Υπερασπιζόμαστε έναν μάταιο σκοπό. Έναν πόλεμο χαμένο πριν καν αρχίσει, Υπερασπιζόμαστε έναν τρόπο ζωής μοναδικό, αυστηρό, λιτό και στερημένο, ένα τρόπο ζωής που αργά ή γρήγορα θα εκλείψει. Δε μπορούμε να κερδίσουμε.
Οπότε έχουμε τη απόλυτη ηδονή. Όχι την ηδονή του σώματος, αλλά της ψυχής. Την πραγματική ηδονή. Συνεχής και μόνιμη. Ηδονή λυτρωτική. Να αγωνίζεσαι σε έναν αγώνα που δε μπορεί να κερδηθεί. Να κερδίζεις μάχες σε έναν πόλεμο χαμένο.
Να έχεις πάντα σκοπό σου την νίκη, όχι μονάχα στη μάχη.. Ηττημένος στη ζωή, τι αξία έχει αν νικήσεις στη μάχη?
Ν’ αγωνίζεσαι ενάντια του εχθρού, που υποδεικνύουν οι ανώτεροι σου, αλλά πρώτα απ’ όλα, να αγωνίζεσαι εναντίων του εαυτού σου, εναντίον των ενστίκτων, των παθών και των αδυναμιών σου. Αυτοί η αντίληψη που πρέπει να μας διαφοροποιεί.
Γι αυτό μας θεωρούν απόκοσμους. Επειδή έχουμε πετύχει το ακατόρθωτο. Μία κοινωνία χωρίς διακρίσεις στηριγμένες στον πλούτο ή την καταγωγή.
Μία κοινωνία ομοίων. Αυτό είναι που πρέπει να μας εξαγριώνει από όσους έχουν συμφέρον από την διατήρηση της διαφορετικής κοινωνικής κατάστασης. Γι’ αυτό δυσφημούν, συκοφαντούν και διασπείρουν ψέματα.
Είμαστε στρατοκρατική κοινωνία, με σκοπό να διαφυλάξουμε τα υλικά κεκτημένα μας, τις φτωχικές οικείες μας, τον ελάχιστο κλήρο, τον ανύπαρκτο πλούτο? Δε νομίζω…
Είμαστε έτσι οργανωμένοι στρατιωτικά με μοναδικό σκοπό να προστατεύσουμε το μοναδικό τρόπο ζωής μας. Την αντίληψη μιας κοινωνίας ομοίων υπερασπιζόμαστε και αυτό ακριβώς ενοχλεί τους ξένους.
Αυτό που τους ενοχλεί εμάς μας γοητεύει. Αυτό θέλουμε. Να ξεχωρίσουμε στο πλήθος. Επειδή, καταφέραμε να ζούμε διαφορετικά την κάθε μικρή και ασήμαντη στιγμή, την κάθε λεπτομέρεια της ζωής.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Το Τέλος του Εφιάλτη»
