Ήταν ένα γιορτινό βράδυ Σαββάτου της 6ης Δεκεμβρίου το 2008. Τα Εξάρχεια γεμάτα από κόσμο που έκανε την βόλτα του. Μαζί τους και δύο έφηβοι. Το ρολόι πάγωσε στις 9. Ήτανε η στιγμή που ο Αλέξης Γρηγορόπουλος άφησε την τελευταία του πνοή από τη σφαίρα του Επαμεινώνδα Κορκονέα, ενός δολοφόνου που έτυχε να είναι και αστυνομικός. Σύμφωνα με μάρτυρες που ήταν παρόντες στο περιστατικό, οι δύο αστυνομικοί Σαραλιώτης και Κορκονέας βγήκαν από το περιπολικό τους και άρχισαν μια υβριστική επίθεση εναντίον των παιδιών. Μετά από λίγες στιγμές έντασης, ο αστυνομικός σήκωσε το όπλο του και έδωσε τέλος στη ζωή ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού. Στα Εξάρχεια, αλλά και σε ολάκερη τη χώρα κυριάρχησε ο θυμός αλλά και ο φόβος. Η Ελλάδα βυθίστηκε στο πένθος και στη θλίψη. Όσο για την οικογένεια και τους φίλους του Αλέξη, τα λόγια είναι περιττά…
Μετά από αυτό το τραγικό συμβάν, πραγματοποιήθηκαν αμέτρητες πορείες και καταλήψεις πανελλαδικά κατά της αστυνομικής βίας και φυσικά προς τιμήν της μνήμης του Αλέξη. Πέρασαν 15 χρόνια από τότε και κάθε χρόνο, στις 6 Δεκεμβρίου εμείς οι μαθητές αλλά και όλη η χώρα θυμόμαστε τον Αλέξη , αλλά και κάθε άλλο θύμα των αστυνομικών δυνάμεων καταστολής.
Εμείς, τα παιδιά του 2ου Γυμνασίου Χανίων, θέλουμε να εκφράσουμε την αντίθεσή μας προς κάθε πράξη βίας, από όπου κι αν αυτή εκπορεύεται και βροντοφωνάζουμε την επιθυμία μας, να ζούμε σε ένα κόσμο με αλληλεγγύη, εμπιστοσύνη και σεβασμό προς τον συνάνθρωπο μας.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του 2ου Γυμνασίου Χανίων
