Από τη Σταματίνα Δασκολιά
Χριστούγεννα…
χαμογελάς με νόημα παρατηρώντας την πόλη να φορά τα γιορτινά της . Λαμπιόνια παντού. Μοιραία σκέφτεσαι για τους οκτακόσιους παρόχους που σε ζαλίζουν κάθε μέρα υποσχόμενοι το πιο φτηνό ρεύμα. Έχεις συγκρίνει όλες τις εταιρείες ρεύματος …Σε πιάνει λίγο πανικός βλέποντας τόσα φώτα γύρω σου και πάει αυθόρμητα να σου βγει από το στόμα «Κλείστε βρε κανά φως…θα ρθει ο λογαριασμός πάλι…¨
Η χριστουγεννιάτικη Μουσική που ακούγεται από τα μεγάφωνα του Δήμου σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Κοιτάς τις βιτρίνες των καταστημάτων υπέρλαμπρες, «υπερσυγκλό¨ όπως θα έλεγε και μια τηλεπερσόνα όλο νόημα…
Οι άνθρωποι τρέχουν να προλάβουν να αγοράσουν τα απαραίτητα. Τα παλιά βιβλία της μαγειρικής έχουν αντικατασταθεί με σάιτ συνταγών στο ίντερνετ. «Σαν τις παλιές συνταγές… δεν υπάρχουν» λέει η μάνα μου. Ξέρω όμως πως κι εκείνη έριξε μια ματιά στις συνταγές του Άκη…
Κάποια φίλη στο γυμναστήριο διαφημίζει τα μελομακάρονα που έφτιαξε με αλεύρι βρώμης. «Gluten free» τονίζει. Την κοιτάνε εκστατικά και άλλες συναθλούμενες που εκείνη την ώρα είμαι σίγουρη ότι ξέρουν απέξω τις θερμίδες κάθε σχετικού με τις γιορτές φαγώσιμο και έχουν κάνει ήδη πλάνο πώς θα χάσουν τα περίσσια κιλά. Αν υπάρξουν περίσσια …γιατί οι εναλλακτικές συνταγές δίνουν και παίρνουν… μελομακάρονα με δαμάσκηνα και βρώμη …ωμοφαγικά μελομακάρονα…
Οι άνθρωποι ετοιμάζονται
Κομμωτήρια γεμάτα …μπούκλες ατελείωτες…
Και τα νυχάδικα… σε κάθε νύχι πια βρίσκεις πάνω του μια ολόκληρη πολιτεία. Χτίζουν τα πάντα… «μα πώς κάνουν τις διάφορες εργασίες στο σπίτι, στις δουλειές τους » σκέφτεσαι αλλά σε διαβεβαιώνουν ότι έχουν συνηθίσει και κάνουν όλες τις δουλειές τέλεια.
-τι θα μαγειρέψουμε…
-Ό,τι πιο περίεργο
-τι θα φορέσουμε…
-Μα φυσικά γίνεται της παγιέτας το ανάγνωσμα…
-πού θα πάμε…τι δώρα θα κάνουμε…ποιους θα καλέσουμε…
και φυσικά τι θα ανεβάσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Την ψευδαίσθηση μιας ευτυχίας… μιας τελειότητας θεσμοθετημένης θα έλεγα από τις επιταγές του καιρού.
Μεγαλώσαμε . Θυμάμαι που όταν ήμασταν παιδιά μας ξυπνούσε η μάνα μας τα Χριστούγεννα για να πάμε πρωί πρωί στην εκκλησία. Θυμάμαι το κρύο. Και πόσο νυστάζαμε… Αλλά όταν γυρνούσαμε η ανταμοιβή μας ήταν ζεστή σοκολάτα . Ακόμα έχω τη γεύση στο στόμα μου.
Έχω χρόνια να πάω τέτοια μέρα εκκλησία. Και έχω καιρό να γίνω παιδί. Αλλά τα Χριστούγεννα και το πραγματικό νόημά τους δεν θα το νιώσεις αν δεν κάνεις αυτή τη μεταμόρφωση. Και εμείς οι εκπαιδευτικοί είμαστε ευλογημένοι γιατί η συναναστροφή μας με παιδιά μας κάνει πιο εύκολη μια τέτοια διαδικασία. Ακόμα κι αν ξέρεις ότι η καρδιά δεν πρέπει να ανοίγει μόνο στις γιορτές. Αλλά το στοίχημα είναι να συνεχίσει να παραμένει ανοιχτή.
Πρέπει να σώσουμε τα Χριστούγεννα. Γιατί μας υπενθυμίζουν την ανθρωπιά μας! Γιατί με ένα μαγικό τρόπο νιώθουμε, έστω για λίγο, ότι σε αυτόν τον ακατανόητο πια κόσμο μπορεί να φέρουμε στις μέρες μας το θαύμα, όπως αυτό της Γέννησης του Χριστού.
Αντί για επίλογο θα ήθελα να χρησιμοποιήσω τα λόγια του ποιητή:
Τάσος Λειβαδίτης, η Γέννηση
Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.
Μου ’δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
«Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία».
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ’χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’
αυτό.
