Υπεύθυνη καθηγήτρια: Κέφη Εύα, καθηγήτρια Φυσικής αγωγής.
Ο χορός είναι ο αρχαιότερος τρόπος έκφρασης μέσω της κίνησης, ανθρώπινων συναισθημάτων, κοινωνικής και θρησκευτικής προσέγγισης, στοχεύοντας στην αναπαράσταση της πολιτισμικής κληρονομίας. Στο πλαίσιο της λαϊκής παράδοσης και της σύγχρονης αναπαράστασής της, ο χορός αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής των Ελλήνων, μέσω του οποίου εξωτερικεύουν τον πόνο, την αγανάκτηση και τις συμφορές, τη λύτρωση από τη δουλεία και το θαυμασμό προς τους ήρωες, για τη συμβολή και τη θυσία τους στην εθνική αναγέννηση και ανεξαρτησία της Χώρας μας.
«Όταν χορεύεις γράφεις στη γη αυτό που θέλει να πει η ψυχή σου» αποτυπώνει ο Καβάφης.
Ο ελληνικός παραδοσιακός χορός αποτελεί το συνδετικό κρίκο του παρελθόντος με τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, με σκοπό τη διάσωση και τη διάδοση της πολιτιστικής μας κουλτούρας.
Για τη σχολική εορτή της 25ης Μαρτίου επιλέχθηκαν να παρουσιαστούν χοροί, οι οποίοι αναβιώνουν το γυναικείο ηρωισμό, την τόλμη και το πολεμικό ήθος των πολεμιστών της Ελληνικής Επανάστασης.
1) Τσάμικος ή Κλέφτικος:
Ο χορός τσάμικος, σύμφωνα με τις πρώτες έρευνες (Πίγγας, 1893) θεωρούνταν ως ένας πυρρίχιος χορός των αρχαίων ελλήνων. Ο τσάμικος είναι χορός της Ηπείρου, ο οποίος έχει διαδοθεί στον ελλαδικό χώρο και προβάλλει την παλληκαριά και τις χορευτικές-κινητικές δεξιότητες των ανδρών. Κυρίως χορεύεται στην ηπειρωτική Ελλάδα (Σακελαρίου, 1940) με ποικιλία στον αριθμό των βημάτων (Παπαχρήστος, 1960). Για παράδειγμα στη Θεσσαλία χορεύεται με δώδεκα βήματα (Κουσιάδης, 1951) ενώ στην Ήπειρο με δέκα βήματα. Ο Τσάμικος χορεύεται σε ανοιχτό κύκλο και κυρίως από άνδρες χορευτές. Με την πάροδο των χρόνων συμμετέχουν και οι γυναίκες. Ειδικότερα, στην Ήπειρο παρατηρείται να μπαίνουν μπροστά οι άνδρες και μετά να ακολουθούν οι γυναίκες.
2) Ο χορός του Ζαλόγγου:
Στις 18 Δεκεμβρίου του 1803 μία ομάδα από Σουλιώτισσες, για να μη συλληφθούν ζωντανές από τους Τουρκαλβανούς, που τις πολιορκούσαν στο Ζάλογγο, έστησαν χορό και στη συνέχεια έπεσαν στον γκρεμό με τα παιδιά τους, αναφέρει ο θρύλος με πυρήνα ιστορικό γεγονός που συνέβη μετά την οριστική κατάληψη του Σουλίου από τα στρατεύματα του Αλή πασά. Αυτόπτης μάρτυρας ήταν ο αξιωματικός του Αλή πασά, Σουλεϊμάν αγά, ο οποίος το αφηγήθηκε σε έναν εξισλαμισμένο Γάλλο μισθοφόρο τον Ιμπραήμ Μανσούρ Εφέντι. Ο αξιωματικός περιέγραψε «οι γυναίκες πιάστηκαν από τα χέρια κι άρχισαν ένα χορό, που τα βήματά του τα κινούσε ένας ασυνήθιστος ηρωισμός και οι αγωνία τού θανάτου τόνιζε το ρυθμό του… Στο τέλος των επωδών, οι γυναίκες βγάζουν μία διαπεραστική και μακρόσυρτη κραυγή, που ο αντίλαλός της σβήνει στο βάθος ενός τρομακτικού γκρεμού, όπου ρίχνονται μαζί με όλα τα παιδιά τους» (Χρονομηχανή, 2019).
3) Χασάπικο: «Να’τανε το ’21»
Η στιχουργός Σιώτα Τσώτου και ο μουσικοσυνθέτης Σταύρος Κουγιουμτζής θέλοντας να δημιουργήσουν ένα τραγούδι για τον εορτασμό της συμπλήρωσης των 150 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, δημιούργησαν το τραγούδι «Να’τανε το ’21». Το τραγούδι πρωτο ακούστηκε το 1969 και παραλίγο να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο με τους γείτονες μας, καθώς στη δεύτερη στροφή του τραγουδιού ακουγόταν ο στίχος «Και να κρατάω τις νύχτες με τ” άστρα, μια Τουρκοπούλα αγκαλιά». Προς αποφυγήν περαιτέρω παρεξηγήσεων, οι αξιωματούχοι της ελληνικής κυβέρνησης ζήτησαν από την στιχουργό να αλλάξει τον στίχο όπως και έγινε το 1970 και έκτοτε ακούγεται αντί της λέξης «Τουρκοπούλα» η λέξη «ομορφούλα»! (Τρούσας, 2017).
