ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ – Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΜΑΓΟΥ

«…Οι δε ακούσαντες του βασιλέως επορεύθησαν· και ιδού ο αστήρ όν είδον εν τη ανατολή προήγεν αυτούς, έως ελθών έστη επάνω ού ήν το παιδίον· ιδόντες δε τον αστέρα εχάρησαν χαράν μεγάλην σφόδρα, και ελθόντες εις την οικίαν είδον το παιδίον μετά Μαρίας της μητρός αυτού, και πεσόντες προσεκύνησαν αυτώ…»

Το Κατά Ματθαίον, Κεφ. Β’, Στίχοι 1-12. Η προσκύνησις των Μάγων.

Για τη συγκλονιστική αυτή προσκύνηση μιλά το εν λόγω βιβλίο, το οποίο θεωρείται ένα από τα κορυφαία χριστουγεννιάτικα βιβλία που γράφτηκαν ποτέ. Παγκοσμίως. Αλλά δεν γράφει αποκλειστικώς γι” αυτήν. Αν το χαρίσετε στα παιδιά, διαβάστε το κι εσείς. Μες στις σελίδες του υπάρχει το ασύλληπτο και ακατάλυτο θαύμα, αλλά και το βαθύ, το αληθινό νόημα των Χριστουγέννων.

Η Σούζαν Σάμμερς διασκεύασε για μικρούς και μεγάλους μια λαμπρή χριστουγεννιάτικη ιστορία, η οποία κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το 1896. Συγγραφέας της, ο Χένρι Βαν Ντάικ (1852-1933), ιερέας, θεολόγος και καθηγητής της Αγγλικής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο του Princeton. To βιβλίο, που έγινε διαμιάς κοσμαγάπητο, έφερε τον τίτλο «The story of the other Wise Man», διότι πίστευε ο Βαν Ντάικ, όπως και άλλοι θεολόγοι, καλλιτέχνες και μη, στην ύπαρξη ενός τέταρτου Μάγου, του Αρταβάν, συνεργάτη και συμπολίτη των τριών γνωστών (Γασπάρ, Μελχιόρ και Βαλτάσαρ). Έκθαμβοι και οι τέσσερις και εκστατικοί, όταν αντίκρισαν το Άστρο, και γνωρίζοντας ήδη, και αναμένοντας, ετοιμάστηκαν για την προσκύνηση πλην, ο Αρταβάν καθυστέρησε στο ραντεβού και οι σύντροφοί του είχαν αναχωρήσει προ πολλού. Έτσι αναγκάστηκε να οδοιπορήσει μόνος, αφού προηγουμένως επέστρεψε στην πόλη και πούλησε όλα τα υπάρχοντά του, αγοράζοντας τρεις πανώριους πολύτιμους λίθους για να τους προσφέρει στον νεογέννητο βασιλέα.

Και μετά ανοίχτηκε στους δρόμους. Όδευε και όδευε, περνούσε από πολιτείες και χωριά και αντικρίζοντας αρρώστιες και δυστυχίες πόνους και αναφιλητά, καθυστερούσε για να τα θεραπεύσει ή να τα απαλύνει, έδωσε το μαργαριτάρι, το ρουμπίνι και το διαμάντι για να σώσει ανθρώπους, άρρωστα παιδιά, μανούλες θλιμμένες, διαρκώς προχωρούσε και ποτέ δεν έφθανε. Περιπλανιόταν. Χρέος του οι συνάνθρωποι που τον χρειάζονταν.

Ταξίδευε τριάντα τρία χρόνια ως να φθάσει στον προορισμό του! Αφίχθηκε την ημέρα της Σταύρωσης, την ώρα που σειόταν η γη και μαύριζαν τα επουράνια.

«Να, κόρη μου… Είναι ο τελευταίος θησαυρός που φύλαγα για τον Βασιλέα των Βασιλέων, αυτόν που τώρα σταυρώνεται», είπε σε μια κοπέλα δυστυχισμένη αλλά, καθώς η γη έτρεμε, ο Αρταβάν χτυπήθηκε στον κρόταφο κι έγειρε στο σκοτάδι…

«Να έχεις πάντα ειρήνη, Αρταβάν. Όταν πεινούσα, εσύ μου πρόσφερες τροφή, όταν ήμουν γυμνός, εσύ μ” έντυσες, όταν ήμουν λυπημένος, εσύ με παρηγόρησες…» ακούστηκε μια σιγανή, ήρεμη φωνή, σαν μουσική.

