Έθιμα όπως οι Λαζαρίνες της Αιανής έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία Ελλάδα. Σωζόμενα έως και την όψιμη αρχαιότητα, μεταδόθηκαν στον κοινό βυζαντινό πολιτι­σμό και στο χριστιανισμό όλης της Βαλκανικής. Το έθιμο των Λαζαρίνων συνδέεται με τον ερχομό της άνοιξης, την αναγέννηση της φύσης και την ανανέωση της ζωής. Το γεγονός ότι επικρατεί το γυναικείο στοιχείο στο έθιμο έχει σχέση με την γυναικεία γονιμότητα όπου εξισώνεται με την ευκαρπία των αγρών.

Οι Λαζαρίνες της Αιανής θυμίζουν, όπως αναφέρει και η Κ. Κακούρη στο άρθρο της, παρθενίες ή εμμέλειες. Τα Παρθένεια, ήταν χαρακτηριστικός χορός των ελληνικών δωρικών πόλεων που εκτελούσαν ο­μάδες κοριτσιών. Στα χριστιανικά χρόνια η Ανάσταση του Λαζάρου, συνδέθηκε με την αναγέννηση της φύσης και την ανανέωση της ζωής. Είναι η φάση της νέας ζωής.

Παραμονή του Λαζάρου
Οι Λαζαρίνες ηλικίας έξι έως δεκαοχτώ χρονών, κορίτσια ανύπαντρα δηλαδή, σχημάτιζαν παρέες, τα «μπλίκια» (κάθε μπλίκι αποτελούνταν κυρίως από κορίτσια της ίδιας ηλικίας). Το μεσημέρι της Παρασκευής επισκέπτονταν τα μισά σπίτια του χωριού, τον πέρα μαχαλά του χωριού, όπου τραγουδούσαν και χόρευαν (ο στίχος του τραγουδιού προσαρμόζεται κατά περίπτωση στον εκάστοτε επισκεπτόμενο νοικοκύρη).