Μπασιάς  Νίκος

 

 

Η  ιστορία του κυνηγιού

 

 

 

Σχολικό  έτος  2017-2018

 

 

 

 

 

 

 

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

Το κυνήγι ή θήρα ή θήρευση είναι (γενικά) η πρακτική της καταδίωξης, θανάτωσης ή παγίδευσης οποιουδήποτε έμβιου οργανισμού από άλλα έμβια όντα, συνήθως όμως ο όρος περιορίζεται και εννοείται ότι άνθρωποι κυνηγούν διάφορα «άγρια» ζώα. Ο σκοπός του κυνηγιού μπορεί να είναι η λήψη τροφής, η αναψυχή ή και το εμπορικό κέρδος. Κάποια ζώα επίσης κυνηγούν κάποια άλλα ζωικά είδη. Στον παρόντα χρόνο, το νόμιμο κυνήγι διακρίνεται από τη λαθροθηρία, κατά την οποία το κυνήγι γίνεται ενάντια στο εφαρμοσμένο νομικό δίκαιο. Τα είδη που κυνηγούνται αναφέρονται ως «θηράματα» και είναι συνήθως θηλαστικά ή πτηνά. Το κυνήγι είναι ένας σύγχρονος τρόπος επιστροφής στο παρελθόν και μια από τις παλαιότερες ανθρώπινες δραστηριότητες.

 

Το κυνήγι μπορεί ακόμη να περιλαμβάνει την εξολόθρευση ζώων, που είναι βλαβερά, ή και απλά ως ένα μέσο για τον έλεγχο του αριθμού τους, για να αποφευχθούν προβλήματα που δημιουργούνται από τον υπερπληθυσμό τους. Οι υποστηρικτές του κυνηγιού θεωρούν ότι το κυνήγι μπορεί να είναι ένα απαραίτητο μέτρο για τη σύγχρονη διαχείρηση άγριας ζωής, βοηθώντας, για παράδειγμα, τη διατήριση ενός πληθυσμού υγειών ζώων μέσα σε μια οικολογική βιώσιμη χωρητικότητα, που επιτρέπει ένα περιβάλλον, όταν οι φυσικοί τρόποι ελέγχου αυτού του πληθυσμού, δηλαδή τα σαρκοφάγα, λείπουν. Στις ΗΠΑ, οι διαχειριστές άγριας ζωής είναι λαμβάνουν συχνά μέρος στον ορισμό των κανονισμών και αδειών για κυνήγι (στην περιοχή διαχείρησής τους), όπου βοηθούν στο να οριστούν κανόνες για τον αριθμό, τον τρόπο και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τα θηράματα μπορούν (νόμιμα) να θηρευτούν.

 

Η καταδίωξη, η αιχμαλωσία, και μετά η απελευθέρωση ή κατανάλωση, ψαριών (ή και άλλων θαλασσινών) ονομάζεται αλιεία, και συνήθως δεν κατηγοριοποιείται ως ένα είδος κυνηγιού. Η παγίδευση ζώων, επίσης συνήθως θεωρείται μια ξεχωριστεί δραστηριότητα. Επίσης, δεν θεωρείται κυνήγι η καταδίωξη ζώων, χωρίς πρόθεση θανάτωσης τους, όπως η φωτογράφηση άγριας ζωής ή απλά η παρατήρησή τους. Η πρακτική της συλλογής υλικών ή τμημάτων φυτών και μανιταριών, επίσης θεωρείται ξεχωριστή δραστηριότητα από το κυνήγι.

 

Η επιδέξια ιχνηλάτηση και η απόκτηση ενός (συχνά) απατηλού στόχου, όπως απαιτεί το πραγματικό κυνήγι ζώων, προκάλεσε τη χρήση της λέξης «κυνήγι» και σε μια σειρά μεταφορών, όπως για παράδειγμα «κυνήγι θησαυρού», «κυνήγι διαπραγματεύσεων», ή ακόμη και «κυνήγι διαφθοράς, φοροδιαφυγής και σπατάλης».

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΙΣΤΟΡΙΑ

 

Το κυνήγι είναι μαζί με τη συλλογή των πεσμένων καρπών, μια από τις αρχαιότερες ασχολίες του ανθρώπου. Με το κυνήγι, ο πρωτόγονος άνθρωπος προσπαθούσε να εξασφαλίσει την τροφή του. Για το λόγο αυτό, αντικείμενο κυνηγιού αποτελούσαν τα πολύ μικρά ζώα, που μπορούσε να πιάσει με τα χέρια. Αργότερα άρχισε να χρησιμοποιεί τα πρώτα όπλα, που ήταν πέτρες ή δίκτυα, για να σκοτώνει τα ζώα από κάποια απόσταση. Το κυνήγι γινόταν συνήθως ομαδικά. Γνωστές από την εποχή εκείνη ήταν οι ομάδες των κυνηγών των μαμούθ. Χάρη στην φωτιά ανακάλυψε καινούργια όπλα. Είδε πως τα όπλα που είχε, αν τρυπούσαν, θα ήταν πιο αποτελεσματικά. Έτσι, άρχισε να δένει στην άκρη ενός μακριού ξύλου μια μυτερή πέτρα ή ένα μυτερό κόκαλο. Τα όπλα αυτά ήταν πολύ πιο φονικά από τα προηγούμενα, αλλά και πάλι έπρεπε να πλησιάσει το ζώο από κοντά, πράγμα που ήταν πολύ επικίνδυνο. Άρχισε λοιπόν να ψάχνει για καινούρια όπλα. Πρώτα ανακάλυψε τη σφεντόνα, ύστερα από πολλά χρόνια ανακάλυψε και το τόξο, που για πολλές χιλιάδες χρόνια αποτέλεσαν τα πιο τέλεια όπλα που μπορούσε να διαθέσει. Όταν αργότερα εφεύρε τη μπαρούτη, το κυνήγι πήρε άλλη πια τροπή κι άλλο χαρακτήρα. Όταν ο άνθρωπος εγκατασταθηκε σε οικισμούς, το κυνήγι ως πηγή διατροφής περιρίστηκε από την αγροτική καλλιέργεια και την εκτροφή ζωων. Τα όπλα πλέον ήταν αποκλειστικά για πολεμικούς σκοπούς.

 

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΩΣ ΑΣΧΟΛΙΑ

 

Το κυνήγι επιστρέφει ως ασχολία με τα πυροβόλα όπλα. Στην Αγγλία π.χ., διοργανώνονται ολόκληρες εκστρατείες για το κυνήγι της αλεπούς ή ελαφιών από έφιππους ευγενείς με τη βοήθεια κυνηγετικών σκυλιών. Σήμερα, σε πολλές χώρες έχουν γίνει ειδικοί νόμοι που ρυθμίζουν το πώς και σε ποιες περιοχές μπορεί και πρέπει να γίνεται το κυνήγι. Απαγορεύεται, έτσι, την άνοιξη ή την εποχή που ζευγαρώνουν τα ζώα και τα πουλιά. Ακόμη, σε πολλές περιπτώσεις απαγορεύεται το κυνήγι των θηλυκών ζώων. Μερικά είδη ζώων ή πουλιών απαγορεύεται να σκοτώνονται.

