Στο παρακάτω μοιρολόι μια μάνα θρηνεί το χαμό του παιδιού της:
«… Μαύρα θα βάψω να φορώ
βλαστέ μου
κι’ ύπνος δε θα με παίρνει,
άχαρέ μου,
στο σπίτι μέσα θα κλειστώ
καλό μου
να μη θωρώ τον ήλιο
άτυχό μου,
αφού και σε δε λιάζεσαι
κλαδάκι μου
ίντα να τόνε κάνω μπλιό,
παιδάκι μου;
πόρτες και τοίχοι θα βαφτούν,
μωρό μου…
μικρότερό παιδί μου, άτυχό μου!
Του σκύλου που σε σκότωσε
πουλάκι μου
του Τούρκου που σε τσάκισε
κλαδάκι μου
τα μάτια θα του βγάλω
Τσελεπή μου
να μη σκοτώνει άλλο μπλιό
παιδί μου…»