Φωτίστηκε τότε το πρόσωπο του ετοιμοθάνατου άντρα: Είχε, επιτέλους, συναντηθεί με τον βασιλιά του.

Το βιβλίο προσφέρει όχι μόνο απόλαυση ψυχής, αλλά και αισθητική απόλαυση.
Για όλες τις ηλικίες.

ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗ, ΘΕΛΩ… ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ!

Η πολύ γνωστή, κυρίως ως εικονογράφος, και αληθινά ταλαντούχος Rebecca Harry, από το Κάρντιφ της Ουαλίας, έγραψε και εικονογράφησε ένα, δίχως υπερβολή, ευφρόσυνο, χαριέστατο βιβλίο, εξαιρετικής αισθητικής και σπάνιων αισθημάτων.

Μέσα από την ιστορία του Κούνελου, που ζει ολομόναχος στο χιονισμένο δάσος και παρακαλεί τον Άι Βασίλη να λάβει ως δώρο έναν φίλο, ο μικρός αναγνώστης θα εννοήσει ότι η φιλία κερδίζεται και δεν χαρίζεται, και ότι για να λάβεις κάτι πολύτιμο και αγαπημένο πρέπει κι εσύ να καταθέσεις τα ανάλογα. Όπως έγινε δηλαδή με τον αγαθό, καλόκαρδο Κούνελο. Που πλέον δεν την ήθελε τη μοναξιά του, γι” αυτό έστειλε γράμμα στον άγιο των παιδιών ζητώντας έναν φίλο. «…Είναι το μόνο δώρο που θέλω πραγματικά. Σ” ευχαριστώ. Κούνελος. xxx». Έπειτα έσπευσε στο ταχυδρομείο. Πλην ο Κοκκινολαίμης Ταχυδρόμος μόλις είχε αναχωρήσει. «Ω… Όχι!» Τώρα έπρεπε να πάει ο ίδιος μέχρι τον Βορρά, να παραδώσει στον Άι Βασίλη το γράμμα.

Ζεστά γάντια, λίγα γιορτινά μπισκότα για τον δρόμο και τον χάρτη του – αλλιώς πώς θα έβρισκε το Αστέρι του Βορρά; Και πώς το σπίτι του Άι Βασίλη; Αλλά τα γάντια του τα χάρισε σ” ένα αρκουδάκι που κρύωνε, τα μπισκότα σ” ένα αλεπουδάκι θλιμμένο, τον χάρτη στα ελαφάκια που είχαν χάσει τον δρόμο τους στο σκοτάδι…

Ταξίδι υπέροχο. Και φίλοι που τους κέρδισε, δεν του δωρήθηκαν.

Προσχολική και πρώτη σχολική ηλικία.

ΜΙΣΚΑ – ΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Ο Μίσκα το “σκασε! Και μάλιστα μες στον χιονιά. Προχωρούσε μοναχός του στο παγωμένο δάσος με τα σιωπηλά δέντρα, χωρίς να νοιάζεται. Είχε δραπετεύσει από το σπίτι μόλις που χάραζε. Βάδιζε χωρίς προορισμό, μα βάδιζε αποφασισμένος. Ωστόσο, για να μη γίνει αντιληπτός, γλίστρησε από το πορτάκι της γάτας. Πώς μπόρεσε; Μα ο Μίσκα είναι παιχνίδι. Ένας αρκούδος λούτρινος, με μια κακομαθημένη και δύστροπη κυρά, την Ελισάβετ, που δεν σεβόταν τίποτα. Θα μου πείτε: το σκάνε τα λούτρινα αρκουδάκια και περιφέρονται μοναχούλια στο παγωμένο μεγάλο δάσος; Ασφαλώς! Στα παραμύθια, όλα μπορούν να συμβούν.