 

ΘΗΡΕΥΣΙΜΑ ΕΙΔΗ

Το σύνολο των θηρευσίμων ειδών στην Ελλάδα, αποτελείται από 5 θηλαστικά και 32 είδη πτηνών, όπως αυτά παρατίθενται παρακάτω:

 

Θηλαστικά

Αγριοκούνελο (Oryctolagus cuniculus) Λαγός (Lepus europaeus) Αλεπού (Vulpes vulpes) Αγριόχοιρος (Sus scrofa) Πετροκούναβο (Martes foina)

 

Δενδρόβια – Εδαφόβια

Πετροπέρδικα (Alectoris graeca) Νησιώτικη πέρδικα (Alectoris chukar) Ορτύκι (Coturnix coturnix) Φασιανός (Phasianus colchicus) Μπεκάτσα (Scolopax rusticola) Σιταρήθρα (Alauda arvensis) Φάσσα (Columba palumpus) Αγριοπερίστερο (Columba livia) Τρυγόνι (Streptopelia turtur) Τσίχλα (Turdus filomelos) Δενδρότσιχλα (Turdus viscivorus) Κοκκινότσιχλα (Turdus iliacus) Γερακότσιχλα (Turdus pilaris) Κότσυφας (Turdus merula) Ψαρόνι (Sturnus vulgaris) Καρακάξα (Pica pica) Κάργια (Corvus monedula) Κουρούνα (Corvus corone)

 

Υδρόβια είδη

Κιρκίρι (Anas crecca) Πρασινοκέφαλη (Anas platyrhynchos) Φλυαρόπαπια (Anas strepera) Σφυριχτάρι (Anas penelope) Σαρσέλα (Anas querquedula) Σουβλόπαπια (Anas acuta) Χουλιαρόπαπια (Anas clypeata) Κυνηγόπαπια (Aythya ferina) Τσικνόπαπια (Aythia fuligula) Ασπρομετωπόχηνα (Anser albifrons) Νερόκοτα (Gallinula chloropus) Φαλαρίδα (Fulicula atra) Καλημάνα (Vanellus vanellus) Μπεκατσίνι (Gallinago gallinago)

 

ΟΙ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΟΙ ΣΚΥΛΟΙ

Οι άνθρωποι και τα κυνηγετικά σκυλιά διατηρούν μια μακρόχρονη συντροφική σχέση, μάλιστα μερικά από τα πρώτα οικόσιτα σκυλιά εκτρέφονταν με σκοπό να βοηθήσουν τους ανθρώπους στο κυνήγι του φαγητού τους. Σήμερα, τα κυνηγόσκυλα εξακολουθούν να παρέχουν στους ανθρώπους συντροφιά, καθώς και την ανεκτίμητη βοήθειά τους σε κυνηγετικά ταξίδια.

Πρέπει στο σημείο αυτό να διευκρινίσουμε ότι ο όρος “κυνηγόσκυλα” δεν αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη και επίσημα αναγνωρισμένη ράτσα, αλλά περιλαμβάνει πολλές ράτσες που είτε κυνηγούν παρέα με τον άνθρωπο είτε κυνηγούν για τον άνθρωπο.

Οι κυνηγοί από τη μεριά τους επιθυμούν ορισμένες ιδιότητες και χαρακτηριστικά των κυνηγετικών σκύλων. Ασφαλώς, το σημαντικότερο είναι να έχουν καλά αναπτυγμένη την αίσθηση της όσφρησης για τον εντοπισμό και την ανάκτηση του θηράματος. Πέραν αυτού, όταν σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν μεγάλα κυνηγετικά ταξίδια, τους χρειάζεται ένας σκύλος με πολλή ενέργεια και αντοχή.

Αν είναι κανείς ιδιοκτήτης κυνηγετικού σκύλου -ή ημίαιμου κυνηγετικού σκύλου-, θα χρειαστεί να βρει δραστηριότητες που να προπονούν και να ενισχύουν το κυνηγετικό του ένστικτο. Η παραμέληση του στοιχείου αυτού μπορεί να οδηγήσει τα ένστικτα του σκύλου προς άλλες κατευθύνσεις με αποτέλεσμα προβληματικές συμπεριφορές.

Κάποια κυνηγετικά σκυλιά, όπως τα πόιντερ και τα σέττερ, εκτρέφονται απλώς για να εντοπίζουν το θήραμα (συνήθως πτηνά) και κατευθύνουν τον κυνηγό προς το στόχο. Επομένως, μια καλή δραστηριότητα εκπαίδευσης γι’ αυτές τις ράτσες είναι η έρευνα και η διάσωση. Τα ριτρίβερ κάνουν ακριβώς αυτό που ορίζει το όνομά τους (στα αγγλικά: retrieve = ανάκτηση), οπότε μια καλή μη-κυνηγετική δραστηριότητα γι’ αυτά είναι να τους πετά κανείς κάποιο αντικείμενο μακριά και να τρέχουν να το φέρουν πίσω. Τα τερριέ, από την άλλη, διαθέτουν ισχυρή ικανότητα να κατευθύνονται προς το θήραμα και τους ταιριάζουν δραστηριότητες απόκτησης ευελιξίας με χρήση κάποιου δέλεαρ.

ΟΙ 10 ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΡΑΤΣΕΣ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΩΝ ΣΚΥΛΩΝ (ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ)

Παρακάτω σας παρουσιάζουμε ένα μικρό αφιέρωμα στις κορυφαίες κυνηγετικές ράτσες σκύλων που με συχνή σωματική άσκηση και νοητικές και πνευματικές προκλήσεις μπορούν να γίνουν πολύτιμο μέλος μιας οικογένειας.

Μπίγκλ (Beagle). Τα Μπίγκλ είναι κλασσική κυνηγετική ράτσα σκύλων γνωστά για την παιχνιδιάρική τους διάθεση, την ευφυΐα και το χαρακτηριστικό ουρλιαχτό τους. Είναι αγγλική ράτσα που ειδικεύεται στα μικρά θηράματα και έχουν ανεξάντλητη αντοχή και επιμονή στο κυνήγι τους.

Μπλαντχάουντ (Bloodhound). Τα Μπλαντχάουντ είναι η κατεξοχήν ράτσα  εντοπισμού και καταδίωξης. Η διάσημη μύτη τους μπορεί να ακολουθήσει ίχνη ακόμα και πολλών ημερών. Η αίσθηση της όσφρησης που διαθέτουν είναι τόσο ισχυρή, ώστε αυτά τα σκυλιά χρησιμοποιούνται τακτικά από τις αστυνομικές αρχές για εντοπισμό εγκληματιών και αγνοουμένων.

