1)Πιάνουμε ένα κομμάτι κολοκύθας και, κρατώντας το από τη φλούδα, το κόβουμε, με τη βοήθεια του μαντολίνο για τα λαχανικά, σε πολύ λεπτές φλοίδες.

2)Πρέπει να δώσουμε σημασία στο να είναι πολύ λεπτές αυτές οι φέτες/φλοίδες, διότι μόνο έτσι θα γίνουν τραγανά και δεν θα απορροφήσουν και πολύ λάδι.

3)Αυτές τις λεπτές λεπτές φετούλες τις ρίχνουμε σε ένα σακουλάκι όπου έχουμε ρίξει προηγουμένως λίγο αλεύρι. Τις ρίχνουμε λίγες-λίγες, ας πούμε σε τρεις ή τέσσερις φορές τις φέτες που θα βγουν από τα 100 γραμμάρια, προσθέτουμε λίγο αλεύρι κάθε φορά (κάτι σαν 1 κουταλάκι του γλυκού ή και λίγο περισσότερο), και αναδεύουμε κάθε φορά έντονα το σακουλάκι (κρατώντας το καλά κλεισμένο, προσοχή μη γίνεται χάλια από τα αλεύρια!!!),

4)επαναλαμβάνοντας όσες φορές χρειασθεί για να περάσουν όλες από αυτή τη διαδικασία, για να αλευρωθεί η κάθε μικροποσότητα πριν οι -υγρές- φέτες κολλήσουν μεταξύ τους.

5)Όταν έχουν μπει όλες οι φέτες στο σακουλάκι, αναδεύουμε έντονα το (ξαναλέω, καλά κλεισμένο) σακουλάκι, έτσι ώστε να αλευρωθούν πολύ καλά.

6)Αδειάζουμε τις αλευρωμένες φέτες σε ένα τηγάνι (εάν μείνουν πολύ ώρα μέσα στη νάυλον σακούλα θα βγάλουν υγρά και θα λασπιάσουν το αλεύρι) και ζεσταίνουμε λάδι σε ένα τηγάνι (ανάλογα με τα γούστα σας επιλέξτε να χρησιμοποιήσετε το πιο υγιεινό ελαιόλαδο ή το πολύ πιο ελαφρύ ηλιέλαιο, σπορέλαιο, κλπ).

7)Δεν μένει παρά να ρίξουμε τις φετούλες σε αυτό το καυτό λάδι

8)και να τις τηγανίζουμε μέχρι να γίνουν τραγανές.

9)Τις αφαιρούμε με τρυπητή κουτάλα για να στραγγίσουν καλά,

10)και τις βάζουμε πάνω σε απορροφητικό χαρτί κουζίνας για να αποβάλουν το παραπανίσιο λάδι. Αλατίζουμε ανάλογα με τα γούστα μας.

11)σερβίρουμε είτε σαν γαρνιτούρα σε κάποιο κυρίως πιάτο (δείτε τη συνταγή για “Rissoto με κίτρινη κολοκύθα και γλυκάδια”

12)είτε σε ατομικά μπολάκια, για τις βραδιές “άγριας μπάλας”, κρατσανίζοντάς τα μπροστά στη τηλεόραση, όσο η ομάδα επιτίθεται κατά ριπάς στον αντίπαλο. Φθάνει να μην είναι οπαδοί του… Πανακρωτηριακού!!!

13)TIPS – ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ Όπως αναφέρω στην εισαγωγή, μπορεί κανείς να πειραματισθεί, και πολύ εύκολα μάλιστα, με διάφορες γεύσεις. Έτσι, μπορεί να προσθέσει στο σακουλάκι, μαζί με το αλεύρι, και paprika

14)ή αρωματικά (ρίγανη, μαντζουράνα, θυμάρι, κ.α.)

 Οι ποσότητες που δίνονται για τη κολοκύθα και το αλεύρι είναι ανά άτομο. Η ποσότητα του ελαιόλαδου θα εξαρτηθεί από το για πόσα άτομα θα ετοιμάσετε chips.

Εγώ έριξα (καλύτερα …”τοποθέτησα”) τα chips στο καυτό λάδι ένα προς ένα, για να μη πέσουν έτσι που να επικαλύπτονται και με δυσκολέψουν στο τηγάνισμα (στην αρχή είναι αρκετά μαλακά και φοβήθηκα να μη μου σπάσουν αραιώνοντάς τα). Εσείς βέβαια, με την σαφώς μεγαλύτερη εμπειρία και δεξιότητα, μπορείτε να τα ρίξετε και να τας τηγανίσετε όπως σας βολεύει.

Το ίδιο (και για τους ίδιους λόγους) ισχύει και για το αλεύρωμα. Φυσικά και μπορείτε να τα αλευρώσετε όπως κάνετε και με τα τηγανιτά κολοκυθάκια σας, απλά εγώ βρήκα αυτό το σύστημα πολύ πρακτικό(αλευρώνει σε δευτερόλεπτα χωρίς να σπάει τις πολύ λεπτά φλοίδες), πολύ καθαρό (δεν άγγιξα ούτε με ένα δάκτυλο το αλεύρι, και δεν λέρωσα κανένα πιάτο), ασφαλώς οικονομικό (δεν μένουν στο πιάτο υπολείμματα αλευριού που θα αχρηστευθεί στη συνέχεια, εδώ προσθέτεις λίγο-λίγο στη σακούλα και μόνο όσο είναι απαραίτητο) και, βέβαια, αρκετά διαφορετικό και πρωτότυπο, πράγμα που λειτουργεί πάντα με μένα.

Η γεύση τους, θυμίζει αρκετά αυτή των τηγανιτών (πράσινων) κολοκυθιών, αλλά είναι πιο γλυκιά. Εγώ τη βρήκα πιο ενδιαφέρουσα και σαν γεύση αλλά και σαν παρουσίαση, ιδιαίτερα εάν καταφέρετε να τηγανίσετε τα chips χωρίς να “αρπάξουν” καθόλου, χωρίς να χάσουν το πολύ ιδιαίτερο κίτρινο χρώμα τους, που με τη σειρά του παραπέμπει σε τηγανιτά πατατάκια

Χρήστος Τσαπάνης Γ’2