«O Νεύτωνας και η χαρτορίχτρα μαντάμ Ζαΐρα»
Μπορείτε να δείτε το βίντεο της παράστασης και να διαβάσετε για τους συντελεστές και την υπόθεση του έργου πατώντας τον παρακάτω σύνδεσμο:
Λίγα λόγια από τον κ. Τσιριγώτη, κειμενογράφου και σκηνοθέτη της παράστασης
???????????????????? ???????? ???????????????????????????????????????? ???????????????????????????????????? ???????????? ???????????????????? ???????????? ???????????????????????????????????????? ???????????????????? ???? ???????????????????????????????????? ????????????
Ευχαριστούμε ολόψυχα τα παιδιά της θεατρικής ομάδας του 3ου Γυμνασίου Μεγάρων για την θεατρική παράσταση που μας έδωσαν την ευκαιρία να στήσουμε μαζί: την κωμωδία με τίτλο «O Νεύτωνας και η χαρτορίχτρα μαντάμ Ζαΐρα». Πολύ δύσκολο και επίπονο εγχείρημα αφού αυτή τη φορά συμμετείχαν περίπου 40 μαθητές.
Το ζητούμενο κάθε φορά είναι η τόλμη της αλλαγής. Γιατί το θέατρο δεν είναι τίποτα άλλο από αλλαγή μπαίνοντας στη θέση άλλων. Και δεν υπάρχει πιο φοβιστική αλλαγή, πιστέψτε με, από την αλλαγή προς το καλύτερο. Γιατί ο μεγαλύτερος μύχιος φόβος μας δεν είναι ότι είμαστε ανεπαρκείς, αλλά ότι είμαστε χωρίς όρια, απέραντοι . Το θέατρο και γενικά η τέχνη μάς κάνει να μην φοβόμαστε την απεραντοσύνη μας.
Όταν κάποιος παίζει θέατρο μοιάζει να ζωγραφίζει έναν άλλο κόσμο πιο όμορφο από τον πραγματικό και να μπαίνει μέσα του για λίγο…….για να επιστρέψει πίσω με μία άλλη ματιά για τον εαυτό του και για τον κόσμο.
Προσωπικά υποκλίνομαι σε αυτά τα παιδιά. Η έκθεση και το ρίσκο που παίρνουν είναι ασύλληπτο. Πραγματικά τα θαυμάζω. Εγώ όταν ήμουν στην ηλικία τους δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι παρόμοιο. Και με μία έννοια τα βάζω τώρα να κάνουν ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω εγώ από μόνος μου.
Η αναζήτηση της έκφρασης στα παιδιά δεν είναι απλά παιδαγωγικό ζητούμενο αλλά ικανοποίηση βασικής ανάγκης. Είναι ψυχική τροφή και θα έπρεπε κανονικά να είναι βασικός στόχος της εκπαιδευτικής διαδικασίας όπως είναι σε όλες τις εκπαιδευτικά προηγμένες χώρες του κόσμου. Αλλά δυστυχώς στη χώρα μας δεν παραχωρούμε εύκολα «τη σκηνή» στα παιδιά. Τα προτιμάμε σε ρόλους παθητικών δεκτών και θεωρούμε τις τέχνες μη χρήσιμες για το μέλλον τους.
Ξέρετε εμείς οι μεγαλύτερες γενιές έχουμε μια τάση να υποτιμούμε τις νέες γενιές και να υποστηρίζουμε ότι « παλιά οι νέοι ήταν καλύτεροι». Κάνουμε πολύ μεγάλο σφάλμα. Είμαι βαθύτατα πεπεισμένος ότι τα σημερινά παιδιά κρύβουν απίστευτο πλούτο και ποιότητα. Απλά δυστυχώς στην καθημερινότητα του σχολείου δεν μπορείς να τον δεις . Δεν έχεις χρόνο να «σκάψεις». Αυτός είναι και ο λόγος που οι συνάδελφοί μου και εγώ πιστεύουμε και στις εναλλακτικές μεθόδους εκπαίδευσης όπως εν προκειμένω στο θέατρο, στο χορό, στο τραγούδι. Πιστεύουμε ότι μαζί με τα μαθήματα τα παιδιά έχουν ανάγκη και από άλλα πράγματα ώστε να μάθουν να εκφράζονται και να καλλιεργούν τον εαυτό τους. Αυτό λοιπόν θέλουμε να κάνουμε, «να σκάψουμε» όπως το όργωμα του χωραφιού πριν την σπορά. Όμως ο σπόρος ανήκει αποκλειστικά στα παιδιά.
Εκεί που τα βλέπεις να είναι τα περισσότερα μέσα στη διάσπαση προσοχής, να έχουν απλανή βλέμματα και να ασχολούνται συνέχεια με το κινητό τους, αρκεί μόνο μια σπίθα για να πάρει φωτιά το μυαλό τους. Ας μην υποτιμούμε λοιπόν τα σημερινά παιδιά . Το μόνο που δεν τα βοηθάει να μάς φανερώνουν το πλούσιο περιεχόμενό τους είναι η δική μας υποτίμηση.
Τέλος να ευχαριστήσω και τα «μεγάλα παιδιά», τους συναδέλφους μου που βοήθησαν ή έπαιξαν στην παράσταση, για την κατάθεση κόπου και ψυχής (Μπέττυ Εξαπηχίδου, Κλεοπάτρα Σκαλιαράκη, Εύα Δέδε και Κατερίνα Ζαφειροπούλου) καθώς και τη Διεύθυνση, το Σύλλογο γονέων και κηδεμόνων του 3ου Γυμνασίου Μεγάρων και το Σύλλογο Διδασκόντων για την γενναιόδωρη ικανοποίηση όλων των αναγκών της παράστασης.
(Δημήτρης Τσιριγώτης)
