Στο χέρι μου κι αν ήτανε την Όλυμπο να αλλάξω,

δεν καταφέρνω να της βρω ψεγάδι να της φτιάξω.

Και άνυδρη την αγαπώ και χέρτσια την λατρεύω,

κι αλλού πατρίδα δε θα βρω όσο κι αν την γυρεύω.

Ο άνεμος σαν την  βαρά εκείνη δεν την νοιάζει,

σαν φάρος μεσοπέλαα καμία φορά μου μοιάζει.

Την μια στιγμή την εθωρείς και χάνεις την την άλλη,

σαν πέφτει ο Μπονέντης της στο ποταμό σα φτάνει.

Μα έχει τους προστάτες της δεξιόζερβα φυλούνε,

και δεν αφήνουσει κακά μες το χωριό  να μπούνε.

Ψηλά ο Προφήτης κρύβεται εκεί ‘ναι όμως πάντα,

και δίνει μας παρηγοριά και λέει μας αγάντα.

Και το Κορύφι ορθώνεται το Γρέο να μποΐσει,

μην τον αφήκει με τη μια να μας ανεμουρίσει.

Σα περιστέρα στο γκρεμό κάεσαι καϊσμένη

Όλυμπος υπερήφανη και μπονεντολουσμένη

Σα προβατάκι πού ‘μεινε μακριά από το κοπάδι

Φαίνεσαι μες στα πεύκα σου πεντάμορφο Διαφάνι

Αυλώνα με τις άλωνες και τους ασταχοτόπους

που βγάζεις τοπικό ψωμί με ίδρους και με κόπους

Θωρείτε τούτα τα βουνά στα σίγυρα του κάμπου

Όλο το χρόνο θλίβονται και μιαν ημέρα λάμπου

Στιόη Ρκίλι και Μαλό Αμόη κι ‘Αχορδέα

Χοχλία και Πέρα Μερές δεν σας περνάω πλέα

Σαν ανεείς το Κυμαρά και δεις την Άσπρη Πέτρα

Μη λογαριάζεις πιο τα μπρος μόνο τα πίσω μέτρα

Η Όλυμπος εγέρασε μα ζου τα έθιμα της

Αυτά που γίνονται αφορμή και έρχονται τα παιδιά της

Έβγαλα το συμπέρασμα μόνο με δυο κουβέντες

Δεν αποθαίνει η Όλυμπος γιατί γεννά λεβέντες