Ο Κ.Τύπος του ΣΔΕ Αθήνας

ΕΡΒΙΝΑ ΚΑΣΑΡΗ

«Η διαδρομή»

Η διαδρομή μας προς την Ελλάδα ήταν πολύωρη και εξουθενωτική. Για μένα ήταν κάτι ξαφνικό και πρωτόγνωρο. Δεν με είχαν ενημερώσει πολύ καιρό πριν, μόνο κάτι μέρες. Ο παππούς μου δεν ήξερε ότι φύγαμε, δεν του είχαμε πει κάτι. Είχε στενοχωρηθεί πολύ με την  απόφασή μας αυτή. Ετοίμασα τα πράγματά μου γρήγορα από το σπίτι και φύγαμε βιαστικά. Περπατήσαμε πολλές ώρες σε βουνά και πεδιάδες. Θυμάμαι ότι περάσαμε με τη βοήθεια ενός κορμού ένα ποτάμι στο οποίο ήταν τοποθετημένο ένα σκοινί για την διάβαση των ανθρώπων. Εγώ φοβόμουν να πατήσω πάνω στον κορμό. Όταν βρήκα το κουράγιο να το κάνω, γλίστρησα. Φοβήθηκα πολύ αλλά ο πατέρας μου με βοήθησε να σηκωθώ. Ήμουν πολύ κουρασμένη και ταλαιπωρημένη. Τον αδερφό μου τον κρατούσαν αγκαλιά οι γονείς μου για να μην κουραστεί. Μια ο ένας, Μια ο άλλος.

Βαδίζαμε προς την Ελλάδα, ένα μέρος που δεν ήξερα πώς έμοιαζε. Περάσαμε τη Βόρεια Μακεδονία και φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη. Διψούσα πολύ και μας είχε τελειώσει το νερό που είχαμε πάρει μαζί μας. Είπα στη μητέρα μου για τη δίψα μου και μου πρότεινε να φάω ένα αχλάδι από το περιβόλι που περνούσαμε. Το έφαγα. Όμως, διψούσα ακόμη περισσότερο. Από εκείνη την περιοχή μας πήρε ένα ταξί. Εκείνη ήταν η πρώτη φορά που έκατσα μετά από τόσες ώρες. Στο ταξί ήμασταν οκτώ άτομα, ο ένας πάνω στον άλλο.

Το ταξί μας πήγε στην Ομόνοια. Από εκεί πήραμε το λεωφορείο και κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι της θείας μου στα Άνω Πατήσια. Ζούσαμε για αρκετό καιρό πολλές οικογένειες μαζί σε ένα μικρό διαμερισματάκι. Μου έλειπαν οι συγγενείς μου, η πατρίδα μου. Ο παππούς μου στην Αλβανία ήταν καταρρακωμένος με την επιλογή μας να φύγουμε από κοντά του. Κοιμόταν για μήνες με τη φωτογραφία του αδερφού μου κάτω από το μαξιλάρι του. Ύστερα από κάμποσους μήνες, πέθανε. Ποτέ δεν πρόλαβε να μας αποχαιρετήσει………….

ΚΥΡΙΑΚΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΑ

«Σκέψεις»

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες από τις σκέψεις μου…

Ας ξεκινήσουμε την “επαφή” μας με 2 μεγάλες αλήθειες !!!

Η 1^η:

Όλοι  έχουμε στα “χέρια” μας ένα θησαυρό “μεγάλης αξίας” !!!

Χωρίς υπερβολή.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ !!!

Αναπνέουμε, μυρίζουμε, βλέπουμε,  γευόμαστε,  αγγίζουμε, αγκαλιάζουμε και αγαπάμε!!!

Με τα καθημερινά προβλήματα και τις σκοτούρες τις ζωής μερικές φορές “όλα” αυτά τα “ξεχνάμε” η τα θεωρούμε ‘δεδομένα’…

Η “ΖΩΗ” πολλές φορές μας διαψεύδει όμως…

Χρειάζεται κατά καιρούς να κάνουμε μια “ ΣΤΑΣΗ “.

“Στάση “ για να σκεφτόμαστε ό,τι θετικό υπάρχει στη δική μας ζωή και να “συνεχίζουμε” εκτιμώντας το!

Η 2^η:

Η ζωή είναι “μικρή’…

Όταν ήμασταν νεώτεροι είχαμε την αίσθηση (μάλλον ψευδαίσθηση) ότι έχουμε “ πολλά “ χρόνια μπροστά μας και θα κάνουμε “ χιλιάδες” πράγματα…

Αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων ότι δεν ισχύει κάτι “τέτοιο’…

Μια ξαφνική “σοβαρή” αρρώστια π.χ. μας αναγκάζει να  αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα…

Να “βλέπουμε” αλλιώς τα “πάντα” γύρω μας…

Να ξεχωρίζουμε τα “σημαντικά” και “ αληθινά” από τα λιγότερο “σημαντικά” και “ κάλπικα’…

Μην “σπαταλάμε” λοιπόν χρόνο κ ενέργεια σε “πράγματα” ανόητα, ανώφελα και επιβλαβή.

