Συχνό ερώτημα ανάμεσα στους νέους είναι το κατά πόσο το ελληνικό σύστημα βαθμολόγησης είναι αποδοτικό και αντιπροσωπευτικό του μαθητή. Πολλοί διαφωνούν με την άποψη πως μία συνολική εικόνα του μαθητή μπορεί να αποδοθεί με ακρίβεια από έναν αριθμό καθώς υποστηρίζουν τη γνώμη πως η αξιολόγηση θα έπρεπε να σχηματίζεται από περισσότερους παράγοντες και πως το τελικό αποτέλεσμα θα έπρεπε να είναι πιο σφαιρικό και ολοκληρωμένο.
Η επικρατέστερη γνώμη είναι πως αφού η βαθμολογία είναι ένα συμπέρασμα του βαθμού του γραπτού, της παρουσίας του μαθητή στην τάξη καθώς και της προφορικής αξιολόγησης , τότε είναι ολοκληρωμένη και σωστή αξιολόγηση. Πράγματι το βαθμολογικό σύστημα αντιπροσωπεύει ως ένα βαθμό την προσπάθεια του μαθητή αλλά όντας διαφορετικοί άνθρωποι είναι σχεδόν αδύνατο να αξιολογούμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Ωστόσο με αυτόν τον τρόπο δεν παύει ο μαθητής να αντιμετωπίζεται σαν αριθμός. Όσο και ολοκληρωμένος να είναι ένας βαθμός είναι και πάλι μόνο ένα νούμερο, πράγμα που δε γίνεται να έχει αντίκτυπο σε έναν άνθρωπο. Εν ολίγοις δηλαδή ένα άτομο με μοναδικές δεξιότητες και ιδιομορφίες, με διαφορετικό χαρακτήρα από κάθε άλλο άτομο και με πολύπλευρη αντίληψη για τον κόσμο δεν είναι σωστό να αξιολογείται εξολοκλήρου από έναν αριθμό.
Επιπροσθέτως, κάθε μαθητής είναι διαφορετικός από τους άλλους, συνεπώς πρέπει να αξιολογείται διαφορετικά. Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα δε δίνει ευκαιρίες στον μαθητή να δείξει τις ικανότητές του, αντιθέτως τον επιβάλλει σε μια σειρά τεστ και δοκιμασιών ανεξάρτητα με τις δυνατότητές του. Για αυτό τον λόγο, ο μαθητής κρίνεται άδικα και άκριτα σύμφωνα με μία παράλογη λογική που συχνά τον οδηγεί στο να πιστεύει ότι είναι ανάξιος και περιορισμένων δυνατοτήτων.
Συμπερασματικά, το εξεταστικό σύστημα θα έπρεπε να γίνει πιο σφαιρικό και προνοητικό χωρίς να έχει μία προκαθορισμένη φόρμουλα για όλους τους μαθητές. Με αυτόν τον τρόπο κάθε άτομο θα αντιμετωπίζεται σύμφωνα με τις δεξιότητές του και όχι με κάποια «μαγική» συνταγή. Γιατί τελικά είμαστε άνθρωποι ή αριθμοί;
Στέφανος Δημόπουλος
