Νέα από τα θρανία

Λοιπόν, διπροσωπία… Ακούγοντας αυτήν την λέξη το μυαλό συγχύζεται, θυμάται ανθρώπους που πλήγωσαν την ψυχή του… θυμάται την απογοήτευση που ένιωσε όταν ανακάλυψε την απόλυτη άγνοιά του για το άτομο που του έλεγε ένα σωρό ψέματα…κι έτσι αρχίζει να αναρωτιέται ποιους έχει στα αλήθεια δίπλα του.

Είναι πράγματι τόσο κακό να είναι κανείς διπρόσωπος;

Συνήθως αποκαλούμε διπρόσωπο έναν άνθρωπο που το φαίνεσθαι του απέχει πολύ από το είναι του. Ένα άτομο με δυο πρόσωπα, αυτό που γνωρίζουμε και το άλλο που ανακαλύπτουμε. Θα μπορούσαμε όμως να πούμε πως το ένα πρόσωπο είναι αυτό που είναι αναγκασμένος κάποιος να κουβαλά από την γέννησή του, και το άλλο πρόσωπο είναι αυτό που διαλέγει ο ίδιος να δείχνει ή που θα ήθελε να είναι.

Και αναγνωρίζουμε την μια όψη αληθινή και την άλλη ψεύτικη. Γιατί; Είναι ψεύτικο το να είσαι αυτός που θέλεις να είσαι; Το να προσπαθείς να ξεφύγεις από μια εικόνα που συχνά δεν επέλεξες εσύ, μια εικόνα που διαμορφώθηκε από την καταγωγή, τις συνθήκες της ζωής σου κι ένα δύσκολο πιθανόν παρελθόν;

Για αυτό κατηγορούμε τον άλλον ως διπρόσωπο; Μήπως τελικά είμαστε εγωιστές εμείς οι άνθρωποι; Μόλις αφήσουμε κάποιον να μας διηγηθεί την δική του ιστορία και στη συνέχεια μάθουμε πως είναι διαφορετική από τα γεγονότα, τον απωθούμε, απογοητευόμαστε. Μήπως όμως είμαστε λάθος; Μήπως να τον στηρίζαμε λίγο που είχε το κουράγιο να δημιουργήσει μια δική του εκδοχή της δικιάς του ιδανικής ιστορίας… που κατάφερε να βάλει στην άκρη ένα πρόσωπο που δεν ικανοποιεί την αλήθεια που θα ήθελε για τον εαυτό του; Αν συμπεριφερόμασταν έτσι, αν δίναμε αυτήν την ευκαιρία στους ανθρώπους, θα ήταν ευτυχέστεροι… Μάλλον.

Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί κανείς να σβήσει το πρόσωπο με το οποίο γεννιέται, δεν είναι όμως κακό να δημιουργήσει ένα διαφορετικό πρόσωπο με το οποίο θα ήθελε να επιβιώσει. Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο που «μη διπρόσωποι» άνθρωποι δεν αντέχουν τη μονοτονία και την αδυναμία εναλλαγών στη ζωή τους.

Σ.Δ.