ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ

Ένα ολόκληρο απόγευμα χωμένη στον υπολογιστή και δε θα μπορούσα να νιώσω πιο κενή. Ενώ υποτίθεται ότι μέσω αυτού θα ταξίδευα σ’ όλον τον κόσμο αν ήθελα, νιώθω λες και δεν πήγα πουθενά, νιώθω λες και γύρισα από το κενό, από αμνησία, που δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Τόσα χρώματα, τόσα αστεία άρθρα, τόσα ευχάριστα βίντεο αντίκρισα, τίποτα. Λες και τίποτα δε με άγγιξε. Λες και όλα τα συναισθήματα ήταν στιγμιαία, τίποτα από όλα όσα βίωσα στον υπολογιστή δεν είχε αντίκτυπο στη ζωή μου- ή ίσως έτσι νομίζω.
Το θέμα είναι ότι ενώ στην πραγματικότητα ο υπολογιστής μάς παρέχει πρόσβαση στον κόσμο, όπου επιθυμούμε, ουσιαστικά μας φυλακίζει μέσα σ’ ένα κουτί. Απομονωνόμαστε από το πραγματικό κόσμο-μένοντας κλεισμένοι σ’ ένα σπίτι, αντί να βγούμε έξω να τον εξερευνήσουμε- ζούμε σε μια δική μας ψευδαίσθηση όπου όλα φαντάζουν τέλεια, νομίζουμε ότι μπορούμε να γίνουμε γνώστες για καθετί, ενώ στην πραγματικότητα δε γνωρίζουμε τίποτα. Το μόνο που καταναλώνουμε είναι ακτινοβολία. Σιγά- σιγά αρχίζουμε να ξεχνάμε πώς να γράφουμε, πώς να επικοινωνούμε πρόσωπο με πρόσωπο, πώς να είμαστε άνθρωποι. Βάζουμε μια παρωπίδα, μια μάσκα, παίρνουμε παραισθησιογόνα, κρυβόμαστε πίσω από μια οθόνη κρύβοντας τα πραγματικά μας συναισθήματα. Βάζουμε κάποιον άλλον να περπατά για μας, να ανοίγει τα βιβλία, τις εφημερίδες για μας, να ψάχνει για μας, να μιλά για μας, να επικοινωνεί για μας, να μας αντιπροσωπεύει. Αλλά, αυτόν τον άλλον, τον ξέρουμε; Πώς τον λένε; Μήπως τελικά μας κάνει περισσότερο καλό από ό,τι κακό ; Μέχρι πότε θα συνεχίζουμε να «ζούμε»; Μήπως κύκλος μας έχει πια τελειώσει ή έχουμε ακόμα κάποια «ελπίδα» ;

ΓΚΑΤΣΟΝΙΔΟΥ ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