Οι κυριότερες από τις μηχανές που χρησιμοποιούσαν στο αρχαίο θέατρο ήταν: Περίακτοι: Δύο ξύλινοι πρισματικοί στύλοι με πίνακες στερεωμένους πάνω τους, που γύριζαν γύρω από έναν άξονα και άλλαζαν, όταν χρειαζόταν, τη σκηνογραφία. Αιώρημα:Είδος γερανού, καλάθι που χρησίμευε για να παρουσιάσουν θεούς ή ημίθεους. Είναι γνωστή η φράση από μηχανής θεός. Η έκφραση από μηχανής θεός καθιερώθηκε, επειδή αυτό το θεικό πρόσωπο εμφανιζόταν στη σκηνή του θεάτρου με τη βοήθεια της μηχανής, δηλαδή ενός ξύλινου γερανού, ώστε να φαίνεται ότι έρχεται από ψηλά. Αναπίεσμα: Ένα είδος καταπακτών που λειτουργούσαν όπως οι αντίστοιχες καταπακτές των σύγχρονων θεατρικών σκηνών. Χρησίμευε Συνεχίστε την ανάγνωση →
Το δράμα ήταν έργο θεατρικό, προορισμένο στα χρόνια της ακμής του πάντοτε για παράσταση και όχι για απλή ανάγνωση ή αφήγηση. Ήταν συνθέτη καλλιτεχνική δημιουργία. Εκτός από το λόγο, το κύριο όργανο της καλλιτεχνικής του έκφρασης, στη σύνθεση και στην εκτέλεση του ήταν απαραίτητη η συνδρομή και άλλων τεχνών: της μουσικής και της όρχησης (σκηνοθεσίας, υποκριτικής, σκηνογραφίας, στιχουργικής). Έτσι, το δράμα συνδύαζε στοιχεία από τα δύο άλλα είδη του ποιητικού λόγου, του έπους και της λυρικής ποίησης. Τα μέρη από τα οποία αποτελείτε το Αρχαίο Δράμα είναι τα εξής: 1.Τα ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΝ ΜΕΡΗ: δηλαδή τις εξωτερικές ενότητες στις οποίες Συνεχίστε την ανάγνωση →
Οι δραματικοί αγώνες συνδέονται με την αρχαία Αθήνα και ιδιαίτερα με το θέατρο του Διονύσου. Η διεξαγωγή των αγώνων αυτών στον ιερό χώρο του Διονύσου άρχισε να γίνεται μετά την οικοδόμηση του ναού προς τιμή του θεού. Διαμορφώθηκε, λοιπόν, η νότια πλευρά της Ακρόπολης, έτσι ώστε να συμπεριλάβει τον χώρο για τον κυκλικό λατρευτικό χορό, από τον οποίο προήλθε η ορχήστρα του θεάτρου, και τα εδώλια των θεατών. Οι αγώνες αυτοί αποτελούσαν κοινωνικό θεσμό. Οργανώνονταν από την πολιτεία· όμως η πραγματοποίησή τους βασιζόταν στη συμμετοχή των πολιτών, που χρηματοδοτούσαν τις παραστάσεις, επάνδρωναν τους Χορούς, αποτελούσαν το ακροατήριο, αποφάσιζαν για την απονομή των βραβείων, και Συνεχίστε την ανάγνωση →
Ο Θέσπις, (6ος αιώνας π.Χ., Αθήνα), Έλληνας ποιητής, γεννήθηκε στο δήμο της Ικαρίας. Σύμφωνα με την αρχαία παράδοση, ο Θέσπις ήταν ο πρώτος ηθοποιός στο ελληνικό δράμα. Συχνά ονομαζόταν εφευρέτης της τραγωδίας και καταγράφηκε ως ο πρώτος που έκανε μια τραγωδία στα Μεγάλα (ή Πόλη) Διονύσια (περίπου το 534 π.Χ.). Σύμφωνα με τα λόγια του Αριστοτέλη η τραγωδία ήταν εντελώς χορωδία έως ότου ο Θέσπις εισήγαγε τον πρόλογο και τις εσωτερικές ομιλίες. Ήταν ο πρώτος που συνδύασε το χορωδιακό τραγούδι με τις ομιλίες ενός ηθοποιού, και ξεκίνησε ο τραγικός διάλογος όταν ο ηθοποιός αντάλλαξε λόγια με τον αρχηγό του χορού. Συνεχίστε την ανάγνωση →
Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Μάρωνας είναι γνωστός ένας ιερέας του Απόλλωνα στην Ίσμαρο της Θράκης, γιος του Ευάνθη. Ο Μάρωνας κατοικούσε στο πυκνό άλσος του Απόλλωνα και αναφέρεται στην Οδύσσεια (ραψωδία ι, στίχοι 197 κ.ε.). Ο Όμηρος αναφέρει στην «Οδύσσεια» ότι ο Οδυσσέας έφυγε από την Τροία για να επιστρέψει στην Ιθάκη. Η πρώτη του στάση ήταν στη γη των Κικόνων. Ο Οδυσσέας γνώρισε εκεί τον Βασιλιά και Ιερέα των Κικόνων που λεγόταν Μάρωνας και του έδωσε στον δώδεκα αμφορείς με κρασί που είχε φτιάξει ο ίδιος, καθώς ο Οδυσσέας τον είχε σώσει μαζί με τη γυναίκα και τον γιο του. Έπειτα ο Οδυσσέας συνέχισε το ταξίδι του Συνεχίστε την ανάγνωση →
