Η εμπειρία μας στο Erasmus ήταν ένα ταξίδι ψυχής και ένα άνοιγμα σε έναν καινούργιο κόσμο που δεν ξέραμε ότι υπήρχε. Από την πρώτη μέρα νιώθαμε έναν στρόβιλο συναισθημάτων. Φόβο, ανησυχία, ενθουσιασμό, προσμονή. Κάθε καινούργια γνωριμία, κάθε περίπατος στην πόλη που δεν γνωρίζαμε, κάθε γέλιο με ανθρώπους που δεν θα τους ξαναδούμε ποτέ αλλά θα τους θυμόμαστε για πάντα. Μάθαμε να αγαπάμε τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, να εμπιστευόμαστε τους εαυτούς μας, να βρίσκουμε τρόπους ώστε να επιβιώσουμε σε ξένες πόλεις και είχαμε μια νεοανακαλυφθείσα αυτοπεποίθηση.
Στις 9 Μαρτίου στις 5:30 το πρωί άρχισε αυτή η πικρή περιπέτεια μας. Συναντήθηκε η ομάδα στο αεροδρόμιο, αποχαιρετήσαμε τους αγαπημένους μας και κάναμε ένα βήμα προς το άγνωστο. Έπειτα από 2 αεροπλάνα φτάσαμε στο αεροδρόμιο του Άμστερνταμ όπου μετά από μια ανεπιτυχή προσπάθεια να επιβιβαστούμε στο τρένο για Ρόντερνταμ και μια παρεξήγηση με μια βαλίτσα αποφασίσαμε να ζητήσουμε οδηγίες. Έτσι, επιβιβαστήκαμε στο τρένο χωρίς πλέον άγχος. Μόλις φτάσαμε, τα παιδιά μας υποδέχτηκαν με θερμότητα, καλός ορίζοντας μας και βάζοντας μας στις οικογένειες τους. Η ημέρα τελείωσε με το κάθε παιδί να πηγαίνει στο σπίτι της οικογένειας που το φιλοξενούσε. Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας από τη Δευτέρα 10 Μαρτίου έως και την Παρασκευή 14 Μαρτίου, συμμετείχαμε σε μια σειρά από εκπαιδευτικές και διαπολιτισμικές δραστηριότητες, που μας πρόσφεραν πολύτιμες εμπειρίες και ευκαιρίες για μάθηση, συνεργασία και προσωπική ανάπτυξη.
Τη Δευτέρα 10 Μαρτίου επισκεφθήκαμε ένα μουσείο στην Χάγη, όπου παρακολουθήσαμε την έκθεση SDG. Η συγκεκριμένη έκθεση αναδεικνύε τα ανθρώπινα δικαιώματα μέσω κάποιον δραστηριοτήτων. Δίνοντας έτσι στην μάθηση μορφή παιχνιδιού και όχι αγγαρίας. Έπειτα παρακολουθήσαμε μια προβολή στο Omniversum. Το Omniverseum ήταν ενα πλανητάριο που βρισκόταν μέσα στο μουσείο. Εκεί είδαμε μια μικρή ταινία-δοκιμαντερ για την εξέλιξη των δεινοσαύρων. Μετά την επιστροφή μας στο σχολείο, συμμετείχαμε σε εισαγωγικά παιχνίδια που μας βοήθησαν να γνωριστούμε καλύτερα και να δημιουργήσουμε ένα θετικό και συνεργατικό κλίμα ανάμεσα σε εμάς και τα παιδιά των άλλων χορών.
Την Τρίτη 11 Μαρτίου, παρακολουθήσαμε ένα εργαστήριο στο πυροσβεστικό σώμα, το οποίο μας έδωσε χρήσιμες γνώσεις για την πρόληψη και διαχείριση κινδύνων. Οι πυροσβέστες μας ξενάγησαν στον χώρο, μας έδειξαν το εξοπλισμό τους, το πυροσβεστικό όχημα, αφήνοντας μας στο τέλος μέχρι και να χρησιμοποιήσουμε την μάνικα. Στη συνέχεια, ξεκινήσαμε την εβδομαδιαία εργασία με θέμα την ασφάλεια.
Την επόμενη μέρα στις 12 Μαρτίου Τέταρτη επισκεφθήκαμε την πόλη του Ρότερνταμ όπου γνωρίσαμε την πόλη μέσα από έναν εκπαιδευτικό
περίπατο. Το απόγευμα δοκιμάσαμε τις δυνάμεις μας στον τοίχο αναρρίχησης, μια δραστηριότητα που προώθησε τη φυσική μας κατάσταση, την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη στην ομάδα.
Την Πέμπτη 13ης ταξιδέψαμε στις Βρυξέλλες και επισκεφθήκαμε το μουσείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Εκεί, μας χώρισαν ομάδες των τριών και μας δόθηκε ένα ερωτηματολόγιο που έπρεπε να απαντηθεί μέσα από τα εκθέματα.
Κάτι σαν κυνήγι θησαυρού αλλά μαθαίναμε ταυτόχρονα. Μέσα από αυτή την εμπειρία, κατανοήσαμε καλύτερα τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τον ρόλο του ενεργού πολίτη. Το βράδυ, απολαύσαμε όλοι μαζί το αποχαιρετιστήριο δείπνο στο σχολείο καθώς οι μαθητές που είχαν έρθει από την Γερμανία έφευγαν την παρασκευή. Στο δείπνο οι μαθητές και οι γονείς συνέβαλαν με σνακ, ενισχύοντας το πνεύμα συνεργασίας και φιλοξενίας.
Την Παρασκευή ολοκληρώσαμε την εβδομαδιαία εργασία και παρουσιάσαμε τα τελικά μας βίντεο μέσα από τα οποία εκφράσαμε όσα μάθαμε και τις παρουσιάσεις για την ασφάλεια όπου είχαμε φτιάξει με την βοήθεια της διευθύντριας στο σχολείο. Το απόγευμα αποχαιρετήσαμε τους Γερμανούς μαθητές. Νωρίς το Σάββατο συναντηθήκαμε στον σταθμό του τρένου ώστε να αποχωρήσουμε για το αεροδρόμιο. Η αποχώρηση από τα παιδιά ήταν σκληρή και γεμάτη συγκίνηση καθώς είχαμε έρθει πολύ κοντά και οι πιθανότητες να ξαναβρεθούμε είναι ελάχιστες.
Η εβδομάδα αυτή αποτέλεσε για όλους μας μια αξέχαστη εμπειρία μάθησης, μια περιπέτεια σε
αγνώστους τόπους και ενδυνάμωσης των δεσμών μεταξύ των μαθητών διαφορετικών χωρών.
Στο τέλος, δεν ήμασταν πια τα ίδια άτομα που πήγαν στην Ολλανδία. Ήμασταν πιο ώριμοι, πιο ανοιχτοί, γεμάτοι αναμνήσεις και ευγνωμοσύνη για αυτή την ανεπανάληπτη εμπειρία.
Άρτεμις Αντωνιάδη
