«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει», όπου και να βρεθώ νιώθω ότι είμαι ξένη.

Στο σχολείο, με τους προβληματισμένους έφηβους, τις κενές αίθουσες και τους σκοτεινούς διαδρόμους αναζητώ γνώσεις, θέλω να ανήκω, όμως νιώθω ότι χάνομαι.

Στο σπίτι, τον λιγοστό χρόνο που έχω διαθέσιμο πρέπει να βρω τη γαλήνη, την ηρεμία, όμως ασφυκτιώ από τις ευθύνες.

Στους δρόμους, σύντομες κουβέντες ηχούν, βαριεστημένοι άνθρωποι περπατούν κι εγώ νιώθω να χάνομαι!  Άνθρωποι ζουν στους δρόμους, άλλοι παλεύουν για να αποκτήσουν τα βασικά και άλλοι τυφλωμένοι από την αχαριστία τους ζητούν περισσότερα από όσα κάποιοι θα μπορούσαν να φανταστούν.

Καλοκαίριασε. Ταξιδεύουν όλοι στα νησιά. Νησιά που ακούγονται φιλόξενα, θερμά. Νησιά που πλέον είναι γεμάτα με πολυτελή ξενοδοχεία και ανθρώπους που βρίσκονται εκεί μόνο για να πουν ότι πέρασαν καλά!

Πλέον, είναι δύσκολο να κρυφτείς από την απάθεια, από την αδιαφορία και την ανοησία , στην οποία είναι βασισμένες οι περισσότερες κοινωνικές μας συναναστροφές. Οι άνθρωποι ενδιαφέρονται όλοι για όλους ή τουλάχιστον έτσι ξεγελούν ο ένας τον άλλο. Ασήμαντες ερωτήσεις, ανούσιες συζητήσεις, υποτιθέμενο ενδιαφέρον και μία ατμόσφαιρα αποπνικτική από την υποκρισία.