Είναι κοινή παραδοχή, πως η ανεργία αποτελεί κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο είναι αρνητικός παράγοντας στην πορεία προς την πρόοδο και την ευημερία. Έχει αποδειχθεί, πως όχι μόνο επιδρά αρνητικά στην οικονομία μιας χώρας αλλά μπορεί να πλήξει και την κοινωνική συνοχή της. Οι χώρες που αντιμετώπισαν αυτό το πρόβλημα προοδεύουν και αναπτύσσονται. Ενώ όσες αδιαφορούν πορεύονται σε μία κατάσταση αβεβαιότητας και κρίσης.

Με την εργασία ο άνθρωπος εξασφαλίζει όχι μόνο τα απαραίτητα προς το «ζην» αλλά και το «ευ ζην». Με την ανεργία αδυνατεί να βρει τους πόρους για τη μόρφωσή του, την ψυχαγωγία του, την άνεση του και κατ’επέκταση την πνευματική καλλιέργεια του, με αποτέλεσμα να ανοίγει ο δρόμος προς την οικονομική εξαθλίωση και δυστυχία. Ο άνεργος δεν δημιουργεί, δεν παράγει. Έτσι δεν ικανοποιείται η έμφυτη τάση του για δημιουργία και δεν μπορεί να νιώσει το αίσθημα της πληρότητας για το έργο του. Ακόμα ζει σε μία κοινωνία όπου κυριαρχεί η αντίληψη πως η εργασία είναι ο σκοπός της ζωής και η εργατικότητα η ύψιστη Αρετή. Αυτό καθίσταται αρκετό για να τον περιθωριοποιήσει και να τον αναγκάσει να νιώθει μειονεκτικά απέναντι σε αυτούς που εργάζονται. Επομένως, όταν δεν υπάρχει εργασία η απογοήτευση των ανέργων μετουσιώνεται σε οργή και αγανάκτηση και οδηγεί σε νοσηρά φαινόμενα που διαταράσσουν την κοινωνική γαλήνη. Ειδικότερα, ο άνεργος είτε πιεζόμενος από την ανάγκη για επιβίωση είτε από εκδικητική διάθεση προς την κοινωνία, καθώς ο ίδιος στερείται ενώ ορισμένοι ζουν προκλητικά στη χλιδή, στρέφεται προς τη βιαιότητα, την εγκληματικότητα και τη διαφθορά.

Κλείνοντας, πρέπει να γίνει αντιληπτό πως η εργασία δεν είναι ένα μόνο μέσο με το οποίο ο άνθρωπος μπορεί να εξασφαλίσει αγαθά για την επιβίωση του. Η εργασία ολοκληρώνει τον άνθρωπο και του προξενεί αισθήματα ψυχικής ευφορίας. Έτσι όταν ο υπάρχει εργασία η κοινωνία  προοδεύει. Ενώ όταν κυριαρχεί η ανεργία η κοινωνία οδεύει στο σκοτεινό μονοπάτι της ύφεσης και της παθογένειας.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΠΡΑΚΑΤΣΕΛΟΣ