Τσέζαπικ Μπέι Ριτρίβερ (Chesapeake Bay Retriever). Αυτή η ράτσα σκύλων αγαπά πολύ το νερό και πήρε το όνομά της από τον κόλπο Τσέζαπικ όπου εκτρέφονταν για να κυνηγούν πάπιες. Αν και δεν είναι τόσο ονομαστά όσο τα Λαμπραντόρ και τα Γκόλντεν Ρίτριβερ διαθέτουν όλα τα χαρακτηριστικά που τα καθιστούν αξιαγάπητα: ευφυΐα, αθλητικότητα και ανεξάντλητη φυσική κατάσταση.

Κουνχάουντ (Coonhound). Τα Κουνχάουντ είναι εξαιρετικοί ιχνηλάτες και χρησιμοποιούν την όσφρησή τους για να βοηθούν τους ιδιοκτήτες τους να εντοπίσουν τη λεία τους. Έχουν αναπαραγεί ως συνδυασμός δύο άλλων κυνηγετικών ρατσών, των Φοξχάουντ και των Μπαντχάουντ, και πήραν το όνομά τους από την τάση τους να κυνηγούν μικρά ζώα όπως ρακούν. Ωστόσο, επειδή φημίζονται για την γενναιότητα και την αφοβία τους, συντροφεύουν συχνά και κυνηγούς μεγάλων ζώων όπως ελάφια.

Ντάτσχουντ (Dachshund). Μπορεί οι σκεπτικιστές να δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν τη χρησιμότητα ενός κοντόχοντρου σκύλου στο πεδίο, ωστόσο η ράτσα αυτή εκτρέφεται ήδη από το 17ο αιώνα στην Ευρώπη για το κυνήγι μικρόσωμων ζώων. Έχει από καιρό αποδειχθεί ότι είναι ένας ατρόμητος κυνηγός ασβών, αλεπούδων και λαγών. Το όνομά του προέρχεται από τις γερμανικές λέξεις “dachs = ασβός” και “hund = σκύλος”.

Αγγλικό Σέττερ (English Setter). Τα αγγλικά Σέττερ είναι άλλη μια περιζήτητη ράτσα κυνηγετικών σκύλων. Εκπαιδεύονται εύκολα, είναι ενεργητικά και προέρχονται από το Ηνωμένο Βασίλειο του 19ου αιώνα. Έχουν πολλές ομοιότητες με τα ιρλανδικά Σέττερ. Και οι δύο αυτές ράτσες έχουν εξαιρετική αίσθηση της όσφρησης και μεγάλα αποθέματα αντοχής.

Φοξ Τερριέ (Fox Terrier). Είναι η πλέον δυσεύρετη κυνηγετική ράτσα αυτής της λίστας Τα φοξ τερριέ είναι μικρόσωμα, αλλά ζωηρά. Εκτρέφονταν για το κυνήγι αλεπούς στην Ευρώπη του 17ου αιώνα και είναι περιζήτητα για τον ίδιο σκοπό έως σήμερα.

Λαμπραντόρ Ριτρίβερ (Labrador Retriever). Το Λαμπραντόρ Ριτρίβερ θεωρείται ως το καλύτερο κυνηγετικό σκυλί λόγω της προσαρμοστικότητάς του. Εκπαιδεύονται εύκολα, είναι ευφυή, αθλητικά και πολύ εγκάρδια. Αγαπούν το νερό, έχουν ελαφρώς συγκολλημένα δάκτυλα που διευκολύνουν το κολύμπι και το τρίχωμα τους είναι τέτοιο που δεν απορροφά το νερό. Εξαιρετικά ενδιαφέρον χαρακτηριστικό τους είναι το μαλακό τους δάγκωμα. Ένα Λαμπραντόρ μπορεί να εκπαιδευτεί ούτως ώστε να κουβαλά ένα αντικείμενο στο στόμα του για πολλή ώρα χωρίς να το καταστρέφει. Ένα καλά εκπαιδευμένο Λαμπραντόρ μπορεί να κρατήσει στο στόμα του ακόμα και ένα αυγό!

Πόιντερ (Pointer). Το Πόιντερ είναι άλλη μια κλασσική κυνηγετική ράτσα με ικανότητες τόσο στη στεριά, όσο και στο νερό. Χρησιμοποιούνται κυρίως στο κυνήγι πουλιών, αν και είναι ειδήμονες στο παιχνίδι καταδίωξης. Όταν ένα Πόιντερ εντοπίσει το θήραμα “παγώνει” και κατευθύνει τον κυνηγό δείχνοντας με το σώμα του το στόχο. Από αυτό το χαρακτηριστικό τους προέρχεται και το όνομά τους (στα αγγλικά: pointer = δείκτης).

Ισπανικό νερόσκυλο (Spanish Water Dog). Η ειδικότητα των ισπανικών νερόσκυλων φανερώνεται από το όνομά τους. Αυτά τα ιδιαίτερα ευφυή, πρόθυμα και ευκίνητα σκυλιά είναι απολύτως κατάλληλα για το ξέπλυμα και την ανάκτηση των υδρόβιων πτηνών. Είναι τόσο άνετα μέσα στο νερό που χρησιμοποιούνται συχνά και σε υδάτινες αποστολές αναζήτησης και διάσωσης. Ωστόσο, το παχύ τους τρίχωμα δεν τα καθιστά κατάλληλα για κυνήγι σε λιμνώδεις περιοχές με βλάστηση δεδομένου ότι μπορούν να πιαστούν πάνω του φύλλα και κλαδιά.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΟΙ ΑΓΡΑΦΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ

Το κυνήγι είναι δραστηριότητα αγάπης προς τη φύση και όχι εκτόνωσης.

Ο κυνηγός που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να σέβεται ανάλογα τους συγκυνηγούς του, καθώς και τους ανθρώπους που εργάζονται ή απολαμβάνουν με όποιον τρόπο επιλέγουν, τη φύση.

Το κυνήγι διεξάγεται με νόμους και διατάγματα που έχει θεσπίσει η πολιτεία. Υπάρχουν όμως και κάποιοι κανόνες που σχετίζονται με το σεβασμό μεταξύ ανθρώπων, αλλά και την αθλητική δεοντολογία από την οποία οφείλει να διακατέχεται ο κυνηγός.

Ορισμένοι από τους κανόνες αυτούς που δεν συμπεριλαμβάνονται στη νομοθεσία μας είναι οι πιο κάτω και είναι γνωστοί ως «άγραφοι νόμοι του κυνηγίου».
– Η φύση ανήκει σε όλους και δεν είναι προσωπική μας ιδιοκτησία
– Στη φύση είμαστε φιλοξενούμενοι και πρέπει να της συμπεριφερόμαστε όπως αξίζει σε κάποιον που μας φιλοξενεί.
– Δεν καταστρέφουμε δέντρα, πηγές, διαβάσεις, φυτά, κλπ. χωρίς λόγο.
– Δεν ανάβουμε φωτιές από τις οποίες υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να επεκταθούν στην ύπαιθρο.
– Δεν κυνηγάμε μέσα σε καλλιέργειες στις οποίες ενδέχεται να κάνουμε ζημιά.