Περπατούσε κάπως φουριόζος και δεν είχε αντιληφθεί το γουστόζικο σπουργιτάκι που τον είχε πάρει στο κατόπι με μικρά αστεία χοροπηδητά. Πήγαινε κι όλο πήγαινε κι ένιωθε πως τον μάγεψε το δάσος – και η ελευθερία του. Του ήρθε να τραγουδήσει κι έπειτα να φωνάξει πόσο όμορφα αισθανόταν έξω στον κόσμο. Όταν νύσταξε, σκαρφάλωσε στο δέντρο, έκλεισε τα μάτια μα όταν τα ξανάνοιξε άκουσε δυο αγριόχηνες να φλυαρούν: «Πα, πα! Είναι παραμονή Χριστουγέννων σήμερα», έλεγε η μία. «Πα, πα! Είναι η νύχτα που ο καθένας πρέπει να κάνει μια καλή πράξη, να βοηθήσει τον διπλανό του ή όποιον έχει ανάγκη…»

«Άκου να δεις…» μονολόγησε ο Μίσκα. «Δεν το ήξερα αυτό!»

Ο Μίσκα, που είχε ξετρελαθεί με την ομορφιά της φύσης και με την ελευθερία που πρώτη φορά γνώριζε, αποφάσισε τελικώς να αποχαιρετήσει αυτές τις πρωτόγνωρες απολαύσεις για χάρη ενός άρρωστου, φτωχού παιδιού, που τα μποτάκια του παρέμεναν άδεια από παιχνίδι. Κοίταξε με λατρεία τον όμορφο χειμωνιάτικο κόσμο, μπήκε στο καλύβι και στριμώχτηκε στα άδεια παπούτσια του μικρού.

Ένα ποίημα. Ένας ύμνος στην αγάπη, στη θυσία, στην αλληλεγγύη. Και ένα εικαστικό θαύμα. Το συνιστώ με όλη μου την καρδιά.

Η συγγραφέας του Μίσκα, Μαρί Κολμόν (Παρίσι 1895-1938), έγραψε βιβλία για παιδιά που συνεχώς επανεκδίδονται θεωρούμενα κλασικά και, στο είδος τους, αριστουργήματα.

Προσχολική και πρώτη σχολική ηλικία.

Ο ΜΟΛΥΒΕΝΙΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ

Το πασίγνωστο, πολυαγαπημένο παραμύθι των μάγου των παραμυθιών Χανς Κρίστιαν Άντερσεν κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες (στην Αγγλία από την Templar Publishing) σε μια καινούργια ακόμη έκδοση, που μπορεί να τη χαρακτηρίσει κανείς εξαιρετική. Πρόκειται για μια από τις ωραιότερες εκδόσεις που είδα ποτέ για τούτο το ευαίσθητο παραμύθι. Είναι ένα βιβλίο που χαίρεσαι να το κρατάς στα χέρια σου, να το ψαύεις και να χαϊδεύεις τις ανάγλυφες εικόνες της Σόφι Όλσοπ (μεγάλωσε στο Χονγκ Κονγκ αλλά ζει και εργάζεται στην Αγγλία, στην πόλη των ονείρων της, το Μπαθ), το βλέμμα σου να καθυστερεί στα κομψότατα, αιθέρια σχήματα, στα χρώματα που μοιάζουν να παραδόθηκαν στον χρόνο, στην εποχή, τάχα, που ο μεγάλος παραμυθάς είχε αφήσει πίσω του πίκρες και βάσανα και φτώχεια, και είχε αποκτήσει λαμπερά φτερά για να πετά επισκεπτόμενος τα όνειρα μικρών αλλά και μεγάλων…

