Εμείς και πολύ περισσότερο οι γονείς μας έπαιζαν στις γειτονιές παραδοσιακά παιχνίδια, τα οποία στο πέρασμα των δεκαετιών ξεχάστηκαν – σβήστηκαν από την μνήμη και τα σύγχρονα παιδιά πολλές φορές δεν μπορούν να καταλάβουν καν το νόημα του κάθε παιχνιδιού που παιζόταν εκείνη την εποχή …
Το παιχνίδι στην παλιά εποχή, που δεν υπήρχαν τα ηλεκτρονικά μέσα, αλλά ούτε και η οικονομική ευχέρεια, ξεκινούσε από το τίποτα … Δούλευε η φαντασία των παιδιών, τα οποία προσπαθούσαν να διασκεδάσουν, χωρίς στην ουσία να έχουν παιχνίδια, αλλά με ότι έβρισκαν στο φυσικό τους περιβάλλον…
Σαφώς βέβαια δεν φταίνε τα σημερινά παιδιά που δεν παίζουν τώρα αυτά τα παιχνίδια και οι λόγοι πάρα πολλοί :
• Ο Κυριότερος λόγος είναι ότι οι αλάνες που υπήρχαν και παίζαμε εμείς … τώρα δεν υπάρχουν. Αποτέλεσμα είναι να μην μπορούν κατέβουν τα παιδιά από τα σπίτια τους για να παίξουν όλα μαζί … ειδικά στις πόλεις.
• Ακόμα και αν υπάρχουν όμως, κυριαρχεί ο φόβος των γονέων να τα αφήσουν να πάνε να παίξουν μόνα τους …φόβος για κακόβουλες πράξεις που μπορεί να αντιμετωπίσουν τα παιδιά αλλά και φόβος μήπως προκύψουν ατυχήματα με τα διερχόμενα αυτοκίνητα…
• Ένας σημαντικός λόγος είναι επίσης και ο χρόνος που έχουν τα σημερινά παιδιά, ο οποίος είναι σίγουρα πολύ λιγότερος από αυτόν που είχαμε εμείς … Αφού τον χρόνο τους τον τρώνε στο σχολείο (τα περισσότερα σε ολοήμερα μέχρι τις 16:00), στο διάβασμα, στα φροντιστήρια , στις ξένες γλώσσες , στις δραστηριότητες που έχουν επιλέξει εκείνα ή οι γονείς τους να κάνουν , αλλά και το άθλημα που πλέον είναι και η μοναδική διέξοδος εκτόνωσης στις μεγαλοπόλεις που ζουν …
• Τέλος η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο πολύ!!! …Τώρα όλα αυτά τα παραδοσιακά παιχνίδια φαίνονται τόσο μωρουδίστικα και βαρετά στα σημερινά παιδιά που με την υπερπληροφόρηση που δέχονται από παντού σίγουρα θα προτιμούσαν να παίξουν ένα ηλεκτρονικό με τα εξελιγμένα γραφικά στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους παρά τα στρατιωτάκια ακούνητα αγέλαστα …
Από την άλλη όμως, παίζοντας τα παραδοσιακά παιχνίδια του δρόμου που παίζαμε εμείς, σίγουρα θα κατάφερναν να γίνουν σκληρότερα, να κοινωνικοποιηθούν καλύτερα, να συνεργάζονται, να συναγωνίζονται ακόμα και να ανταγωνίζονται. Θα ανέπτυσσαν καλύτερα τον διάλογο, θα έπαιρναν περισσότερες εικόνες του πραγματικού κόσμου, θα εκτιμούσαν τα λίγα … Η εποχή όμως προχωρά …
Θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω κάποια παραδοσιακά παιχνίδια του παρελθόντος για να μάθουν οι νεότεροι και να αναπολήσουμε οι παλιότεροι … Η σύγκριση με τα σύγχρονα παιχνίδια όπως αναφέραμε έχει πλεονεκτήματα αλλά και μειονεκτήματα … H σύγκριση όμως θα ήταν άστοχη αφού μιλάμε για διαφορετικές εποχές…
Καλό θα ήταν πάντως να προτρέψουμε τα παιδιά μας , τουλάχιστον στις διακοπές μας ή σε συνευρέσεις με άλλα παιδιά σε κάποιο πάρκο, να ασχοληθούν με κάποιο από τα παρακάτω παιχνίδια που η δημιουργική φαντασία των παιδιών είχε εφεύρει για να περνάν καλά αυτά στο παρελθόν
1. ΠΕΝΤΟΒΟΛΑ
Μαζεύουμε πέντε πέτρες (κατά προτίμηση στρογγυλές λείες και άσπρες ) και ξεκινάμε το παιχνίδι: παίρνουμε μία από τις πέντε και την πετάμε στον αέρα προσπαθώντας με γρήγορη κίνηση να πιάσουμε άλλη μία (όσο η άλλη είναι στον αέρα ) από κάτω και να μείνουμε με δύο πέτρες στο ένα χέρι στο πρώτο στάδιο. Αν καταφέρουμε αυτό συνεχίζουμε πετώντας μία πέτρα στον αέρα προσπαθώντας να πιάσουμε άλλες δύο από κάτω και εν τέλει να έχουμε τρεις στο χέρι. Αν καταφέρουμε και αυτό επαναλαμβάνουμε την ίδια κίνηση προσπαθώντας να πιάσουμε τρεις και στη συνέχεια και τις τέσσερις πέτρες μαζί με αυτή που πετάμε στον αέρα. Αν δεν καταφέρουμε να το κάνουμε αυτό συνεχίζει ο επόμενος παίχτης. Στο επόμενο στάδιο του παιχνιδιού εργαζόμαστε ως εξής: σχηματίζουμε μία γέφυρα με το αριστερό μας χέρι ώστε ο αντίχειρας να βρίσκεται απέναντι των άλλων δακτύλων και συνεχίζουμε να πετάμε μία πέτρα στον αέρα προσπαθώντας (με το δεξί πάντα) να περάσουμε κάτω από τη γέφυρα μία πέτρα από τις υπόλοιπες. Αυτό συνεχίζεται μέχρι να περάσουμε και τις τέσσερις πέτρες κάτω από τη γέφυρα και να μείνουμε με τη μια {αυτή που πετάμε στον αέρα} στο χέρι. Νικητής είναι αυτός που θα τελειώσει τα παραπάνω πρώτος!
2. ΕΦΤΑΠΕΤΡΟ
Μία μπάλα, μια στοίβα από εφτά πέτρες τοποθετημένες η μία πάνω στην άλλη και δυο ομάδες παιχτών (3-6 άτομα ανα ομάδα)
Η μια ομάδα έριχνε την μπάλα προς την πλευρά που ήταν στημένες οι εφτά πέτρες με σκοπό να τις ρίξει. Άν τις έριχνε , προσπαθούσε να τις ξαναστήσει χωρίς οι παίκτες της άλλης ομάδας να μπορέσουν να τους κάψουν (δηλ. να τους πετύχουν με την μπάλα ) . Αν το κατάφερναν , έπαιρναν ένα πόντο και ξαναπαίζαν . Αν όχι , οι ομάδες άλλαζαν ρόλους.
3. ΤΥΦΛΟΜΥΓΑ – ΤΥΦΛΟΠΑΝΟ
Με το κεφαλομάντηλο ,συνήθως της μάνας, παιζόταν το τυφλοπάνι . Ένας παίκτης έδενε τα μάτια του με το πανί αυτό και προσπαθούσε να πιάσει κάποιον από τους άλλους παίκτες . Όταν τον πιάσει πρέπει να βρει πως τον λένε . Μετά αυτός κάνει την τυφλόμυγα κτλ.
