Πόσο δύσκολο είναι στις μέρες μας ο νέος να ζήσει χωρίς το κινητό του έστω και για μία ημέρα!
Όπως σήμερα, για παράδειγμα, το πρωί η μπαταρία του κινητού μου ήταν σχεδόν εξαντλημένη πριν προλάβω καν να ετοιμαστώ για το σχολείo. Φυσικά, αφού δεν είχα κάποια άλλη επιλογή, πήγα στο σχολείο με αυτό στην πίσω θήκη σε περίπτωση κινδύνου.
Μέχρι το μεσημέρι, που γύρισα, ανακάλυψα την ζωή του δρόμου, ένιωσα τα πρωινά της καθημερινότητας, άκουσα τις φωνές των οδηγών που βιάζονται να πάνε στις δουλειές τους, είδα τους γονείς που συνοδεύουν τα παιδιά τους στο σχολείο χέρι χέρι. Μάλιστα, στον γυρισμό ήταν σαν να έβλεπα για πρώτη φορά την ηρεμία, αλλά και την ζωντάνια του δρόμου με τις σκέψεις μου στην σίγαση. Χωρίς να νοιαστώ για τα «μπιπ» στο κινητό, το οποίο ήταν πια ξεχασμένο στην τσάντα με ελάχιστη μπαταρία.
Άραγε, πόσο απαραίτητο είναι στην πραγματικότητα το κινητό μας τηλέφωνο σε κάθε στιγμή της ζωής μας;