Ας δείξουμε με τις πράξεις μας και τις “επιλογές” μας ότι εκτιμούμε αυτό το “δώρο’.

Να έχουμε κοντά μας ανθρώπους που “αληθινά “ μας αγαπούν και αγαπάμε.!!!

Να “περιφρουρούμε” αυτές τις σχέσεις (γιατί είναι πολύτιμες).

Ο θυμός,  η μνησικακία, το μίσος και η ζήλια να μην έχουν “θέση” μέσα μας (δεν μιλάω για τον στιγμιαίο θυμό).

Να μην είναι “φωλιασμένα” μέσα μας (σε μόνιμη θέση) αρνητικά αισθήματα γιατί οι πρώτοι που θα ζημιωθούμε θα ήμαστε εμείς…

Όλοι μας χρειαζόμαστε κατά καιρούς επανεξέταση, αυτοεξέταση και στοχασμό.

ΑΡΤΕΜΗ ΠΡΟΒΟΠΟΥΛΟΥ

«Μαχήτρια»

Πριν  από  δύο  χρόνια  πήγα  στο ΣΔΕ Αθήνας, Εσπερινό Σχολείο, για να μάθω κάποια  πράγματα  που  δεν ήξερα  και  άργησα να τα μάθω. Πήγα για να μάθω πολλά και ωραία για να  εμπλουτίσω  το  μυαλό μου.

Ήθελα  να πω δυο λόγια για τις καθηγήτριές μου και τους  καθηγητές μου. Πρώτον, ήθελα  να πω πώς  όλοι  μα όλοι οι καθηγητές μου και οι καθηγήτριες μου με βοήθανε όλοι τους πάρα πολύ. Αυτά τα δυο  χρόνια, είναι όλοι τους  υπέροχοι, εξαιρετικοί, βοηθητικοί, ευγενείς και επαγγελματίες ξέρουνε πολύ καλά να κάνουνε την δουλειά τους. Τους  δίνω  χίλια   συγχαρητήρια  για την άψογη δουλειά  που κάνουν και με βοηθούν όλοι τους. Αυτά  τα δυο χρόνια μέσα στα εμπόδια που είχα, στις  δυσκολίες  και στις πιέσεις  και στα προβλήματα που είχα και έχω  με βοηθούν ακόμη μέχρι τέλους. Πάρα την άσχημη περιπέτεια που πέρασα και που είχα εξαφανιστεί, γύρισα  ύστερα  από δυο μήνες  για να τελειώσω την Τρίτη γυμνάσιου. Για να τους  αποδείξω και να τους βγάλω ασπροπρόσωπους  ότι εγώ η ίδια η Άρτεμις μπορώ να τα καταφέρω και σε τρείς  εβδομάδες να πάρω το χαρτί του απολυτηρίου και να βγω νικήτρια στο τέλος.

Επομένως, θέλω να ευχαριστήσω μέσα από τα βάθη της ψυχής μου και της καλής μου καρδιάς όλους τους καθηγητές μου και τις καθηγήτριές μου  που με βοηθήσανε τα δυο ολόκληρα χρόνια  που ήμουνα στο σχολείο. Σας ευχαριστώ θέρμα όλους σας με πολλή αγάπη από μένα για εσάς. Εσείς, που δουλέψατε τόσο  σκληρά και με βοηθήσατε ειδικά εσείς που είστε ειδικοί για εμένα.

Μια θερμή υπόκλιση από μένα για όλους εσάς. Ακόμη θέλω να ευχαριστήσω τα καλά παιδιά που γνώρισα στο σχολείο, τους συμμαθητές μου, που μαζί όλοι τους  με τους  καθηγητές μου και τις καθηγήτριές μου με στηρίξανε  όλοι τους . Όλα τα παιδιά στην τάξη μου είναι εξαιρετικά και υπέροχα και ευγενικά παιδιά όλα τους. Αυτά τα δυο χρόνια  στο σχολείο τα πέρασα ξέγνοιαστα, όμορφα μεν άλλα με δυσκολίες, πιέσεις. Παρά τις πιέσεις και τους  προβληματισμούς και τα προβλήματα που είχα και έχω, αυτές τις μα8ησιακές δυσκολίες θα τις ξεπεράσω.

Όλα τα εμπόδια  και  τα  προβλήματα έχω μάθει να τα παλεύω και να τα αντιμετωπίζω  όλα. Είμαι δυνατή, ηρωΐδα, γενναία, μαχήτρια και στο τέλος κερδίζω και βγαίνω νικήτρια εγώ.