Σε παλιότερες εποχές η γυναίκα αντιμετωπιζόταν ως το «αδύνατο φύλο» και θεωρούνταν υποδεέστερη από τον άντρα. Μετά από πολλούς αγώνες και μέσω του φεμινιστικού κινήματος κατόρθωσε να αποκτήσει ίσα δικαιώματα και να πετύχει τη χειραφέτησή της, κατοχυρωμένη και από το νόμο. Όμως παρ’ όλα αυτά, ανισότητες και προκαταλήψεις εις βάρος του γυναικείου φύλου συνεχίζουν να υπάρχουν και στερεότυπα παραμένουν μέχρι και σήμερα.

Πρώτα απ’ όλα, οι γυναίκες τυπικά έχουν το δικαίωμα να αναλαμβάνουν ανώτερες θέσεις στον επαγγελματικό τομέα, αφού έχουν αποκτήσει όσα εφόδια χρειάζονται μέσω της εκπαίδευσης και της κατάρτισής τους στον κλάδο της επιλογής τους. Όμως στην πραγματικότητα δεν τους παρέχονται ίσες ευκαιρίες με τους άντρες, και έτσι τις περισσότερες φορές δεν τις επιλέγουν σε θέσεις ευθύνης λόγω δυσπιστίας για τις ικανότητές τους. Ακόμη, συχνά τις αποφεύγουν και λόγω των υποχρεώσεων τους για τη μητρότητα. Έτσι, δημιουργείται ένα κλίμα προκατάληψης απέναντι στις γυναίκες παρ’ όλο που διαρκώς αποδεικνύουν τις σπουδαίες ικανότητές τους μέσα από ποικίλα επιτεύγματά τους στον επαγγελματικό τομέα.

Βέβαια, αξίζει να αναφέρουμε ότι μια γυναίκα φέρνει εις πέρας εκτός από τα επαγγελματικά της καθήκοντα και τα οικογενειακά όπως και τα κοινωνικά. Ακόμη και σε αυτούς τους τομείς όμως οι διακρίσεις είναι εμφανείς. Οι γυναίκες είναι αυτές που επωμίζονται το περισσότερο βάρος της οικογένειας, που περιλαμβάνει εκτός από τις οικιακές εργασίες και την ανατροφή των παιδιών. Μάλιστα, κατά κύριο λόγο οι οικογένειες ανατρέφουν τα νεαρά κορίτσια μαθαίνοντάς τους όλες τις οικιακές εργασίες, ενώ στα αγόρια αντίστοιχα όχι. Επιπλέον, μια γυναίκα μπορεί και να αναγκαστεί να παραμερίσει τις επαγγελματικές της φιλοδοξίες και να θέσει ως προτεραιότητα την οικογένεια, εγκαταλείποντας έτσι το επαγγελματικό της μέλλον.

Όσον αφορά την κοινωνία, η γυναίκα συμμετέχει ενεργά σε αυτή και προωθεί τα αιτήματά της, όμως η ανάδειξή της στην πολιτική και δημόσια ζωή είναι ένα σπάνιο φαινόμενο συγκριτικά με τους άντρες. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης ως προς τις γυναίκες και έτσι τις περιορίζει σε συγκεκριμένα όρια, χωρίς να τις δίνει περισσότερες πιθανότητες να συμμετέχουν στα κοινά, αποτέλεσμα των διαμορφωμένων στερεοτύπων που δεν έχουν εξαλειφθεί μέχρι και σήμερα.

Συνοψίζοντας, το πρόβλημα για τις διακρίσεις σε βάρος των γυναικών πρέπει σύντομα να αντιμετωπιστεί και να εφαρμοστούν έτσι στην πράξη και όχι μόνο στα λόγια όλοι οι νόμοι που υποστηρίζουν την ισότητα των δύο φύλων. Εξ’ άλλου για να θεωρείται και μια κοινωνία πολιτισμένη πρέπει  να δείχνει το στοιχειώδη σεβασμό στην προσωπικότητα κάθε ατόμου ξεχωριστά και να παρέχει σε όλους ίσες δυνατότητες.

Παναγιώτα Γεωργιάδη