορία των «κλασικών βιβλίων».

Ποιον ήρωα του βιβλίου προτιμώ …

Καθώς διάβαζα το βιβλίο μου άρεσαν αρκετοί χαρακτήρες όμως  αυτός τον οποίο ξεχωρίζω είναι … ο αεροπόρος.. γνωρίζοντας επιπλέον ότι πρόκειται στην πραγματικότητα για τον ίδιο τον συγγραφέα

Ο αεροπόρος αντιπροσωπεύει τον ενήλικα άνθρωπο που φαίνεται σαν να έχει περάσει η ζωή του σε μοναξιά αφού νιώθει ότι δεν τον καταλαβαίνει κανείς . Η αφήγηση του αεροπόρου θυμίζει μια αφήγηση όπως θα την έκανε ένας έφηβος .

Από τη μια παρουσιάζει τα ανθρώπινα ελαττώματα της ενήλικης ζωής, όπως την αδιάκοπη δουλειά υπό κάποιες διαταγές και χωρίς κανένα σκοπό, μόνο και μόνο για κάποιον μισθό και επειδή κάποιοι άλλοι τους έχουν διατάξει , την ματαιοδοξία, την απληστία, την ανάγκη για κατάκτηση εξουσίας και τη δίψα τους για το όλο και κάτι περισσότερο.

Από την άλλη, τονίζει συχνά πυκνά ότι οι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί στο matrix τους, δηλαδή σε μια ζωή γεμάτη σκοτούρες και άγχος, οπού δεν μπορούν να ηρεμήσουν ψυχικά και να χαρούν τις ομορφιές της ζωής και έχουν χάσει το βαθύτερο νόημα της ύπαρξης τους και τη χαρά της δημιουργίας ισχυρών δεσμών αγάπης και φιλίας μεταξύ τους. Δεν βρίσκουν χρόνο πια για τίποτα ουσιαστικό και ζουν μια μάταιη και ανούσια ζωή.

Ένιωσα να ταυτίζομαι με τις απόψεις και τα συναισθήματα του και να «με βρίσκω» πολύ συχνά ανάμεσα στις γραμμές…

Ένα απόσπασμα με κορύφωση  συναισθημάτων…

Ο διάλογος του μικρού πρίγκιπα με την αλεπού είναι από τα πιο «δυνατά» σημεία του βιβλίου που έχουν συγκίνηση.

Ιδιαίτερη αίσθηση μου έχει προκαλέσει η ιδιαίτερη ηρεμία της αλεπούς απέναντι στη συναισθηματική φόρτιση του μικρού πρίγκιπα όταν αποχωρίζονται. Οι διαπιστώσεις της αλεπούς για την αληθινή φιλία ξεφεύγουν από το επίπεδο της επιφανειακής «εγωιστικής» αντίδρασης (το κλάμα π.χ) εν όψει ενός αποχωρισμού και φτάνουν στο ανώτερο επίπεδο μιας αληθινής και ουσιαστικής σχέσης…

Τα συναισθήματα μας δεν έχουν σχέση με τη φυσική παρουσία αυτή καθ αυτή… αλλά με τον τρόπο που εδραιώνουμε και καλλιεργούμε τα συναισθήματα αυτά , καθώς και με τον τρόπο που αυτά μας αλλάζουν και μας οδηγούν στην προσωπική μας πληρότητα , ανιδιοτέλεια και υπευθυνότητα ως ανθρώπινα όντα…

Το απόσπασμα αυτό το επέλεξα για 3 συγκεκριμένες φράσεις οι οποίες με κινητοποίησαν

Κερδίζω κι ας φαίνεται πως χάνω γιατί κι αν ακόμα στερηθείς την παρουσία αυτών που αγαπάς, κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να σου στερήσει το γεγονός πως τους γνώρισες κι έζησες μαζί τους τη μαγεία εκείνων των μοναδικών στιγμών

(«Κάτι κερδίζω, είπε η αλεπού, είναι το χρώμα του σταριού»)

Ωριμάζω κι ας ρισκάρω γιατί όταν δημιουργείς δεσμούς ,έχεις ευθύνη ως προς αυτούς όχι γιατί «πρέπει» αλλά γιατί με ο,τι δένεσαι, είναι πια για σένα μοναδικό

(«Είσαι υπεύθυνος για πάντα εκείνου που έχεις εξημερώσει»)

Βλέπω πίσω από το ορατό

(«δεν βλέπει κανείς πολύ καλά παρά μονάχα με την καρδιά. Ότι είναι σημαντικό, δεν το βλέπουν τα μάτια»)

Λίγα λόγια ακόμα για το βιβλίο  τελειώνοντας…

Χρειάστηκε να περάσουν πολλά χρόνια –και πολλές αναγνώσεις- προκειμένου οι αναγνώστες να αρχίσουν να καταλαβαίνουν ότι το βιβλίο ήταν στην ουσία μια ιστορία για τον πόλεμο. Όχι μια αλληγορία για τον πόλεμο, αλλά ένας μύθος γι’ αυτόν, στον οποίο τα κεντρικά συναισθήματα σύγκρουσης –η απομόνωση, ο φόβος και η αβεβαιότητα- ανακουφίζονται μόνο με την οικεία ομιλία και την αγάπη.

Σήμερα, γνωρίζουμε καλά τις συνθήκες που οδήγησαν στη δημιουργία του «Μικρού Πρίγκιπα», χάρη στη βιογραφία της Stacy Schiff για τον Σαιντ-Εξυπερύ.

Έχοντας διαφύγει από την Ευρώπη στη Βόρεια Αμερική, ο συγγραφέας έγραψε το συγκεκριμένο βιβλίο στο Μανχάταν και το Λονγκ Άιλαντ.

Τα ερημικά τοπία που περιέχονται στο βιβλίο προέρχονται από την εμπειρία του αεροπόρου Σαιντ-Εξυπερύ το 1935, όταν είχε χαθεί για σχεδόν μια εβδομάδα στην αραβική έρημο.

Η κεντρική ιστορία αγάπης ανάμεσα στον Μικρό Πρίγκιπα και το τριαντάφυλλο, αποτελεί μια προέκταση της θυελλώδους ιστορίας αγάπης που είχε με τη σύζυγό του, Consuelo, από την οποία το τριαντάφυλλο πήρε το βήχα, την εκκεντρικότητα και την αυταρχικότητά της.

Η έρημος και το τριαντάφυλλο – η ζωή του ως ένας ατρόμητος αεροπόρος και ως ένας μπερδεμένος εραστής- ήταν η έμπνευσή του. Όμως ανάμεσα σε αυτές τις δύο εμπειρίες ζωής… υπήρχε ο πόλεμος.

Ο «Μικρός Πρίγκιπας» είναι ένας μύθος και όχι ένα ρεαλιστικό μυθιστόρημα που θέλει να μας πει πως ο κόσμος συνωμοτεί για να μας κάνει τυφλούς και είναι δική μας δουλειά να καταφέρουμε να τον δούμε και πάλι.