Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πολιτεία. Τα σπίτια της ήταν το ένα μεγαλύτερο και ομορφότερο από το άλλο και τα τείχη της μεγάλα και ψηλά . Στην μέση της πολιτείας υπήρχε ένας λόφος και πάνω του ένα μεγάλο παλάτι φτιαγμένο από παγοκρύσταλλο. Οι κάτοικοι αγαπούσαν την πολιτεία τους και πίστευαν ότι πουθενά δεν υπήρχε καλύτερη από την δικιά τους. Κι ενώ όλα φαίνονταν ωραία και λαμπρά αυτοί οι άνθρωποι είχαν ένα πρόβλημα. Η καρδιά τους ήταν σκληρή. Οι ίδιοι βέβαια δεν το καταλάβαιναν γιατί νόμιζαν ότι έτσι ήταν και των άλλων. Ένα άλλο κακό που είχαν ήταν ότι μάλωναν πολύ. Ακόμα και τα παιδία σπάνια τα έβλεπες να παίζουν μαζί. Εάν ήταν κανένα ομαδικό παιχνίδι όλα ήθελαν να είναι αρχηγοί. Κανένα δεν υποχωρούσε και έτσι έπαιζαν πολλές φορές μόνα τους. Ο Τζωρτζ είναι ένα μικρό αγόρι. Συνήθως παίζει μόνο του. Σήμερα για άλλη μία φορά δε θέλει να παίξει με τους φίλους του. Τους αφήνει και φεύγει. Μια μέρα καθώς περπατούσε είδε ένα κοριτσάκι να κάθεται έξω από τα τείχη. Ο Τζωρτζ ξαφνιάστηκε γιατί δεν την είχε ξανά δει. Τη ρώτησε που μένει και αυτή του απάντησε ότι μένει σε μία μικρή πολιτεία απέναντι από τη γέφυρα. Καθώς συζητούσαν το κορίτσι θυμήθηκε ότι έπρεπε να φύγει. Ο Τζωρτζ από εκείνη την ημέρα του έγινε έμμονη ιδέα να γίνει εξερευνητής μιας άλλης πολιτείας. Έτσι ένα πρωί ετοίμασε τα πράγματά του και έφυγε. Η διαδρομή για την άλλη πολιτεία ήταν εύκολη και έφτασε γρήγορα. Ο Τζωρτζ σταμάτησε να δει τη θέα και δεν πίστευε στα μάτια του. Ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, ποτάμια και λίμνες βρίσκονταν ολόασπρα χαμηλά σπίτια. Μέχρι τώρα ο Τζορτζ πίστευε ότι δεν υπήρχε ομορφότερη πολιτεία από τη δικιά του. Αυτό όμως που βλέπει τώρα του κόβει την ανάσα. Προχωρώντας είδε μπροστά του το κορίτσι που είχε δει στην πολιτεία του. Το κορίτσι τον χαιρέτησε και του είπε ότι στην πολιτεία της οι κάτοικοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα και ότι η καρδιά τους είναι αγνή και γλυκιά. Ο Τζωρτζ αυτό που έμαθε εκείνη την ημέρα από το κορίτσι ήταν, ότι ο τσακωμός φέρνει το να μην έχεις φίλους και το να μην έχεις φίλους φέρνει την αποξένωση.
