-Κατάλαβες; Αυτοί… εμείς είμαστε καλύτεροι.
-Γιατί; όλοι ίσοι δεν είμαστε;
-Όχι γιατί εμείς… ενώ αυτοί… τότε…
-Μα και οι δικοί μας…
-Όχι δεν είναι το ίδιο…
-…
-Συγγνώμη, πέρασε η ώρα, πρέπει να φύγω.
-Καλό μάθημα!!

Πάντα η ίδια συζήτηση…
Πόσοι άνθρωποι, πόσες φορές έχουμε κάνει, έχουμε ακούσει παρόμοιες συζητήσεις, πάντα χωρίς ουσιαστικό συμπέρασμα, αλλά γιατί;

Ο αναίτιος διαχωρισμός των ανθρώπων, ο ρατσισμός, οδηγεί τα άτομα σε φανατισμό, τα  αποτρέπει από την παραδοχή όποιας διαφορετικής άποψης, οδηγώντας σε αυτού του είδους, τις μονόπλευρες συζητήσεις.

Ο ρατσισμός· μια ιδεολογία που καλλιεργείται πάνω στην ανάγκη του ανθρώπου να εντάσσεται σε αγέλες και να θεωρεί τις άλλες εχθρικές, ώστε να εξασφαλίσει στο βέλτιστο την επιβίωσή του.
Οι άνθρωποι γεννιούνται χωρίς την ιδεολογία του ρατσισμού, χωρίς καν κοινωνική συνείδηση. Αντιμετωπίζουν τον κάθε άνθρωπο βασιζόμενοι μόνο τα προσωπικά τους βιώματα.

Όμως, όποιος δημιουργεί και καλλιεργεί σε άλλους ρατσιστικές αντιλήψεις, χειρίζεται ένα μεγάλο  μέρος των σκέψεων και της συμπεριφοράς των ατόμων που επηρεάζει. Έχει εξουσία. Όσο πιο φανατισμένοι, όσο πιο φοβισμένοι οι “πιστοί” του, τόσο περισσότερη εξουσία. Όπλα του οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα. Επικαλούμενος ένα κοινό χαρακτηριστικό των άλλων, κάποια δυσμενή κατάσταση ή μια αποτρόπαια πράξη που συνέβη κάποτε από άτομα της “αντίπαλης παράταξης”, αναλαμβάνει τον ρόλο του “σωτήρα”, αυτού που “βλέπει καθαρά” και δείχνει στον κόσμο τον “σωστό δρόμο”: Αυτοί είναι κακοί.
Όταν γίνεσαι ο ηγέτης μιας τέτοια ομάδας, ικανοποιείς το συμφέρον σου. Ακόμα και αν είσαι ένας απλός πιστός, νιώθεις το ίδιο συναίσθημα υπεροχής , όταν στοχοποιείς άτομα και αναδεικνύεσαι ανώτερος από αυτά. Ικανοποιείς τον εγωισμό σου. Μπολιάζεις στους γύρω σου τον ρατσισμό.
Βάζεις τον εγωισμό σου πάνω από το άτομο. Το συμφέρον σου πάνω από την ενότητα. Το συμφέρον για τον άνθρωπο, ενάντια στον άνθρωπο.

Αφήνοντας τον ρατσισμό να πάρει την θέση της κρίσης μας, οι άνθρωποι αποξενωνόμαστε. Η ανθρωπότητα σταματάμε να δρούμε με ενότητα, παύουμε την εξέλιξη της κοινωνίας αλλά και της ξεχωριστής προσωπικότητάς μας.

Όταν μένουμε λοιπόν στάσιμοι, ομαδοποιούμαστε, παραχωρούμε επανειλημμένως κομμάτια του χαρακτήρα μας και απαρνούμαστε συνεχώς την μοναδικότητα, τόσο την δική μας, όσο και των άλλων. Η ανάγκη μας για την διατήρηση της δικής μας ομάδας, που αναλαμβάνει πια τον ρόλο της ίδιας μας της προσωπικότητας, μάς οδηγεί στον φανατισμό, σε ακραίες συμπεριφορές που έχουμε δει να εκδηλώνονται σε όλο το βάθος της ιστορίας στις στάσιμες κοινωνίες, από το κυνήγι μαγισσών στον μεσαίωνα, μέχρι την δολοφονία του Τρείβον Μάρτιν το 2012.