– Δεν πλησιάζουμε ποτέ τα αιγοπρόβατα ιδιαίτερα αν έχουμε μαζί μας κυνηγόσκυλα.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ κοντά στα κατοικίδια ή τους ανθρώπους που εργάζονται ή βρίσκονται στην ύπαιθρο.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ προς τα καταλύματα των ζώων τα οποία ενδέχεται να τρομάξουν από τον πυροβολισμό ή από τα σκάγια που πέφτουν στις στέγες.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ πινακίδες ή οποιαδήποτε επιφάνεια, έστω κι αν θεωρούμε ότι δεν χρησιμεύουν σε τίποτε.
– Δεν παίρνουμε ποτέ καρπούς από τις καλλιέργειες παρά μόνο αν μας τους προσφέρουν.

– Δεν πυροβολούμε για κανένα λόγο είδη της άγριας πανίδας των οποίων απαγορεύεται το κυνήγι. Είναι υποτιμητικό για κυνηγό να προφασιστεί «λάθος» στην αναγνώριση θηράματος.
– Έχουμε πάντοτε μαζί μας την άδεια κυνηγιού και την άδεια κατοχής του όπλου μας και τα επιδεικνύουμε στα όργανα της πολιτείας, ή των κυνηγετικών οργανώσεων που τυχόν θα μας τα ζητήσουν.
– Δεν διστάζουμε ποτέ να καταγγείλουμε το λαθροθήρα.
– Συνεργαζόμαστε πρόθυμα με τους Θηροφύλακες και τους δίνουμε όποιες πληροφορίες μπορούμε.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ θήραμα που θα πέσει σε μέρος που δεν μπορούμε να φθάσουμε για να το πάρουμε.

– Δεν πυροβολούμε ποτέ θήραμα που θα πέσει μέσα σε καλλιέργειες στις οποίες θα κάνουμε ζημιά για να το πάρουμε.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ ακίνητο θήραμα. Πουλιά που κάθονται ή ζώα που τρέφονται ή πίνουν νερό, είναι χωρίς άμυνα και ο θάνατός τους δεν είναι αποτέλεσμα θήρας αλλά δολοφονίας.
– Δεν κυνηγάμε ποτέ όταν οι καιρικές συνθήκες στερούν από το θήραμα τη δυνατότητα να αμυνθεί. Αντίθετα πρέπει σε αυτή την περίπτωση να βοηθήσουμε τα θηράματα να ξεπεράσουν αυτή τη δυσκολία.
– Αναζητούμε συστηματικά το πληγωμένο ή νεκρό θήραμα εξαντλώντας κάθε δυνατότητα εξεύρεσής του.
– Δεν συγχέουμε ποτέ την ποσότητα με την ποιότητα του θηράματος. Καλός κυνηγός δεν είναι όποιος παίρνει πολλά θηράματα, αλλά εκείνος που δίνει στο θήραμα δυνατότητα άμυνας.

– Το θήραμα δεν είναι εμπόρευμα και το κυνήγι δεν είναι επάγγελμα. Καταγγέλλουμε πάντοτε όποιον εμπορεύεται θηράματα.
– Δεν διατηρούμε ποτέ στη ζωή τραυματισμένα θηράματα.
– Δεν κακομεταχειριζόμαστε ποτέ το άψυχο σώμα του θηράματος. Αντίθετα, το διατηρούμε στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
– Δεν επιτρέπουμε ποτέ στα παιδιά και τα σκυλιά να παίζουν με το άψυχο θήραμα. Η συμπεριφορά μας απέναντί του θα πρέπει να είναι τιμητική, όπως αξίζει σε έναν άξιο αντίπαλο.
– Ειδικευόμαστε στο είδος κυνηγιού που μας αρέσει περισσότερο και προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε συνεχώς ως ειδικοί σε συγκεκριμένο είδος.

– Τρώμε πάντοτε το κρέας των θηραμάτων. Είναι ντροπή για τον κυνηγό να φονεύει ένα ζώο, αν δεν έχει τη διάθεση να γευτεί το κρέας του.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ σε απόσταση μεγαλύτερη από το βεληνεκές του όπλου μας.
– Το θήραμα ανήκει σ’ αυτόν που πρώτος θα το θηρεύσει.
– Το τραυματισμένο θήραμα ανήκει σ’ αυτόν που το τραυμάτισε πρώτος.
– Αν φονεύσουμε τραυματισμένο θήραμα, θα πρέπει να το παραδώσουμε σ’ αυτόν που το τραυμάτισε.

– Τα ανιχνευόμενα θηράματα βρίσκονται πάντοτε στη διάθεση του ιδιοκτήτη του σκύλου.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ τον αγριόχοιρο, τον λαγό, την πέρδικα, την μπεκάτσα ή το ορτύκι που «ξεφώλιασαν» τα σκυλιά κάποιου άλλου.
– Ο τόπος κυνηγιού ανήκει σ’ αυτόν που τον οριοθέτησε πρώτος.
– Το καρτέρι ή η περιοχή κυνηγιού του λαγού ή του αγριόχοιρου ανήκουν σ’ αυτούς που βρέθηκαν πρώτοι εκεί και δεν επιτρέπεται να παρεμβληθούμε.
– Δεν επιτρέπεται να εισερχόμαστε σε περιοχές που έχουν «κλείσει» παρέες που κυνηγούν λαγό ή αγριόχοιρο αν κυνηγάμε πουλιά. Η παρουσία μας, τα σκυλιά μας και οι πυροβολισμοί θα χαλάσουν το κυνήγι μας ολόκληρης παρέας.

– Δεν κινούμαστε ποτέ κοντά σε κυνηγό που κυνηγά με σκυλιά φέρμας.
– Αν βρεθούμε σε καρτέρι που βρίσκεται άλλος κυνηγός αδειάζουμε το όπλο μας σε ένδειξη σεβασμού.
– Δεν ρυπαίνουμε τη φύση με πλαστικά, κάλυκες, μπουκάλια, κλπ, και δεν αφήνουμε στο πέρασμά μας οποιαδήποτε άλλη μαρτυρία του σύγχρονου καταναλωτισμού.
– Η σιωπηρή περισυλλογή «αδέσποτων» κυνηγόσκυλων ισοδυναμεί με κλοπή. Αν δούμε κάποιο κυνηγόσκυλο πρέπει αμέσως να το γνωστοποιήσουμε στο αστυνομικό τμήμα και τον κυνηγετικό σύλλογο της περιοχής που το βρήκαμε.
– Σεβόμαστε πάντοτε τους υπερήλικες κυνηγούς και τους παραχωρούμε προτεραιότητα σε τόπο και θήραμα.
– Η ευγένεια και η συγκατάβαση πρέπει να είναι αρχή μας, διότι αυτές χαρακτηρίζουν τον πολιτισμένο άνθρωπο – κυνηγό.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σχολικό  έτος  2017-2018

 

 

 

 

 

 

 

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

 

Το κυνήγι ή θήρα ή θήρευση είναι (γενικά) η πρακτική της καταδίωξης, θανάτωσης ή παγίδευσης οποιουδήποτε έμβιου οργανισμού από άλλα έμβια όντα, συνήθως όμως ο όρος περιορίζεται και εννοείται ότι άνθρωποι κυνηγούν διάφορα «άγρια» ζώα. Ο σκοπός του κυνηγιού μπορεί να είναι η λήψη τροφής, η αναψυχή ή και το εμπορικό κέρδος. Κάποια ζώα επίσης κυνηγούν κάποια άλλα ζωικά είδη. Στον παρόντα χρόνο, το νόμιμο κυνήγι διακρίνεται από τη λαθροθηρία, κατά την οποία το κυνήγι γίνεται ενάντια στο εφαρμοσμένο νομικό δίκαιο. Τα είδη που κυνηγούνται αναφέρονται ως «θηράματα» και είναι συνήθως θηλαστικά ή πτηνά. Το κυνήγι είναι ένας σύγχρονος τρόπος επιστροφής στο παρελθόν και μια από τις παλαιότερες ανθρώπινες δραστηριότητες.

 

Το κυνήγι μπορεί ακόμη να περιλαμβάνει την εξολόθρευση ζώων, που είναι βλαβερά, ή και απλά ως ένα μέσο για τον έλεγχο του αριθμού τους, για να αποφευχθούν προβλήματα που δημιουργούνται από τον υπερπληθυσμό τους. Οι υποστηρικτές του κυνηγιού θεωρούν ότι το κυνήγι μπορεί να είναι ένα απαραίτητο μέτρο για τη σύγχρονη διαχείρηση άγριας ζωής, βοηθώντας, για παράδειγμα, τη διατήριση ενός πληθυσμού υγειών ζώων μέσα σε μια οικολογική βιώσιμη χωρητικότητα, που επιτρέπει ένα περιβάλλον, όταν οι φυσικοί τρόποι ελέγχου αυτού του πληθυσμού, δηλαδή τα σαρκοφάγα, λείπουν. Στις ΗΠΑ, οι διαχειριστές άγριας ζωής είναι λαμβάνουν συχνά μέρος στον ορισμό των κανονισμών και αδειών για κυνήγι (στην περιοχή διαχείρησής τους), όπου βοηθούν στο να οριστούν κανόνες για τον αριθμό, τον τρόπο και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες τα θηράματα μπορούν (νόμιμα) να θηρευτούν.

 

Η καταδίωξη, η αιχμαλωσία, και μετά η απελευθέρωση ή κατανάλωση, ψαριών (ή και άλλων θαλασσινών) ονομάζεται αλιεία, και συνήθως δεν κατηγοριοποιείται ως ένα είδος κυνηγιού. Η παγίδευση ζώων, επίσης συνήθως θεωρείται μια ξεχωριστεί δραστηριότητα. Επίσης, δεν θεωρείται κυνήγι η καταδίωξη ζώων, χωρίς πρόθεση θανάτωσης τους, όπως η φωτογράφηση άγριας ζωής ή απλά η παρατήρησή τους. Η πρακτική της συλλογής υλικών ή τμημάτων φυτών και μανιταριών, επίσης θεωρείται ξεχωριστή δραστηριότητα από το κυνήγι.

 

Η επιδέξια ιχνηλάτηση και η απόκτηση ενός (συχνά) απατηλού στόχου, όπως απαιτεί το πραγματικό κυνήγι ζώων, προκάλεσε τη χρήση της λέξης «κυνήγι» και σε μια σειρά μεταφορών, όπως για παράδειγμα «κυνήγι θησαυρού», «κυνήγι διαπραγματεύσεων», ή ακόμη και «κυνήγι διαφθοράς, φοροδιαφυγής και σπατάλης».

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΙΣΤΟΡΙΑ

 

Το κυνήγι είναι μαζί με τη συλλογή των πεσμένων καρπών, μια από τις αρχαιότερες ασχολίες του ανθρώπου. Με το κυνήγι, ο πρωτόγονος άνθρωπος προσπαθούσε να εξασφαλίσει την τροφή του. Για το λόγο αυτό, αντικείμενο κυνηγιού αποτελούσαν τα πολύ μικρά ζώα, που μπορούσε να πιάσει με τα χέρια. Αργότερα άρχισε να χρησιμοποιεί τα πρώτα όπλα, που ήταν πέτρες ή δίκτυα, για να σκοτώνει τα ζώα από κάποια απόσταση. Το κυνήγι γινόταν συνήθως ομαδικά. Γνωστές από την εποχή εκείνη ήταν οι ομάδες των κυνηγών των μαμούθ. Χάρη στην φωτιά ανακάλυψε καινούργια όπλα. Είδε πως τα όπλα που είχε, αν τρυπούσαν, θα ήταν πιο αποτελεσματικά. Έτσι, άρχισε να δένει στην άκρη ενός μακριού ξύλου μια μυτερή πέτρα ή ένα μυτερό κόκαλο. Τα όπλα αυτά ήταν πολύ πιο φονικά από τα προηγούμενα, αλλά και πάλι έπρεπε να πλησιάσει το ζώο από κοντά, πράγμα που ήταν πολύ επικίνδυνο. Άρχισε λοιπόν να ψάχνει για καινούρια όπλα. Πρώτα ανακάλυψε τη σφεντόνα, ύστερα από πολλά χρόνια ανακάλυψε και το τόξο, που για πολλές χιλιάδες χρόνια αποτέλεσαν τα πιο τέλεια όπλα που μπορούσε να διαθέσει. Όταν αργότερα εφεύρε τη μπαρούτη, το κυνήγι πήρε άλλη πια τροπή κι άλλο χαρακτήρα. Όταν ο άνθρωπος εγκατασταθηκε σε οικισμούς, το κυνήγι ως πηγή διατροφής περιρίστηκε από την αγροτική καλλιέργεια και την εκτροφή ζωων. Τα όπλα πλέον ήταν αποκλειστικά για πολεμικούς σκοπούς.

 

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΩΣ ΑΣΧΟΛΙΑ

 

Το κυνήγι επιστρέφει ως ασχολία με τα πυροβόλα όπλα. Στην Αγγλία π.χ., διοργανώνονται ολόκληρες εκστρατείες για το κυνήγι της αλεπούς ή ελαφιών από έφιππους ευγενείς με τη βοήθεια κυνηγετικών σκυλιών. Σήμερα, σε πολλές χώρες έχουν γίνει ειδικοί νόμοι που ρυθμίζουν το πώς και σε ποιες περιοχές μπορεί και πρέπει να γίνεται το κυνήγι. Απαγορεύεται, έτσι, την άνοιξη ή την εποχή που ζευγαρώνουν τα ζώα και τα πουλιά. Ακόμη, σε πολλές περιπτώσεις απαγορεύεται το κυνήγι των θηλυκών ζώων. Μερικά είδη ζώων ή πουλιών απαγορεύεται να σκοτώνονται.

 

ΘΗΡΕΥΣΙΜΑ ΕΙΔΗ

Το σύνολο των θηρευσίμων ειδών στην Ελλάδα, αποτελείται από 5 θηλαστικά και 32 είδη πτηνών, όπως αυτά παρατίθενται παρακάτω:

 

Θηλαστικά

Αγριοκούνελο (Oryctolagus cuniculus) Λαγός (Lepus europaeus) Αλεπού (Vulpes vulpes) Αγριόχοιρος (Sus scrofa) Πετροκούναβο (Martes foina)

 

Δενδρόβια – Εδαφόβια

Πετροπέρδικα (Alectoris graeca) Νησιώτικη πέρδικα (Alectoris chukar) Ορτύκι (Coturnix coturnix) Φασιανός (Phasianus colchicus) Μπεκάτσα (Scolopax rusticola) Σιταρήθρα (Alauda arvensis) Φάσσα (Columba palumpus) Αγριοπερίστερο (Columba livia) Τρυγόνι (Streptopelia turtur) Τσίχλα (Turdus filomelos) Δενδρότσιχλα (Turdus viscivorus) Κοκκινότσιχλα (Turdus iliacus) Γερακότσιχλα (Turdus pilaris) Κότσυφας (Turdus merula) Ψαρόνι (Sturnus vulgaris) Καρακάξα (Pica pica) Κάργια (Corvus monedula) Κουρούνα (Corvus corone)

 

Υδρόβια είδη

Κιρκίρι (Anas crecca) Πρασινοκέφαλη (Anas platyrhynchos) Φλυαρόπαπια (Anas strepera) Σφυριχτάρι (Anas penelope) Σαρσέλα (Anas querquedula) Σουβλόπαπια (Anas acuta) Χουλιαρόπαπια (Anas clypeata) Κυνηγόπαπια (Aythya ferina) Τσικνόπαπια (Aythia fuligula) Ασπρομετωπόχηνα (Anser albifrons) Νερόκοτα (Gallinula chloropus) Φαλαρίδα (Fulicula atra) Καλημάνα (Vanellus vanellus) Μπεκατσίνι (Gallinago gallinago)

 

ΟΙ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΟΙ ΣΚΥΛΟΙ

Οι άνθρωποι και τα κυνηγετικά σκυλιά διατηρούν μια μακρόχρονη συντροφική σχέση, μάλιστα μερικά από τα πρώτα οικόσιτα σκυλιά εκτρέφονταν με σκοπό να βοηθήσουν τους ανθρώπους στο κυνήγι του φαγητού τους. Σήμερα, τα κυνηγόσκυλα εξακολουθούν να παρέχουν στους ανθρώπους συντροφιά, καθώς και την ανεκτίμητη βοήθειά τους σε κυνηγετικά ταξίδια.

Πρέπει στο σημείο αυτό να διευκρινίσουμε ότι ο όρος “κυνηγόσκυλα” δεν αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη και επίσημα αναγνωρισμένη ράτσα, αλλά περιλαμβάνει πολλές ράτσες που είτε κυνηγούν παρέα με τον άνθρωπο είτε κυνηγούν για τον άνθρωπο.

Οι κυνηγοί από τη μεριά τους επιθυμούν ορισμένες ιδιότητες και χαρακτηριστικά των κυνηγετικών σκύλων. Ασφαλώς, το σημαντικότερο είναι να έχουν καλά αναπτυγμένη την αίσθηση της όσφρησης για τον εντοπισμό και την ανάκτηση του θηράματος. Πέραν αυτού, όταν σκοπεύουν να πραγματοποιήσουν μεγάλα κυνηγετικά ταξίδια, τους χρειάζεται ένας σκύλος με πολλή ενέργεια και αντοχή.

Αν είναι κανείς ιδιοκτήτης κυνηγετικού σκύλου -ή ημίαιμου κυνηγετικού σκύλου-, θα χρειαστεί να βρει δραστηριότητες που να προπονούν και να ενισχύουν το κυνηγετικό του ένστικτο. Η παραμέληση του στοιχείου αυτού μπορεί να οδηγήσει τα ένστικτα του σκύλου προς άλλες κατευθύνσεις με αποτέλεσμα προβληματικές συμπεριφορές.

Κάποια κυνηγετικά σκυλιά, όπως τα πόιντερ και τα σέττερ, εκτρέφονται απλώς για να εντοπίζουν το θήραμα (συνήθως πτηνά) και κατευθύνουν τον κυνηγό προς το στόχο. Επομένως, μια καλή δραστηριότητα εκπαίδευσης γι’ αυτές τις ράτσες είναι η έρευνα και η διάσωση. Τα ριτρίβερ κάνουν ακριβώς αυτό που ορίζει το όνομά τους (στα αγγλικά: retrieve = ανάκτηση), οπότε μια καλή μη-κυνηγετική δραστηριότητα γι’ αυτά είναι να τους πετά κανείς κάποιο αντικείμενο μακριά και να τρέχουν να το φέρουν πίσω. Τα τερριέ, από την άλλη, διαθέτουν ισχυρή ικανότητα να κατευθύνονται προς το θήραμα και τους ταιριάζουν δραστηριότητες απόκτησης ευελιξίας με χρήση κάποιου δέλεαρ.

ΟΙ 10 ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΡΑΤΣΕΣ ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΩΝ ΣΚΥΛΩΝ (ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ)

Παρακάτω σας παρουσιάζουμε ένα μικρό αφιέρωμα στις κορυφαίες κυνηγετικές ράτσες σκύλων που με συχνή σωματική άσκηση και νοητικές και πνευματικές προκλήσεις μπορούν να γίνουν πολύτιμο μέλος μιας οικογένειας.

Μπίγκλ (Beagle). Τα Μπίγκλ είναι κλασσική κυνηγετική ράτσα σκύλων γνωστά για την παιχνιδιάρική τους διάθεση, την ευφυΐα και το χαρακτηριστικό ουρλιαχτό τους. Είναι αγγλική ράτσα που ειδικεύεται στα μικρά θηράματα και έχουν ανεξάντλητη αντοχή και επιμονή στο κυνήγι τους.

Μπλαντχάουντ (Bloodhound). Τα Μπλαντχάουντ είναι η κατεξοχήν ράτσα  εντοπισμού και καταδίωξης. Η διάσημη μύτη τους μπορεί να ακολουθήσει ίχνη ακόμα και πολλών ημερών. Η αίσθηση της όσφρησης που διαθέτουν είναι τόσο ισχυρή, ώστε αυτά τα σκυλιά χρησιμοποιούνται τακτικά από τις αστυνομικές αρχές για εντοπισμό εγκληματιών και αγνοουμένων.

Τσέζαπικ Μπέι Ριτρίβερ (Chesapeake Bay Retriever). Αυτή η ράτσα σκύλων αγαπά πολύ το νερό και πήρε το όνομά της από τον κόλπο Τσέζαπικ όπου εκτρέφονταν για να κυνηγούν πάπιες. Αν και δεν είναι τόσο ονομαστά όσο τα Λαμπραντόρ και τα Γκόλντεν Ρίτριβερ διαθέτουν όλα τα χαρακτηριστικά που τα καθιστούν αξιαγάπητα: ευφυΐα, αθλητικότητα και ανεξάντλητη φυσική κατάσταση.

Κουνχάουντ (Coonhound). Τα Κουνχάουντ είναι εξαιρετικοί ιχνηλάτες και χρησιμοποιούν την όσφρησή τους για να βοηθούν τους ιδιοκτήτες τους να εντοπίσουν τη λεία τους. Έχουν αναπαραγεί ως συνδυασμός δύο άλλων κυνηγετικών ρατσών, των Φοξχάουντ και των Μπαντχάουντ, και πήραν το όνομά τους από την τάση τους να κυνηγούν μικρά ζώα όπως ρακούν. Ωστόσο, επειδή φημίζονται για την γενναιότητα και την αφοβία τους, συντροφεύουν συχνά και κυνηγούς μεγάλων ζώων όπως ελάφια.

Ντάτσχουντ (Dachshund). Μπορεί οι σκεπτικιστές να δυσκολεύτηκαν να πιστέψουν τη χρησιμότητα ενός κοντόχοντρου σκύλου στο πεδίο, ωστόσο η ράτσα αυτή εκτρέφεται ήδη από το 17ο αιώνα στην Ευρώπη για το κυνήγι μικρόσωμων ζώων. Έχει από καιρό αποδειχθεί ότι είναι ένας ατρόμητος κυνηγός ασβών, αλεπούδων και λαγών. Το όνομά του προέρχεται από τις γερμανικές λέξεις “dachs = ασβός” και “hund = σκύλος”.

Αγγλικό Σέττερ (English Setter). Τα αγγλικά Σέττερ είναι άλλη μια περιζήτητη ράτσα κυνηγετικών σκύλων. Εκπαιδεύονται εύκολα, είναι ενεργητικά και προέρχονται από το Ηνωμένο Βασίλειο του 19ου αιώνα. Έχουν πολλές ομοιότητες με τα ιρλανδικά Σέττερ. Και οι δύο αυτές ράτσες έχουν εξαιρετική αίσθηση της όσφρησης και μεγάλα αποθέματα αντοχής.

Φοξ Τερριέ (Fox Terrier). Είναι η πλέον δυσεύρετη κυνηγετική ράτσα αυτής της λίστας Τα φοξ τερριέ είναι μικρόσωμα, αλλά ζωηρά. Εκτρέφονταν για το κυνήγι αλεπούς στην Ευρώπη του 17ου αιώνα και είναι περιζήτητα για τον ίδιο σκοπό έως σήμερα.

Λαμπραντόρ Ριτρίβερ (Labrador Retriever). Το Λαμπραντόρ Ριτρίβερ θεωρείται ως το καλύτερο κυνηγετικό σκυλί λόγω της προσαρμοστικότητάς του. Εκπαιδεύονται εύκολα, είναι ευφυή, αθλητικά και πολύ εγκάρδια. Αγαπούν το νερό, έχουν ελαφρώς συγκολλημένα δάκτυλα που διευκολύνουν το κολύμπι και το τρίχωμα τους είναι τέτοιο που δεν απορροφά το νερό. Εξαιρετικά ενδιαφέρον χαρακτηριστικό τους είναι το μαλακό τους δάγκωμα. Ένα Λαμπραντόρ μπορεί να εκπαιδευτεί ούτως ώστε να κουβαλά ένα αντικείμενο στο στόμα του για πολλή ώρα χωρίς να το καταστρέφει. Ένα καλά εκπαιδευμένο Λαμπραντόρ μπορεί να κρατήσει στο στόμα του ακόμα και ένα αυγό!

Πόιντερ (Pointer). Το Πόιντερ είναι άλλη μια κλασσική κυνηγετική ράτσα με ικανότητες τόσο στη στεριά, όσο και στο νερό. Χρησιμοποιούνται κυρίως στο κυνήγι πουλιών, αν και είναι ειδήμονες στο παιχνίδι καταδίωξης. Όταν ένα Πόιντερ εντοπίσει το θήραμα “παγώνει” και κατευθύνει τον κυνηγό δείχνοντας με το σώμα του το στόχο. Από αυτό το χαρακτηριστικό τους προέρχεται και το όνομά τους (στα αγγλικά: pointer = δείκτης).

Ισπανικό νερόσκυλο (Spanish Water Dog). Η ειδικότητα των ισπανικών νερόσκυλων φανερώνεται από το όνομά τους. Αυτά τα ιδιαίτερα ευφυή, πρόθυμα και ευκίνητα σκυλιά είναι απολύτως κατάλληλα για το ξέπλυμα και την ανάκτηση των υδρόβιων πτηνών. Είναι τόσο άνετα μέσα στο νερό που χρησιμοποιούνται συχνά και σε υδάτινες αποστολές αναζήτησης και διάσωσης. Ωστόσο, το παχύ τους τρίχωμα δεν τα καθιστά κατάλληλα για κυνήγι σε λιμνώδεις περιοχές με βλάστηση δεδομένου ότι μπορούν να πιαστούν πάνω του φύλλα και κλαδιά.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΟΙ ΑΓΡΑΦΟΙ ΝΟΜΟΙ ΚΑΙ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ

Το κυνήγι είναι δραστηριότητα αγάπης προς τη φύση και όχι εκτόνωσης.

Ο κυνηγός που σέβεται τον εαυτό του θα πρέπει να σέβεται ανάλογα τους συγκυνηγούς του, καθώς και τους ανθρώπους που εργάζονται ή απολαμβάνουν με όποιον τρόπο επιλέγουν, τη φύση.

Το κυνήγι διεξάγεται με νόμους και διατάγματα που έχει θεσπίσει η πολιτεία. Υπάρχουν όμως και κάποιοι κανόνες που σχετίζονται με το σεβασμό μεταξύ ανθρώπων, αλλά και την αθλητική δεοντολογία από την οποία οφείλει να διακατέχεται ο κυνηγός.

Ορισμένοι από τους κανόνες αυτούς που δεν συμπεριλαμβάνονται στη νομοθεσία μας είναι οι πιο κάτω και είναι γνωστοί ως «άγραφοι νόμοι του κυνηγίου».
– Η φύση ανήκει σε όλους και δεν είναι προσωπική μας ιδιοκτησία
– Στη φύση είμαστε φιλοξενούμενοι και πρέπει να της συμπεριφερόμαστε όπως αξίζει σε κάποιον που μας φιλοξενεί.
– Δεν καταστρέφουμε δέντρα, πηγές, διαβάσεις, φυτά, κλπ. χωρίς λόγο.
– Δεν ανάβουμε φωτιές από τις οποίες υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να επεκταθούν στην ύπαιθρο.
– Δεν κυνηγάμε μέσα σε καλλιέργειες στις οποίες ενδέχεται να κάνουμε ζημιά.

– Δεν πλησιάζουμε ποτέ τα αιγοπρόβατα ιδιαίτερα αν έχουμε μαζί μας κυνηγόσκυλα.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ κοντά στα κατοικίδια ή τους ανθρώπους που εργάζονται ή βρίσκονται στην ύπαιθρο.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ προς τα καταλύματα των ζώων τα οποία ενδέχεται να τρομάξουν από τον πυροβολισμό ή από τα σκάγια που πέφτουν στις στέγες.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ πινακίδες ή οποιαδήποτε επιφάνεια, έστω κι αν θεωρούμε ότι δεν χρησιμεύουν σε τίποτε.
– Δεν παίρνουμε ποτέ καρπούς από τις καλλιέργειες παρά μόνο αν μας τους προσφέρουν.

– Δεν πυροβολούμε για κανένα λόγο είδη της άγριας πανίδας των οποίων απαγορεύεται το κυνήγι. Είναι υποτιμητικό για κυνηγό να προφασιστεί «λάθος» στην αναγνώριση θηράματος.
– Έχουμε πάντοτε μαζί μας την άδεια κυνηγιού και την άδεια κατοχής του όπλου μας και τα επιδεικνύουμε στα όργανα της πολιτείας, ή των κυνηγετικών οργανώσεων που τυχόν θα μας τα ζητήσουν.
– Δεν διστάζουμε ποτέ να καταγγείλουμε το λαθροθήρα.
– Συνεργαζόμαστε πρόθυμα με τους Θηροφύλακες και τους δίνουμε όποιες πληροφορίες μπορούμε.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ θήραμα που θα πέσει σε μέρος που δεν μπορούμε να φθάσουμε για να το πάρουμε.

– Δεν πυροβολούμε ποτέ θήραμα που θα πέσει μέσα σε καλλιέργειες στις οποίες θα κάνουμε ζημιά για να το πάρουμε.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ ακίνητο θήραμα. Πουλιά που κάθονται ή ζώα που τρέφονται ή πίνουν νερό, είναι χωρίς άμυνα και ο θάνατός τους δεν είναι αποτέλεσμα θήρας αλλά δολοφονίας.
– Δεν κυνηγάμε ποτέ όταν οι καιρικές συνθήκες στερούν από το θήραμα τη δυνατότητα να αμυνθεί. Αντίθετα πρέπει σε αυτή την περίπτωση να βοηθήσουμε τα θηράματα να ξεπεράσουν αυτή τη δυσκολία.
– Αναζητούμε συστηματικά το πληγωμένο ή νεκρό θήραμα εξαντλώντας κάθε δυνατότητα εξεύρεσής του.
– Δεν συγχέουμε ποτέ την ποσότητα με την ποιότητα του θηράματος. Καλός κυνηγός δεν είναι όποιος παίρνει πολλά θηράματα, αλλά εκείνος που δίνει στο θήραμα δυνατότητα άμυνας.

– Το θήραμα δεν είναι εμπόρευμα και το κυνήγι δεν είναι επάγγελμα. Καταγγέλλουμε πάντοτε όποιον εμπορεύεται θηράματα.
– Δεν διατηρούμε ποτέ στη ζωή τραυματισμένα θηράματα.
– Δεν κακομεταχειριζόμαστε ποτέ το άψυχο σώμα του θηράματος. Αντίθετα, το διατηρούμε στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.
– Δεν επιτρέπουμε ποτέ στα παιδιά και τα σκυλιά να παίζουν με το άψυχο θήραμα. Η συμπεριφορά μας απέναντί του θα πρέπει να είναι τιμητική, όπως αξίζει σε έναν άξιο αντίπαλο.
– Ειδικευόμαστε στο είδος κυνηγιού που μας αρέσει περισσότερο και προσπαθούμε να βελτιωνόμαστε συνεχώς ως ειδικοί σε συγκεκριμένο είδος.

– Τρώμε πάντοτε το κρέας των θηραμάτων. Είναι ντροπή για τον κυνηγό να φονεύει ένα ζώο, αν δεν έχει τη διάθεση να γευτεί το κρέας του.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ σε απόσταση μεγαλύτερη από το βεληνεκές του όπλου μας.
– Το θήραμα ανήκει σ’ αυτόν που πρώτος θα το θηρεύσει.
– Το τραυματισμένο θήραμα ανήκει σ’ αυτόν που το τραυμάτισε πρώτος.
– Αν φονεύσουμε τραυματισμένο θήραμα, θα πρέπει να το παραδώσουμε σ’ αυτόν που το τραυμάτισε.

– Τα ανιχνευόμενα θηράματα βρίσκονται πάντοτε στη διάθεση του ιδιοκτήτη του σκύλου.
– Δεν πυροβολούμε ποτέ τον αγριόχοιρο, τον λαγό, την πέρδικα, την μπεκάτσα ή το ορτύκι που «ξεφώλιασαν» τα σκυλιά κάποιου άλλου.
– Ο τόπος κυνηγιού ανήκει σ’ αυτόν που τον οριοθέτησε πρώτος.
– Το καρτέρι ή η περιοχή κυνηγιού του λαγού ή του αγριόχοιρου ανήκουν σ’ αυτούς που βρέθηκαν πρώτοι εκεί και δεν επιτρέπεται να παρεμβληθούμε.
– Δεν επιτρέπεται να εισερχόμαστε σε περιοχές που έχουν «κλείσει» παρέες που κυνηγούν λαγό ή αγριόχοιρο αν κυνηγάμε πουλιά. Η παρουσία μας, τα σκυλιά μας και οι πυροβολισμοί θα χαλάσουν το κυνήγι μας ολόκληρης παρέας.

– Δεν κινούμαστε ποτέ κοντά σε κυνηγό που κυνηγά με σκυλιά φέρμας.
– Αν βρεθούμε σε καρτέρι που βρίσκεται άλλος κυνηγός αδειάζουμε το όπλο μας σε ένδειξη σεβασμού.
– Δεν ρυπαίνουμε τη φύση με πλαστικά, κάλυκες, μπουκάλια, κλπ, και δεν αφήνουμε στο πέρασμά μας οποιαδήποτε άλλη μαρτυρία του σύγχρονου καταναλωτισμού.
– Η σιωπηρή περισυλλογή «αδέσποτων» κυνηγόσκυλων ισοδυναμεί με κλοπή. Αν δούμε κάποιο κυνηγόσκυλο πρέπει αμέσως να το γνωστοποιήσουμε στο αστυνομικό τμήμα και τον κυνηγετικό σύλλογο της περιοχής που το βρήκαμε.
– Σεβόμαστε πάντοτε τους υπερήλικες κυνηγούς και τους παραχωρούμε προτεραιότητα σε τόπο και θήραμα.
– Η ευγένεια και η συγκατάβαση πρέπει να είναι αρχή μας, διότι αυτές χαρακτηρίζουν τον πολιτισμένο άνθρωπο – κυνηγό.