ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Αναμφίβολα οι καταλήψεις στα σχολεία αποτελούν μια μικρή μορφή δράσης στο πλαίσιο της εκπαίδευσης. Το γενικότερο νόημα των καταλήψεων αυτών είναι η συλλογική διαμαρτυρία των μαθητών, που αφορά συνήθως τη βελτίωση των συνθηκών του σχολείου.
Εκ πρώτης όψεως, λοιπόν, είναι μια πολύ θετική και σημαντική δράση, καθώς υπάρχουν πολλά σοβαρά προβλήματα σε κάποια σχολεία, όπως για παράδειγμα η έλλειψη καθηγητών και οι κακές υποδομές. Άρα στις περιπτώσεις αυτές, η συνεργασία των μαθητών για την επίτευξη του κοινού τους στόχου μπορεί να φέρει πολλές θετικές μεταβολές στα πρακτικά αυτά θέματα.
Από την άλλη πλευρά όμως, η αύξηση των καταλήψεων στα σχολεία δημιουργεί πολλά ερωτήματα για τους πραγματικούς σκοπούς πολλών μαθητών, όταν επιλέγουν να οργανώσουν μια κατάληψη. Αν εντρυφήσουμε και λάβουμε και υπό όψη μας και προσωπικές μας εμπειρίες θα αντιληφθούμε ότι λίγα είναι εκείνα τα σχολεία, που παρουσιάζουν όντως σοβαρά προβλήματα. Επομένως, αυτό που συμπεραίνεται είναι ότι σε πολλές των περιπτώσεων τα παιδιά, που δεν μπορούν να καταλάβουν την πραγματική τους εσωτερική αγάπη για το σχολείο ή απλά αδιαφορούν, βρίσκουν αφορμές να οργανώνουν καταλήψεις με στόχο απλά την αποφυγή του μαθήματος. Οι αφορμές αυτές είναι συνήθως τόσο γελοίες που δεν χαρακτηρίζονται καν άξιες αναφοράς.
Εκτός από αυτό το γεγονός, υπάρχει ένα ακόμη σημείο που είναι σημαντικό να τονίσουμε και σχετίζεται με την τραγωδία στα Τέμπη. Το συγκεκριμένο δυστύχημα αναμφίβολα προκάλεσε απερίγραπτη θλίψη σε όλους και ακόμα υπάρχουν σχετικά θέματα που δυστυχώς δεν έχουν διευθετηθεί. Το γεγονός λοιπόν που προκαλεί ντροπή κατά τη γνώμη μου είναι η εκμετάλλευση αυτού του τόσο λυπηρού γεγονότος από κάποιους απερίσκεπτους και ανώριμους με μόνο στόχο την αποφυγή δουλειάς-εκπαίδευσης, τομείς που καλώς ή κακώς δεν σχετίζονται με τον τομέα των μεταφορών, όσο και αν τότε προσπαθήσαμε να τους συσχετίσουμε.
Το συνολικό συμπέρασμα, άρα, είναι ότι παρόλο που οι σχολικές καταλήψεις ξεκίνησαν με θετικούς σκοπούς (συλλογικό ενδιαφέρον για τη βελτίωση των συνθηκών της σχολικής ζωής), πλέον το νόημα τους ως επί το πλείστον έχει γίνει εντελώς επιδερμικό και συνεπώς κατά πολύ υποδεέστερο, διότι η οργάνωση τους από τους μαθητές, είτε με την εύρεση γελοίων αφορμών, αλλά είτε με την χρήση ασχέτων γεγονότων αποσκοπεί απλώς στην απώλεια διδακτικών ωρών, οι οποίες ώρες για κάποιους συνεπείς και ώριμους μαθητές θα είχαν σαφέστατα μαθητικά οφέλη. Αυτό είτε επιθυμούμε να το δούμε είτε όχι δείχνει σε μεγάλο βαθμό το επίπεδο των εφήβων στις μέρες μας.
(Το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί απλά μια προσωπική άποψη και βασίζεται κυρίως σε προσωπικές μου γνώσεις και εμπειρίες).
ΚΩΝΣΤAΝΤΙΝΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ
Μαθητής της τρίτης Γυμνασίου