Το μόνο που πετυχαίνουμε με την διαιώνιση του ρατσισμού, με τον άσκοπο διαχωρισμό των ανθρώπων, τελικά είναι να χάνεται η ομορφιά της μοναδικότητας του κάθε προσώπου, αφού χάνεται η ποικιλία ακόμα και στο ντύσιμο, τις συνήθειες, τις σκέψεις και τα συναισθήματα.

        Οι σκέψεις μου μπερδεύονταν και τράβαγαν σε άλλα μονοπάτια, όσο περπατούσα για το φροντιστήριο. Τα μάτια μου έπεσαν σε μια βιτρίνα, σε μια εσάρπα. Ήταν απλή, κατάλευκη, με μόνα στολίδια τα λεπτά της κρόσσια στα τελειώματα…

Η Εσάρπα… Ένα απλό ρούχο, και όμως δεν ξέρει από διακρίσεις. Αγκαλιάζει κάθε άνθρωπο, ανεξαρτήτως χρώματος, ηλικίας, ύψους, κιλών.

Μα και τα ρούχα οι άνθρωποι δεν τα ‘φτιάξαν; Κάποιοι, κάποτε, ανέδειξαν την απλότητα της αποδοχής της διαφορετικότητας με ένα απλό κομμάτι ύφασμα, που όμως κάνει στον καθένα μας.
Ένα ρούχο από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους.

Απορρίπτοντας τις ρατσιστικές μας αντιλήψεις, αγκαλιάζουμε και εμείς κάθε άνθρωπο, σταματάμε τις μάταιες έχθρες και, από την αποδοχή της διαφορετικότητας, λαμβάνουμε νέα στοιχεία και εξελισσόμαστε πρώτα ως χαρακτήρες και ύστερα, ως κοινωνία.

Είναι βέβαια δύσκολο να αρνηθούμε αντιλήψεις και οριακά ασυνείδητες πια διαδικασίες όπως τα στερεότυπα και η ενεργή εκδοχή τους, οι προκαταλήψεις.

Αρκεί όμως να ακολουθήσουμε μια απλή διαδικασία: Να θέτουμε συνεχώς τις κρίσεις μας υπό αμφισβήτηση, ρωτώντας απλώς: Γιατί; Αν δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος πέρα από απαντήσεις τύπου “Μα το έκαναν αυτοί”, ‘”Μα ανήκει σε εκείνους”, βλέπουμε πως έχουμε επηρεαστεί από ρατσιστικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις και προσπαθούμε να διαμορφώσουμε νέες αντικειμενικότερες κρίσεις.

Επίσης, ας προσπαθούμε να αντιμετωπίζουμε τον άνθρωπο με βάση την προσωπικότητά του. Να του αφήνουμε ένα μικρό περιθώριο για όλους να αναδείξουν την μοναδικότητα του χαρακτήρα τους.

Τέλος, αν θέλουμε να συμβάλλουμε στην μείωση των ρατσιστικών φαινομένων στην κοινωνία μας, ας προσπαθήσουμε να μην αφήνουμε εύφορο έδαφος για αντίστοιχες αντιλήψεις, αλλά κυρίως να μην δικαιολογούμε τέτοια περιστατικά. Όμως, τόσο όσο ως νέα η γενιά, όσο και ως άνθρωποι θα πρέπει να αντιδρούμε ενεργά, για να δημιουργήσουμε μια κοινωνία που θα τους αγκαλιάζει όλους.

Όπως η Εσάρπα.

ΝΤΑΡΑΡΑ ΑΣΠΑΣΙΑ