Ο Μολυβένιος Στρατιώτης είναι η προσωποποίηση του θάρρους και της αντοχής, της εγκαρτέρησης και της αξιοπρέπειας. Κι ας γεννήθηκε μ” ένα μονάχα πόδι. Ζει, ανάμεσα σε άλλα παιχνίδια, σ” ένα πλουσιόσπιτο. Τη νύχτα που τα παιχνίδια ζωντανεύουν μπόρεσε και πλησίασε τη μικρούλα πανέμορφη μπαλαρίνα για την οποία έτρεφε αισθήματα αγάπης, κρυμμένης όμως. «Όμορφη μπαλαρίνα», είπε, «γιατί είσαι τόσο θλιμμένη;» Η μπαλαρίνα αναστέναξε. «Νιώθω πολύ μόνη», ψιθύρισε. Τότε της έσφιξε το χεράκι μες στα δικά του και η αγάπη τούς έδεσε για πάντα με τα γλυκά δεσμά της. Μόνο που η αγάπη τους αυτή έφερε και πολλά δεινά… Ωστόσο, παρέμεινε ισχυρή και θαυμαστή. Το τέλος τούς βρήκε σφιχταγκαλιασμένους.

O ΚΑΡΥΟΘΡΑΥΣΤΗΣ

Από τις πιο όμορφες χριστουγεννιάτικες ιστορίες, όπου όλα μπερδεύονται γλυκά. Το όνειρο σμίγει με την πραγματικότητα και η πραγματικότητα γίνεται η συνέχεια του ονείρου. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο μεγεθύνεται ξαφνικά, τα παιχνίδια ζωντανεύουν και καθώς η μικρή Μαρί (Κλάρα στο λιμπρέτο) γλιστρά στον πιο γλυκό ύπνο, έχοντας αγκαλιά τον καρυοθραύστη, μεταφέρεται σ” έναν κόσμο μαγικό, που εδώ εντυπωσιάζει με τις ζωηρές ζωγραφιές.

Ο Καρυοθραύστης χρωστά τη μεγαλειώδη πορεία του στο μπαλέτο του Ρώσου συνθέτη Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι, που συνέθεσε το έργο στα 1892, ενώ το λιμπρέτο βασίστηκε στη διασκευή του παραμυθιού «Ο Καρυοθραύστης και ο βασιλιάς των ποντικών» του Ε.Τ.Α. Χόφμαν από τον Αλέξανδρο Δουμά.

Η ιστορία ξεκινά μια χιονισμένη χριστουγεννιάτικη νύχτα, όταν ο κατασκευαστής παιχνιδιών κύριος Ντροσελμάγερ ετοιμάζεται να επισκεφθεί συγγενικό του σπίτι για να εορτάσουν μαζί την ιερή βραδιά. Μεταξύ των δώρων που διαλέγει για τα παιδιά της οικογένειας, Μαρί και Φριτς, τυλίγει και έναν καρυοθραύστη για το κοριτσάκι. Καρυοθραύστη μαγεμένο, εφόσον κάποτε ήταν ένας λαμπερός πρίγκιπας. Τώρα έχει τη μορφή κινούμενου στρατιώτη. Πάντως, αν και έφερε για τη βαφτισιμιά του και δυο υπέροχες κινούμενες κούκλες, το κοριτσάκι προτίμησε τον Καρυοθραύστη. Και εδώ αρχίζουν οι ανήκουστες περιπέτειες με τον βασιλιά των ποντικιών και τα θηριώδη τρωκτικά που τον συνοδεύουν να εισβάλλουν στο σαλόνι κρατώντας ψηλά τα σπαθιά τους…

Τα μεσάνυχτα, όμως, τα παιδιά είχαν νικήσει και τα μάγια είχαν λυθεί. Ο Καρυοθραύστης «ήταν και πάλι ο εαυτός του», ένας όμορφος, γενναίος πρίγκιπας. Ενώ «Νιφάδες χιονιού στροβιλίζονταν γύρω τους, καθώς εκείνοι πετούσαν μέσα στην κρύα νύχτα προς μια χώρα ζεστασιάς και λιακάδας».

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΙ Ο ΑΪ-ΒΑΣΙΛΗΣ

«Νοναααααά, θα μου πεις επιτέλους γιατί κανείς δεν μου απαντά αληθινά σ” αυτά που ρωτάω;» ακούστηκε απαιτητική και ανυπόμονη η φωνή του μικρού Βασίλη.

Αχ, η νονά! Πάντοτε υπήρξε για τα μικρά παιδιά ένα ον δικό τους, σοφό, λαγαρό, σεβαστό μα και αγαπησιάρικο, κάτι σαν νεραϊδομάνα, και ας μου συγχωρήσετε την προσωπική παρένθεση, τώρα που γράφω, στο γραφείο μου απέναντι έχω και κοιτώ και τη φωτογραφία της λατρεμένης νονάς μου. Αρετή το όνομά της. Και η αρετή καθόρισε τα βήματα της χρηστής ζωής της. Ας είναι.

Ο Βασιλάκης, στο ωραίο διήγημα της Ελένης Λιντζαροπούλου, απαιτεί να πληροφορηθεί γιατί «Αφού τα δώρα τα αγοράζουν η μαμά και ο μπαμπάς και δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, γιατί μας λέτε σε όλα τα παιδιά ψέματα;» Ρωτούσε κι έκλαιγε το παιδί. Και η νονά: «Βασιλάκη μου, ποιος σου είπε κάτι τέτοιο; Ποιος σου είπε ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης;» Έπειτα η νονά, απευθυνόμενη στους αναγνώστες της: «…ο Βασίλης είχε δίκιο να είναι θυμωμένος. Πρώτον, επειδή του είπαν ψέματα, και δεύτερον, επειδή υπάρχει Άγιος Βασίλης». Κατόπιν, η Ελένη Λιντζαροπούλου δίνει μια ακριβή και ωραία εικόνα του δικού μας αγίου, η μεγαλύτερη έγνοια του οποίου ήταν τα παιδιά.

Αφηγούμενη τα της ζωής και της ψυχής του αγίου της Βασιλειάδας, που θα πει ότι αυτός ήταν ο ιδρυτής μιας πολιτείας με νοσοκομεία, ορφανοτροφεία, πτωχοκομεία, επαγγελματικές σχολές, κέντρα φιλοξενίας των αστέγων, των ασθενών, κέντρο επαγγελματικής κατάρτισης, θα καταλάβει ο νέος αναγνώστης το «Γιατί όλοι θέλουμε να υπάρχει Άγιος Βασίλης». Η λαχτάρα της ψυχής μας είναι που τον καλεί. Και τον διατηρεί. Όπως θα δείτε, βεβαίως, η Πειραιώτισσα συγγραφέας και εκλεκτή ποιήτρια, που μας γοήτευσε με την ποιητική συλλογή της Ο πίθος των γυναικών (Εκδόσεις των Φίλων), παρέχει σημαντικές και ιδιαίτερες λεπτομέρειες γύρω από τη ζωή και το έργο του δικού μας αγίου, του αγίου των φτωχών, όπως, επίσης, και στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, ξαναθυμίζει κάλαντα της πατρίδας, σχετικές παραδόσεις, για να καταλήξει στο υπέροχο: «Ο Άγιος Βασίλης υπάρχει και θα υπάρχει όσο τον αγαπάμε».

ΥΓ1: Αυτό υποστηρίζει και ο Βασίλης Παπαθεοδώρου στο καινούργιο βιβλίο του: Ναι, Βιρτζίνια, υπάρχει Άγιος Βασίλης (Καστανιώτης). Αλλά για το όμορφο αυτό βιβλίο μόλις έγραψε στο diastixo.gr η γνωστή και εξαίρετη συνάδελφός μου Λίτσα Ψαραύτη.

ΥΓ2: H εικονογράφηση του βιβλίου από τη Μαρία Πεπονά είναι ταιριαστή στο κείμενο και αντάξιά του.

Για τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.

ΒΥΘΟΥΓΕΝΝΑ

Χριστούγεννα σχεδόν καλοκαιρινά. Στο όμορφο νησί μας, τη Μήλο. Έλαμπε ο ήλιος έξω, μες στην ταβέρνα όλα ήταν ήσυχα, όπως κάθε πρωί βέβαια, στην κουζίνα δεν είχαν αρχίσει οι προετοιμασίες και ο Σκίπερ, το τροπικό ψαράκι, κολυμπούσε κάπως ανήσυχος στο ενυδρείο του. Τον είχε φέρει από την Κίνα ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, ο κύριος Θεόφραστος Κάκτος, και δεν υπήρχε άνθρωπος στο νησί να μην περάσει να δει το παράξενο ψάρι και, με την ευκαιρία, να γευτεί μια νόστιμη ψαρόσουπα. Ο κύριος Θεόφραστος Κάκτος τον χρησιμοποιούσε κάπως σαν «κράχτη» τον μικρό Σκίπερ. Είχε και μια κορούλα, την Άννα, την οποία σε λίγα λεπτά θα τη δούμε να πετά μια παντόφλα στην τηλεόραση. Τι είχε συμβεί;

Ορίστε: Ο κύριος Βαγγέλης Πάνκακος, υπουργός Διακοπών και Διασκέδασης, παρουσιάστηκε εκτάκτως στην τηλεόραση ανακοινώνοντας ότι λόγω της οικονομικής κρίσης θα απαγορευτούν οι γιορτές. Δεν θα γίνει τίποτα που να θυμίζει Χριστούγεννα. Οι ακροατές κεραυνοβολήθηκαν. Και η Άννα ουρλιάζοντας, αφού πρώτα εκσφενδόνισε την παντόφλα, κάλεσε επειγόντως τον φίλο της τον Χάρη.

Στην πολιτεία του βυθού εκείνη την ώρα όλα ήταν ήρεμα, χωρίς προβλήματα. Ο Βαγγέλης ο ροφός μαγείρευε, η Ρούλα η γαριδούλα μιλούσε με τον Αστακώστα τον αστακό, ο Τόλης το χταπόδι με τον Σήφη τον ξιφία εκεί, ο Βρασίδας ο αχινός, η Κική η μαρίδα παρούσα, εκεί και η Ρίτσα η πεσκανδρίτσα. Όμως, σκέπτονταν, ο ενάλιος αγαπημένος κόσμος τους χρειαζόταν μια αλλαγή. Και η αλλαγή αυτή δεν άργησε να πραγματοποιηθεί. Και τι αλλαγή! Ο βυθός γιόρτασε Χριστούγεννα και όλος ο πληθυσμός έκανε τα πάντα ώστε να χαρούν τα παιδιά του νησιού που είχαν μεγάλη θλίψη από τη σκληρή και παράλογη απαγόρευση.

«Κι έτσι, χωρίς ακριβά στολίδια και δώρα, και μόνο με τη δύναμη της αγάπης και της προσφοράς, τα παιδιά της Μήλου και η ψαροπαρέα του βυθού έζησαν τα πρώτα Βυθούγεννα στον κόσμο».

Χιούμορ, πράξεις αλληλέγγυες, ωραίες εικόνες, διάλογοι σπαρταριστοί, χαρακτήρες ξεχωριστοί, η γοητεία του βυθού και των πλασμάτων του, και μια πολύ ωραία, μοντέρνα εικονογράφηση στο ύφος των καρτούν από τον Θοδωρή Τιμπιλή.

Για τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.

ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Το κλασικό, το πολυαγαπημένο ποιητικό έργο του Αμερικανού Clement Clarke Moore (Νέα Υόρκη 1779 – Ροντ Άιλαντ 1863), σε μια πανέμορφη έκδοση. Το έργο θεωρείται πλέον παραδοσιακό στις ΗΠΑ και τραγουδιέται και απαγγέλλεται και διαβάζεται με ευλάβεια και συγκίνηση από μικρούς και μεγάλους. Στους στίχους του υπάρχει όλη η χαρά, το θάμβος και η θαλπωρή των Χριστουγέννων. Ο Κλέμεντ Κ. Μουρ, καταγόμενος από επιφανή οικογένεια, ήταν καθηγητής της Ανατολικής και Αρχαιοελληνικής Γραμματείας στο ίδρυμα που σήμερα ονομάζεται Κολούμπια. Εξάλλου, από εκεί αποφοίτησε (1798).

Το ποίημά του, το οποίο μια φίλη του έστειλε κρυφά στην εφημερίδα New York Sentinel, αρχικώς κυκλοφόρησε με τον τίτλο Η επίσκεψη του Αϊ-Βασίλη, αλλά έγινε γνωστότερο ως Ήταν η νύχτα πριν απ” τα Χριστούγεννα. Έγινε, βέβαια, διαμιάς μεγάλη επιτυχία, αλλά ο συνθέτης του λαμπρού αυτού ποιήματος παρέμενε ανώνυμος μέχρις ότου, και έπειτα από είκοσι χρόνια, διεκδίκησε ο ίδιος την πατρότητα του έργου του.

Το ποίημα μιλά για έναν άνδρα που στη γαλήνη του σπιτιού του, τη νύχτα της παραμονής, σηκώνεται και στέκει στο παράθυρο. «Τα παιδιά από ώρα/ στο κρεβάτι χωμένα/ βλέπουν όνειρα χίλια/ με γλυκά μελωμένα...» διαβάζουμε στην ωραία και ευαίσθητη απόδοση της Ράνιας Μπουμπουρή. Κι ακόμη: «Κρεμασμένες οι κάλτσες/ τακτικά μπρος στο τζάκι/ λαχταρούν να δεχτούν/ του Αϊ-Βασίλη δωράκι…» Ο άνδρας, ο πατέρας της οικογένειας, ανοίγει το παράθυρο. Προηγουμένως είχαν ακουστεί απ” έξω παράξενοι θόρυβοι, μια φασαρία πρωτάκουστη.

Το φεγγάρι πώς λάμπει
στον ουράνιο θόλο
και πώς λούζει στο χρώμα
κάτω τον κόσμο όλο!

Και εκεί, στη μαγεία της νύχτας της φεγγαρόλουστης, αντικρίζει τους ταράνδους που σέρνουν το έλκηθρο και τον Αϊ-Βασίλη να φωνάζει βροντερά οδηγίες πώς να προχωρήσουν και πού να σταθούν.

Στην κορφή της βεράντας
κι αποκεί ως τη στέγη
πιο ψηλά, πιο ψηλά
ο Αϊ-Βασίλης τους λέει.

Και αργότερα, και αφού άκουσε τις οπλές στη στέγη, ο άνδρας έτρεξε στη σάλα, και ω του θαύματος, στο τζάκι, να τον: ο Άγιος αυτοπροσώπως!

Πόσο ωραία είναι όλα μέσα σ” αυτό το αισιόδοξο, χαρούμενο και ελπιδοφόρο ποίημα, το γραμμένο με κέφι και χιούμορ, αγαθότητα και ανθρωπιά. Απαλύνθηκε ο νους μου. Χαμογέλασα.

Στην πλάτη είχε το σάκο του
γεμάτο μέχρι απάνω
σαν γυρολόγος έμοιαζε
κι άρχισα να τα χάνω.

Έξοχο! Διαβάστε το κι εσείς. Μες στις βαριές στιγμές, ένα βάλσαμο. Απολαύστε, επίσης, τις εικόνες του διάσημου Γάλλου ζωγράφου Ερίκ Πουιμπαρέ. Θερμές, ονειρικές, μαγικές. Όπως ακριβώς είναι οι θείες ώρες της Παραμονής των Χριστουγέννων.

Για όλη την οικογένεια.

30 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Στον χαρούμενο και ωραιότατο αυτόν τόμο περιέχονται τριάντα ιστοριούλες που έγραψε ή διασκεύασε από μύθους ή κλασικά έργα η Κατρίν Μορύ, με τη συνηθισμένη προσήλωσή της στο παιδί, και γνωστή μας από άλλα βιβλία της μεταφρασμένα στα ελληνικά, όπως λ.χ. Η Μυθολογία Larousse, Οι περιπέτειες του Οδυσσέα. Για την εικονογράφηση δούλεψαν οκτώ διαφορετικοί εικονογράφοι και έτσι ο καθένας έδωσε στις όμορφες, πολύχρωμες ζωγραφιές το δικό του ύφος, τη δική του «ανάγνωση» της ιστορίας.

