«Πάσχα Μυστικόν», Γ. Βερίτης
ΠΑΣΧΑ ΜΥΣΤΙΚΟΝ
Άστραψ’ ο ήλιος στο τραπέζι Σου:
το θείο ποτήρι Σου, Πατέρα.
Ποιος τη χαρά μου και τη χάρη μου,
στη λαμπροφόρα τούτη Μέρα!
*
Χαρούμεν’ η ψυχή μου εσκίρτησε
και φως μου γέμισε το βλέμμα,
μπροστά μου του Χριστού Σου ως λάμψανε
τ’ άχραντο Σώμα, τ’ άγιον Αίμα.
*
Μακριά μου τώρα ο εχθρός και ο βέβηλος
κι ότι φθαρτό κι ότι του κόσμου
στης αφθαρσίας το δείπνο σήμερα
με κάλεσεν ο Κυριός μου!
*
Το σιτευτό του μόσχο- ακούστε το!-
για μένα πρόσφερε θυσία!
Και δες πως λάμπουν όλα γύρω μου
μέσα στη θεία φωτοχυσία!
*
Θεϊκή λαβίδα! μόλις σ’ άγγιξαν
με δέος τα πήλινά μου χείλη,
κι ευθύς μεσ’ στην ψυχή μου ανάτειλαν
χιλιάδες άστρα, πλήθος ήλιοι.
*
Απ’ άλλου κόσμου αχούς κι αντίλαλους
νους και καρδιά μου αναγαλλιάζουν
βαθιά μου οι έβδομοι ουρανοί
άρρητο γλυκασμό σταλάζουν.
*
Φτερά αρχαγγέλων σειούνται ανάλαφρα
και Χερουβείμ με τριγυρίζουν.
Κι εντός μου ανοίγουν κρίνοι ολόλευκοι
κι όλα του Μάη τα ρόδα ανθίζουν.
*
Τώρα σαν τι να βρω καλύτερο,
κι άλλο τι μένει να ποθήσω;
Εδώ σιμά στην άγια Τράπεζα
για πάντα μια σκηνή να στήσω!
Σχολιάστε
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.