ΑΠΟΚΡΙΑΤΙΚΑ ΕΘΙΜΑ ΣΤΟΝ ΕΒΡΟ – ΕΘΙΜΑ ΚΑΜΗΛΑΣ – ΦΕΡΕΣ

16779_727092344078248_7105394101021444559_n

Έθιμο Καμήλας 

Στον Έβρο, τον τόπο του Ορφέα και του Διόνυσου, ο λαϊκός πολιτισμός εκφράζεται με λαϊκές εκδηλώσεις οι οποίες εντυπωσιάζουν για τις πρωτογενείς καταβολές τους: η βαθιά πίστη στη θρησκεία συνδυάζεται με αρχαιοελληνικές επιβιώσεις, η περιφορά των εικονισμάτων με τις μεταμφιέσεις και τα σατυρικά δρώμενα του καρναβαλιού. Ένα πάντρεμα εθίμων και παράδοσης των ντόπιων και των προσφύγων, οι οποίοι ήρθαν από την Ανατολική και τη Βόρεια Θράκη, την Πόλη, τα παράλια της Μικράς Ασίας, τον Πόντο και την Καππαδοκία.

  • ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΑΣ- ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ ΦΕΡΩΝ-ΚΑΘΑΡΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Πληροφορίες από το διαδίκτυο και από τον κ. Νικόλαο Γκότση, Αντιδήμαρχο Φερών και συγγραφέα του βιβλίου «Βήρα, Φερετζίκ, Φέρε: ρως πόλεως ατς».

Στις Φέρες το έθιμο ήρθε από τη Λευκίμη. Πιθανή ημερομηνία της πρώτης κατασκευής της καμήλας είναι το 1912 (από το Χρήστο Κούμπρογλου). Από τους πρώτους καμηλιέρηδες ήταν ο Αθανάσιος Τσαούσης, που μαζί με τον Κούμπρογλου, το Γεώργιο Καραπαναγιώτη, τον Ηλία Κοντόπουλο και τον Απόστολο Αντωνόπουλο αποτέλεσαν την παρέα που αναβίωνε το έθιμο. Μετά το 1990 την αναβίωση του εθίμου ανέλαβε ο πολιτιστικός σύλλογος «Αγία Σοφία».

Ένας παλιός καμηλιέρης διηγείται: “Την καμήλα έμαθα να την κατασκευάζω από τον πατέρα μου που ήταν και αυτός καμηλιέρης. Πολλές μέρες πιο μπροστά στην γειτονιά που ετοιμαζόταν η καμήλα είχε κίνηση, ζωή. Ψήναμε μεζέδες, πίναμε κρασί, η γκάιντα έπαιζε και εμείς όλοι σκεπτόμασταν και προσπαθούσαμε να κάνουμε την καμήλα καλύτερη από πέρυσι. Ετοιμάζαμε τον ξύλινο σκελετό –το κεφάλι το προσέχαμε ιδιαίτερα- και βάζαμε όλη την τέχνη μας ώστε να μοιάζει με της καμήλας. Την Καθαρή Δευτέρα σκεπάζαμε τον ξύλινο σκελετό της καμήλας με πολύχρωμα κιλίμια –φούντες –χάντρες, έμπαιναν από κάτω δυο άντρες, βάζαμε πάνω τον καρνάβαλο, δυο καμηλιέρηδες ο ένας με τη γυναίκα του, ο γκαϊντατζής και ο οδηγός με το γαϊδουράκι και παίρναμε τους δρόμους”. Στη διαδρομή η καμήλα ζωηρή με το μεγάλο της στόμα άρπαζε ό,τι της άρεσε και ό,τι την κερνούσαν. Πλήθος μεταμφιεσμένων με τολμηρά πειράγματα και τραγούδια συμπλήρωναν το σκηνικό. Ο ένας καμηλιέρης κάποια στιγμή σκότωνε τον αντίπαλό του, εκείνος όμως ξαφνικά ξαναζωντάνευε. Η αιώνια αναπαράσταση την ζωής και του θανάτου. Του σπόρου που πέφτει στην γη και βλασταίνει με τρόπο μαγικό. Στο τέλος κρεμούσαν την καμήλα τιμωρώντας την για τα αγαθά που έκλεψε, εκδικούμενοι με αυτόν τον τρόπο τον Τούρκο κατακτητή για την άγρια φορολογία. Όλοι μαζί κατέληγαν στην πλατεία Δημοκρατίας (Βουλγαρίδη) και γλεντούσαν ως το πρωί.

Σ΄ όλη αυτή τη διαδικασία με αποκορύφωμα το γλέντι ακούγονταν τραγούδια. Όπως σε όλα τα έθιμα έτσι και στο έθιμο της καμήλας παρατηρούμε την αναπαράσταση της σποράς, της βλάστησης, της δημιουργίας της ζωής.

 

Σχολιάστε

Top