Μπορεί τα ανθρώπινα δικαιώματα να έχουν τυπικά κατοχυρωθεί από τη διεθνή κοινότητα αλλά σε αρκετές περιπτώσεις παρατηρούνται σοβαρές παραβιάσεις σε αυτά όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες αλλά και στα αναπτυγμένα δυτικά κράτη. Ο σεβασμός και η προστασία των δικαιωμάτων είναι καθαρά τυπικά. Προστατεύονται απο το νόμο και το Δίκαιο αλλά πολύ λίγες φορές τιμωρείται η καταπάτησή τους.
Καθημερινά παραβιάζονται και καταπατώνται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα γεγονός όμως που η Πολιτεία δε βλέπει ή αναγκάζεται να μη βλέπει. Σε ποια αναπτυγμένη χώρα δεν υπάρχει πλήρης εκμετάλλευση του ανθρώπινου δυναμικού; Δεν υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάτω απο το όριο της φτώχειας σε άθλιες συνθήκες; Σε ποια αναπτυγμένη χώρα δεν υπάρχει η σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών και γυναικών, δεν γίνονται καθημερινά φόνοι βιασμοί κλοπές; Για ποια λοιπόν κατοχυρωμένα δικαιώματα μιλάμε; Ή μάλλον για ποια αναπτυγμένα και δημοκρατικά κράτη μιλάμε; Στο βωμό του κέρδους , του συμφέροντος αλλά και για την καλύτερη εξυπηρέτηση των ισχυρών και δυνατών της εκάστοτε χώρας και οικονομίας εργαζόμενοι, άντρες, γυναίκες, πολίτες, άνθρωποι αναγκάζονται να υπακούν και να υπηρετούν άλλους. Αναγκάζονται να βάζουν στην άκρη τα προσωπικά τους θέλω, να μην εκφράζουν την γνώμη τους, τις ιδεολογίες τους, τα πιστεύω τους, να σωπαίνουν μπροστά στην αδικία και στην ανισότητα και να επικροτούν την κατάχρηση, την αυθαιρεσία την εκμετάλλευση. Σιγά σιγά οι πολίτες των αναπτυγμένων χωρών άρχισαν να σιωπούν και σταμάτησαν να διεκδικούν. Άρχισαν να υπακούν από φόβο και από άγνοια και έφτασαν στο σημείο να χάσουν ορισμένα κατοχυρωμένα δικαιώματα τους όπως το δικαίωμα της ελευθερίας και της ελεύθερης γνώμης, το δικαίωμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το δικαίωμα των καλών και δίκαιων συνθηκών εργασίας. Έγιναν υπόδουλοι αυτού του πράγματος που υποτίθεται ότι τους ανέπτυξε, έγιναν υπόδουλοι της τεχνολογίας του χρήματος και κατ’ επέκταση αυτών που τα ελέγχουν. Δεν καταγγέλλουν την αυθαιρεσία των αφεντικών τους και τις εξευτελιστικές και εξαντλητικές συνθήκες εργασίας απο φόβο μήπως χάσουν τη δουλεία τους, δεν ντύνονται, δεν εκφράζονται και δεν μιλούν ελεύθερα απο φόβο μήπως περιθωριοποιηθούν, μήπως είναι εκτός της εποχής τους, εκτός της μόδας δεν ζουν όπως θέλουν αλλά όπως τους προστάζει η εποχή.
Που είναι λοιπόν η ελευθερία και η προστασία; Που είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα για τα οποία όλοι ηγέτες οι αυτοαποκαλούμενοι προστάτες των λαών ‘μάχονται’ καθημερινά; Μήπως λοιπόν ζούμε σε μια τυραννία; Μήπως μας έχουν κάνει να πιστεύουμε ότι είμαστε ελεύθεροι και ίσοι ενώ στην πραγματικότητα ζούμε μέσα στην πλήρη αδικία και ανισότητα; Μήπως ενώ πιστεύουμε ότι είμαστε αναπτυγμένοι κάθε μέρα που περνά κάθε φορά που καταπατώνται θεμελιώδη δικαιώματα οδηγούμαστε όλο και πιο πίσω;
Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε; Μήπως ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας; Δεν αρκούν οι Διακηρύξεις και τα μεγάλα λόγια για να λυθεί το πρόβλημα. Χρειάζονται πράξεις που θα ταρακουνήσουν και θα ξυπνήσουν την κοινωνία ώστε να καταλάβει ότι της στερούν τα δικαιώματα της. Η κατανόηση του προβλήματος σε βάθος και η εύρεση των βαθύτερων αιτιών του μπορεί να είναι η απαρχή της υπέρβασης του.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΑΤΣΕΡΗ
