Ράφτης

Υπάρχουν πάρα πολλά επαγγέλματα καινούρια και παλιά. Ένα επάγγελμα,το οποίο δεν έχει χαθεί εντελώς όμως έχει αλλάξει,είναι του ράφτη.Το επάγγελμα αυτό σχετιζόταν με το ντύσιμο. Οι ράφτες έραβαν ρούχα όπως σακάκια,πουκάμισα, μπλούζες κ.ά.  Όταν κάποιος άνθρωπος χρειαζόταν μια ενδυμασία,ο ράφτης ήταν αυτός που τη δημιουργούσε όπως ο πελάτης ήθελε.

Αρχικά,οι ράφτες,πήγαιναν σε σπίτια και έπαιρναν τα μέτρα από τον πελάτη με ένα εργαλείο που ονομάζεται μεζούρα. Έκοβαν επί τόπου ύφασμα και το σημείωναν με ένα εργαλείο τους,την κιμωλία. Για να το κόψουν,χρειάζονταν ένα αρκετά μεγάλο και ειδικό ψαλίδι,40 πόντων περίπου,το οποίο αγόραζαν από το εξωτερικό.Αν είχαν μαζί τους και τη φορητή ραπτομηχανή,τότε το ένδυμα τελείωνε στο σπίτι του πελάτη.Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν,ήταν ένα τρίγωνο,μια μεζούρα,μία κιμωλία,ένα καρφιτσερό το οποίο φορούσαν στο χέρι τους και κάρφωναν τις βελόνες τους. Επίσης είχαν ένα πασχαρό όπου ακουμπούσαν τα ρούχα και τα σιδέρωναν και φυσικά ένα σίδερο βαρύ.Ο πελάτης πλήρωνε τον ράφτη, δίνοντάς του χρήματα,αλλά και ορισμένες φορές του έδινε καλαμπόκι,σιτάρι κ.ά. Σε άλλες περιπτώσεις,όταν ο ράφτης είχε δικό του μαγαζί, αυτό ονομαζόταν ραφείο. Εκτός από τα εργαλεία του,διέθετε και έναν μεγάλο πάγκο για να απλώνει το ύφασμα και να ετοιμάζει το ρούχο.Εκεί πήγαιναν οι πελάτες,ο ράφτης έπαιρνε τα μέτρα και τους έραβε αυτό το οποίο ήθελαν.

Το επάγγελμα του ράφτη εξαφανίστηκε διότι ο ράφτης δεν μπορούσε να εκπληρώσει τις ανάγκες που ήθελε ο κόσμος.Οι ράφτες ήταν λίγοι και ο κόσμος ήθελε περισσότερα πράγματα.Έπρεπε να αυξηθεί η παραγωγή σε σακάκια,μπλούζες,παντελόνια και αυτό δεν ήταν εύκολο.Έτσι το επάγγελμα αυτό,άλλαξε και σχεδόν εξαφανίστηκε, αφού τώρα οι άνθρωποι,για να βρίσκουν μεγαλύτερη ποικιλία ρούχων,στρέφονται στα μαγαζιά.Τώρα αντικαταστάθηκε από το επάγγελμα των σχεδιαστών αλλά και από βιοτεχνίες που δημιουργούν ρούχα.

Οι ανάγκες που κάλυπτε το επάγγελμα ήταν αρκετές. Το κυριότερο ήταν η ομορφιά. Οι ράφτες έπρεπε να δημιουργούν ρούχα που να ταιριάζουν στον πελάτη,ανάλογα με το βάρος,το ύψος ή και το στυλ.Μια ακόμα σημαντική ανάγκη,ήταν να προστατευθεί ο καθένας από το κρύο.Έπρεπε όμως το ρούχο να είναι όμορφο πάνω του και καλοραμμένο.Σαν στόχο ο ράφτης είχε να προβάλλει κάτι εντυπωσιακό.

Στην εποχή μας, υπάρχουν ράφτες υψηλής ραπτικής. Παίρνουν πολλά χρήματα και πάνε και ράβουν ρούχα πλουσίων με ειδικά,πολύ ακριβά υφάσματα τα οποία αγοράζουν μόνο αυτοί.Όμως οι ράφτες αυτοί είναι εξαιρετικά λίγοι και πολύ δυσεύρετοι.Συνήθως τους συναντάμε σε χώρες του εξωτερικού,όπως στην Ιταλία και τη Γαλλία.Αυτό γίνεται διότι οι πλούσιοι πελάτες δεν θέλουν να φορούν ρούχα όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι με μικρότερα εισοδήματα.

Επέλεξα αυτό το επάγγελμα με αφορμή μια συζήτηση που έκανα με ένα συγγενή μου πρώην ράφτη.Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να του πάρω μια συνέντευξη και να μάθω αρκετές πληροφορίες του επαγγέλματος.Επίσης η δουλειά του ράφτη μου άρεσε πολύ και άξιζε να την περιγράψω.

Ακούστε τη συνέντευξη

Σοφία Γαρμπιδάκη

Αναφορές

• Συνέντευξη από ειδικό

• Κώστας Μπαλαφούτης: «Παραδοσιακά Επαγγέλματα και Συνήθειες» Σελ.118-119 Καλαμάτα 2004