Έκαστη σελίδα φιλοξενεί και από μια ιστορία αυτοτελή. Άλλοτε αστεία, άλλοτε τρυφερή, άλλοτε σύγχρονη κι άλλοτε παραδοσιακή, πάντοτε όμως όλες έχουν να αφηγηθούν περιστατικά των γιορτινών ημερών. Από τον κόσμο των ανθρώπων και από τον κόσμο των ζώων. Ακόμη και από των ξωτικών τον κόσμο. Στη σελίδα 22, π.χ., και στην ιστορία που τιτλοφορείται «Ο λύκος που ήθελε να φάει τον Αϊ-Βασίλη», διαβάζουμε ένα μικρό απόσπασμα:

«Τι ζητήσατε φέτος απ” τον Αϊ-Βασίλη;» ρώτησε ο λύκος τα παιδιά του.
«Ένα αρνάκι!» ούρλιαξε ο μεγάλος.
«Ένα γουρουνάκι!» μούγκρισε ο μεσαίος.
«Ένα πιτσουνάκι!» γάβγισε ο μικρός.

Η οικογένεια του λύκου δεν είχε φάει τίποτα εδώ και πολύ καιρό. Όλοι τους είχαν αδυνατίσει τόσο πολύ, που μπορούσες να μετρήσεις τα πλευρά τους.

«Εγώ, πάντως, έχω να σας προτείνω κάτι καλύτερο», είπε ο λύκος. «Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, λέω να φάμε τον Άγιο…»
«Βασίλη!» ούρλιαξαν τα τρία λυκάκια. Πάντως ο Αϊ-Βασίλης τούς την έφερε…

Βρήκα εξαιρετική και την ιστορία «Οι τρεις μάγοι, ο μικρός υπηρέτης και το αλεξανδρινό». Και «Ο Αϊ-Βασίλης κόλλησε», και επίσης, «Ο Αϊ-Βασίλης και τα δυο αρκουδάκια». Βέβαια, καθεμιά έχει τη δική της πρωτοτυπία και χάρη.

Θα το χαρούν πολύ τα παιδιά.

Για ηλικίες 5-9 ετών, αναλόγως.

ΜΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΤΕΤΕΚΤΙΒ ΚΛΟΥΖ: ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΚΛΟΥΖ

«Δεν τα μπορώ τα κορίτσια. Τελεία και παύλα! Δεν τα καταλαβαίνω. Είναι… πώς να το πω; Κάπως. Με κοιτάνε και κάποιος διακόπτης πέφτει μέσα στο κεφάλι μου. Και μετά δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε τίποτα. Χαμογελάω μόνο σαν τον βλάκα και ξεχνάω ποιος είμαι: ο Κλουζ, ένας από τους σπουδαιότερους ιδιωτικούς ντετέκτιβ από την εποχή του Σέρλοκ Χολμς». Και μετά: «Τίνα την έλεγαν. Εξαιτίας της, παρά τρίχα να συμβεί μεγάλη καταστροφή…»

Ο εννιάχρονος Κλουζ, αυτοπροσδιοριζόμενος ως ιδιωτικός ντετέκτιβ, μπλέκει παραμονές Χριστουγέννων. Σ” ένα καλάθι αχρήστων υπάρχει γι” αυτόν ένα απειλητικό σημείωμα. «Αύριο, παιδιά, θα γίνει το μεγάλο μπαμ!» γράφει. Αχ, και να μην ήταν τόσο όμορφη η Τίνα, ένα χρόνο μεγαλύτερή του… Όταν περνούσε στο προαύλιο, όλοι γύριζαν και την κοίταζαν.

Σειρά, κλασική πλέον, με τον μικρό ήρωα Κλουζ που παθιάζεται για αστυνομικά προβλήματα. Ο συγγραφέας της, Γίργκεν Μπανσέρους (1949), κάτοικος σήμερα της Ρουρ, είναι από τους πιο ονομαστούς συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας στη Γερμανία, έχει βραβευτεί επανειλημμένως και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Το κυριότερο, τον αγαπούν τα παιδιά.

Η σειρά τιμήθηκε το 2006 με το βραβείο Hansjorg-Martin-Preis, το σημαντικότερο γερμανικό βραβείο για συγγραφείς παιδικών και νεανικών αστυνομικών βιβλίων.

Παρασχάκη Στεφανία Γ΄2