4. ΤΣΟΥΒΑΛΟΔΡΟΜΙΕΣ
Ήταν αγώνας δρόμου με τους παίκτες να βρίσκονται μέσα σε τσουβάλια (από την μέση και κάτω). Στόχος του παιχνιδιού ήταν να φτάσει κανείς πρώτος στο τέρμα , ουσιαστικά χοροπηδώντας.
5. ΤΟ ΜΠΙΖΖΖΖΖΖ
Μαζεύονται τα παιδιά και αποφασίζουν ποιος θα τα «φυλάει». Αυτός λοιπόν κάθεται σ” ένα σκαμνί ή στέκει σκυφτός και βάζει το δεξί του χέρι κάτω από την αριστερή του μασχάλη, κρατώντας την παλάμη ανοιχτή προς τα επάνω, ενώ με το αριστερό του χέρι κρατάει κλειστά τα μάτια του.
Οι άλλοι παίκτες στέκονται προς τ” αριστερά του και ένας απ” αυτούς τον πλησιάζει, του χτυπάει την ανοιχτή παλάμη και ύστερα απομακρύνεται μαζί με τους άλλους. Όλοι χοροπηδούν γύρω του και στρυφογυρίζουν το δάχτυλο τους φωνάζοντας «Μπιζζ!» όπως κάνει η μέλισσα. Αυτός που τα φυλάει πρέπει να μαντέψει ποιος τον χτύπησε. Αν τον ανακαλύψει, τότε αυτός παίρνει τη θέση του αλλιώς το παιχνίδι συνεχίζεται κατά τον ίδιο τρόπο.
6. ΧΑΛΑΣΜΕΝΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ
Το χαλασμένο τηλέφωνο αποτελείται από μια ομάδα παιδιών που πρέπει να είναι πάνω από δύο.
Τότε ο πρώτος από τη σειρά λέει γρήγορα μια δύσκολη λέξη στον διπλανό του. Μετά αυτός τη λέει στο αυτί του άλλου παιδιού κ.λ.π. Ο τελευταίος θα πει τη λέξη δυνατά και αν τη πει σωστά το πρώτο παιδί έχει κερδίσει. …Αν ήταν πολλά τα άτομα συνήθως ακουγόταν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είχε πει ο πρώτος και έπεφτε πολύ γέλιο !
7. ΑΜΠΑΡΙΖΑ
Σ” αυτό το παιχνίδι, τα παιδιά χωρίζονται σε δύο ομάδες. Κάθε ομάδα έχει ένα σημείο εκκίνησης, συνήθως κολόνα ή δέντρο. Στην αρχή ένα παιδί από τη μια ομάδα (δεν έχει σημασία ποια), «παίρνει αμπάριζα και βγαίνει» για να προκαλέσει τους παίχτες της άλλης ομάδας να τον κυνηγήσουν. Τότε κάποιος απ” την αντίπαλη ομάδα «παίρνει αμπάριζα και βγαίνει» και τον κυνηγάει. Έτσι βγαίνουν και τ” άλλα παιδιά κυνηγούν. Κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να κυνηγήσει τα παιδιά που έχουν βγει πριν απ” αυτόν, αλλά όχι τα παιδιά που έχουν βγει μετά. Επίσης κάθε παίχτης μπορεί να γυρίσει στην κολόνα του και να βγει όσες φορές θέλει. Όταν κάποιο παιδί πιάσει ένα παίχτη της αντίπαλης ομάδας, τον πάει στη φυλακή, που είναι συνήθως κοντά στην κολόνα του. Οι παίχτες της ομάδας του παιδιού που είναι φυλακισμένο, πρέπει να το ακουμπήσουν για να ελευθερωθεί. Σκοπός του παιχνιδιού είναι ν” ακουμπήσει ένας παίχτης την κολόνα της αντίπαλης ομάδας.