Στις 17 Μαρτίου 2022 αποφασίσαμε να κατασκευάσουμε προσωπεία, βασικό στοιχείο μια παράστασης αρχαίου δράματος, με πηλό. Τα παιδιά επιστράτευσαν όλο το ταλέντο και τη φαντασία τους και κατασκεύασαν προσωπεία διαφόρων διαστάσεων. Σε επόμενη συνάντησή μας κατασκευάσαμε μινιατούρες προσωπείων, ως αναμνηστικά του προγράμματός μας. Καθώς όμως η δράση αυτή ενθουσίασε τα παιδιά, οι κατασκευές συνεχίστηκαν, αυτή τη φορά με την «δημιουργία» μικροσκοπικών αρχαίων θεάτρων, το οποίο λειτούργησε ως μία θαυμάσια ευκαιρία για να εμπεδώσουν βιωματικά τα διάφορα αρχιτεκτονικά μέρη των θεάτρων, άλλοτε με περισσότερη και άλλοτε με λιγότερη επιτυχία. Το σίγουρο είναι ότι περάσαμε απίθανα!!! ΝΑΛΜΠΑΝΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ, Α’2
Στα νοτιοανατολικά παράλια της Θράκης, ανάμεσα στον Ίσμαρο και τον Έβρο, Έλληνες άποικοι από τη Σαμοθράκη χτίζουν σταέλη του 7ου αι. π.Χ. μια σειρά από φρούρια-πόλεις, που ο Ηρόδοτος ονομάζει «Σαμοθρηΐκεα τείχεα». Οι αποικίες αυτές, που αποτελούσαν την Περαία της Σαμοθράκης, εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο τη δυνατότητα που προσέφερε η περιοχή αυτή για έλεγχο των περασμάτων από ανατολή προς δύση και πρόσβαση στην ενδοχώρα και προσέφεραν αστικές υπηρεσίες και εισαγόμενα καταναλωτικά αγαθά, στην γρήγορα αναπτυσσόμενη ελίτ του θρακικού βασιλείου των Οδρυσών. Ήταν μια καίρια επιλογή, η οποία για αρκετούς αιώνες απέφερε πλούτο και δύναμη, και συνέβαλε στον εξελληνισμό των Θρακών της περιοχής, όπως Συνεχίστε την ανάγνωση →
Στην ελληνική μυθολογία ο `Ισμαρος ήταν γιος του Ευμόλπου, ο οποίος μαζί με τον πατέρα του κατέφυγε στον βασιλιά των Θρακών, τον Τεγύριο. Ο Τεγύριος πάντρεψε την κόρη του με τον Ίσμαρο. Και από εκεί όμως ο Εύμολπος αναγκάσθηκε να απομακρυνθεί, καθώς αποκαλύφθηκε ότι είχε λάβει μέρος σε μία συνωμοσία κατά του Τεγυρίου. Τότε βρήκε καταφύγιο στην Ελευσίνα. Μετά τον θάνατο του Ισμάρου, ο Εύμολπος μετακλήθηκε από τον Τεγύριο στη Θράκη, με τον οποίο συμφιλιώθηκε και τον διαδέχθηκε στον θρόνο μετά από επιθυμία του ίδιου του Τεγυρίου. Ο `Ισμαρος έδωσε το όνομά του στην πόλη της Θράκης την πρωτεύουσα των Κικόνων Συνεχίστε την ανάγνωση →
Ο Διθύραμβος ήταν αυτοσχέδιο χορικό, λατρευτικό και θρησκευτικό άσμα, προς την λατρεία του θεού Διονύσου. Ψαλλόταν από ομάδα πενήντα ανδρών ή γυναικών, μεταμφιεσμένων ίσως σε τράγους με την συνοδεία αυλού, χορεύοντας γύρω από τον βωμό του. Επίσης ο πρώτος των χορευτών, ο εξάρχων απέδιδε και κάποια αφήγηση σχετικά με την ζωή του θεού. Το θέμα αρχικά ήταν η γένεση του Βάκχου, ενώ στην συνέχεια το πλαίσιο έγινε ευρύτερο. Πιστεύεται πως η λέξη προήλθε από: α) τον «Διθύραμβο» Διόνυσο, που γεννήθηκε δύο φορές, μια από την Σέμελη και μια από τον μηρό του Δία και β) δις-θύρα-βαίνω. Η εξέλιξή του οδήγησε στη γένεση Συνεχίστε την ανάγνωση →
