Ο Ιερέας του χωριού μας Αιδεσιμότατος Πατέρας Μιχαήλ μας παραχώρησε συνέντευξη  και μας για την ιστορία και την παράδοση του χωριού μας.

Η Δήμαινα είναι ένα χωριό του Δήμου Επιδαύρου του Νομού Αργολίδας με 600 κατοίκους (σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2001). Είναι χτισμένο σε πεδινό μέρος και περιβάλλεται από τα βουνά:το Αραχναίο,το Σολυγείας,το Κολόνι και το Άκρος. Η έκταση του πεδινού τμήματος είναι 8.000 χωράφια και του ορεινού άλλα τόσα περίπου.

Οι κάτοικοι ασχολούνται κυρίως με τη γεωργία, επειδή η γη είναι πολύ εύφορη (καλλιεργούνται ελιές, βερικοκιές, αχλαδιές, εσπεριδο­ειδή, λίγα σιτηρά και καπνά), και δευτερευόντως με την κτηνοτροφία.

Ιστορική αναδρομή

 

Για την ονομασία του χωριού Δήμαινα υπάρχουν οι εξής δύο παρα­δόσεις:

Η πρώτη παράδοση είναι ότι επειδή εδώ στο χωριό από πολύ παλιά καλλιεργούσαν σιτάρι “δίμηνο”, από παραφθορά η λέξη σιγά σιγά έγινε “δίμηνα” και κατέληξε το όνομα“Δήμαινα”.

Η δεύτερη παράδοση για την ονομασία αποδίδεται στην αρχοντική οικογένεια του Δήμου που ζούσε εδώ στο μικρό αυτό οικισμό μαζί με 5 ή 10 οικογένειες. Όταν αυτός πέθανε και έμεινε η γυναίκα του, η Δήμαινα, αυτή ανέλαβε ως υπεύθυνη του οικισμού και έδινε τους φόρους στους Τούρκους. Κι επίσης, διαβάζουμε στο κτηματολόγιο της Μονής Ταξιαρχών ότι τα σύνορα των κτημάτων της Μονής φτάνουν μέχρι την περιφέρεια της Δήμαινας. (Αυτή η πληροφορία καταγράφεται το 1750 μ.Χ.)

Εγκατάσταση κατοίκων

 

Μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους κατέβηκαν από το ορεινό χωριό Αγγελόκαστρο Κορινθίας περίπου 25 οικογένειες. Αυτές είχαν εδώ κάποιες μικρές άγριες εκτάσεις ως ιδιοκτησίες. Επειδή όμως ο τόπος είχε το καλοκαίρι μεγάλη ελονοσία, οι κάτοικοι ανέβαιναν στο Αγγελόκαστρο και επέστρεφαν το Σεπτέμβριο. Αυτοί έμεναν στα βόρεια και ανατολικά του χωριού.

Σιγά σιγά οι οικογένειες αυτές αγόρασαν και άλλα κτήματα, πρώτον από τη Μονή Ταξιαρχών και δεύτερον από ορισμένες οικογένειες, που τα είχαν πάρει από το κράτος, δωρεά ως “καπετανάτα”, όπως οι Καλούδης, Μάτζαρης, Τρεις Κρητικοί, Σκαλτσάς, Φορμόλας, Ρολιανός, Τσολάκης, Λύρας, Σκουλίτσης, Φρέγκαινα, Καθολική (από έναν Καθολικό στο θρήσκευμα) κτλ.

Παράλληλα με τους κτηνοτρόφους του Αγγελοκάστρου έρχονται στη Δήμαινα και κτηνοτρόφοι από το Αραχναίο και όχι μόνο, που εγκαθίστανται στα “ριζώ­ματα” στα δυτικά και νότια του χωριού. Επίθετα τέτοιων οικογενειών έχουμε: Κόλλιας, Σχίζας, Άσπρος κτλ., ενώ έξω από το Αγγελόκαστρο έχουμε: Οικονόμου, Μποζίκης, Μπινιάρης (Καβουρίνος), Καραμπέτσος κτλ.

 

Μέχρι το 1914 το χωριό υπαγόταν στο Δήμο της Νέας Επίδαυρου και εκκλησιαστικώς στην Ιερά Μητρόπολη Αργολίδας.

Όταν όμως καταργήθηκαν οι μικροί Δήμοι μετά το 1909, τότε το χωριό μας έγινε “κοινότητα Δήμαινας” το 1914, με πρώτο Πρόεδρο τον Ιωάννη Λογοθέτη. Τότε καθορίζονται και τα όρια της περιφέρειας Δημαίνης που ισχύουν μέχρι και σήμερα.

 

Το 1936 χαράσσεται ο δημόσιος δρόμος που συνδέει τη Δήμαινα με το δρόμο της Νέας Επιδαύρου, δίπλα στη Μονή Ταξιαρχών.

Επίσης κατά το ίδιο έτος ο Πρόεδρος της Κοινότητας Αναστ. Σταμούλης ύδρευσε το χωριό από την πηγή “Καμάρι”, με υπόγειο υδρα­γωγείο και δεξαμενή στο άνω άκρο του χωριού.

Από το 1946 σταμάτησαν οι κάτοικοι να φεύγουν τα καλοκαίρια για το Αγγελόκαστρο και από τότε άρχισαν να ανοίγουν πηγάδια, να αρδεύουν τον κάμπο και να καλλιεργούν καλοκαιρινά προϊόντα (βαμβάκια, καπνά, ντομάτες κ.ά.), πράγμα που οδήγησε σε αλματώδη οικονομική πρόοδο μέχρι και σήμερα.

Το 1964 στις 4 του Οκτώβρη ηλεκτροδοτείται το χωριό και όλες οι αντλητικές εγκαταστάσεις πηγαδιών και γεωτρήσεων.

 

Με το νόμο “του Καποδίστρια” καταργείται η Κοινότητα Δήμαινας και γίνεται Δημοτικό Διαμέρισμα του Δήμου Επιδαύρου.

Από αρχαιολογικής απόψεως φαίνεται ότι από αρχαιότατων χρόνων όλος σχεδόν ο τόπος κατοικείτο, γιατί στις διάφορες καλλιέργειες του κάμπου βρίσκουμε κτίρια και τάφους. Αλλά επίσης έχουμε παρατη­ρήσει ότι διάφοροι αρχαιολόγοι λόρδοι (Εγγλέζοι) κατά καιρούς επι­σκέπτονταν την τοποθεσία “Πηγαδάκι”, όπου, όπως λέει η παράδοση, υπήρχε το παλάτι της Βασίλισσας. Επίσης σε σημείο του κάμπου, όπου έγινε ο αναδασμός, υπήρχε άλλο παλάτι. Αυτό αποδεικνύεται από τους λαξευμένους ογκόλιθους που βρέθηκαν εκεί.

Πιστεύουμε, τέλος, ότι λόγω της Ιεράς Μονής των Ταξιαρχών η περιοχή μας και γενικά η περιφέρειά μας πρέπει να ήταν “ελαστικά» τουρκοκρατούμενη, γι’ αυτό και έγινε η πρώτη εθνική συνέλευση στη Νέα Επίδαυρο, μόνο που οι κάτοικοι πλήρωναν τον ανάλογο φόρο στο Σουλτάνο.