Στης μέρας τη βιάση
δακρύζει η πλάση
-αγνάντια σκοτάδι και φως.
Μια σκέψη φουντάρει,
στη μια το φεγγάρι,
στην άλλη σημάδι
-στα μάτια υφάδι-
σκορπάει στον ορίζοντα
μαύρος καπνός.
Στον νου πευκοδάση,
καρδιά θα με πιάσει
σκηνή που ‘χει χρόνια γραφτεί.
Σαν πέσει το βράδι
ο κόσμος κοπάδι
να βρει τον φονιά του,
μα αυτή η καπνιά του
τη σκέψη τυφλώνει.
Το βλέμμα καρφώνει
τη μαύρη οροφή.
Γιώργος- Αλέξανδρος Παναγόπουλος
