Το θέατρο… «έρωτας»…ανάσα ζωής

 

συνέντευξη με τον Κωνσταντίνο Τζαφέρη

 

Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε όσους παρακολουθήσαμε την παράσταση «Ο έμπορος της Βενετίας», αφού τον ρόλο του Βασάνη, που ήταν ένας από τους βασικούς ήρωες του έργου, ερμήνευσε ο αγαπημένος μας κύριος  Κώστας Τζαφέρης, ο άνθρωπος που στο Δημοτικό μας δίδαξε θεατρική αγωγή. Στο τέλος της παράστασης πήγαμε να τον συγχαρούμε και να μιλήσουμε μαζί του. Παρά την κούρασή του μας  υποδέχτηκε με εγκαρδιότητα, όπως πάντα χαμογελαστός. Είναι μεγάλη η χαρά μας που δέχτηκε να παραχωρήσει συνέντευξη στο περιοδικό μας και να μας μιλήσει για το μεγάλο πάθος της ζωής του, το θέατρο.

 

Ο κ. Κωνσταντίνος Τζαφέρης γεννήθηκε στη Βέροια και είναι πτυχιούχος της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστή μιου Θεσσαλονίκης με μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Εκκλησίας και τη Δογματική Θεολογία. Το 2003 αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή Τέχνης «Ίασμος». Ασχολείται κυρίως με το παιδικό και εφηβικό θέατρο και έχει συνεργαστεί με αξιόλογους ανθρώπους του χώρου, όπως  με τον Νίκο Δαφνή που σκηνοθέτησε τον «Έμπορο της Βενετίας», την Κάρμεν Ρουγγέρη, τον Α. Μιχόπουλο, ενώ κατά καιρούς  εργάστηκε και στην τηλεόραση. Έχει λάβει μέρος και σε παραστάσεις της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.

 

 

Κατά τη γνώμη σας ο ηθοποιός γεννιέται ή γίνεται;

Πιστεύω ότι γεννιέται. Βέβαια με την εξάσκηση καλλιεργεί το ταλέντο του και εξελίσσεται, ωριμάζει. Όμως πρέπει να διαθέτεις «κάτι» που να σε σπρώχνει εκεί, στο θέατρο, την υποκριτική. Όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στον στρατό, μου έλειπε τόσο το θέατρο, ώστε στις ατέλειωτες ώρες της σκοπιάς στο φυλάκιο συνήθιζα να απαγγέλλω μονολόγους!

Αλήθεια, εσείς πότε καταλάβατε για πρώτη φορά πως είχατε γεννηθεί γι΄αυτό το επάγγελμα;

Στην Τρίτη Γυμνασίου είχαμε μια καθηγήτρια Γαλλικών, καλή της ώρα όπου και να ΄ναι. Αποφασίσαμε να ανεβάσουμε ένα θεατρικό έργο, δεν θυμάμαι ποιο . Αυτό που θυμάμαι είναι η αίσθηση πληρότητας που ένιωσα πάνω στη σκηνή.  Κατά καιρούς είχα προσπαθήσει να μάθω κιθάρα, παραδοσιακούς χορούς, αλλά στον μήνα πάνω έφευγα. Όταν όμως ανέβηκα στη σκηνή και ένιωσα να «κουμπώνουν» ο λόγος, η μουσική, το τραγούδι, τότε είπα μέσα μου: «αυτό είναι»!

 

Ποιοι ηθοποιοί λειτούργησαν ως πρότυπο για σας στα μαθητικά σας χρόνια;

Κοίταξε, εγώ είμαι από την επαρχία, από τη Βέροια. Δεν είχαμε τη δυνατότητα τότε να πηγαίνουμε συχνά στο θέατρο. Στο Λύκειο όμως είχαμε έναν φιλόλογο που είχε πάθος με το θέατρο. Ναύλωνε πούλμαν και μας πήγαινε στη Θεσσαλονίκη για να παρακολουθήσουμε  παραστάσεις. Μια φορά, θυμάμαι, παρακολουθήσαμε την παράσταση «Σάββατο, Κυριακή και Δευτέρα» του Εντουάρντο ντε Φίλιππο. Έπαιζε η Μπέτυ Βαλάση, η υπέροχη τηλεοπτική Λωξάντρα, μαζί με άλλους άξιους ηθοποιούς. Γοητεύτηκα… Μάλιστα μαγεύτηκα τόσο από τις υποκριτικές ικανότητες ενός από τους ηθοποιούς της παράστασης  που είπα μέσα μου: «Έτσι θέλω να γίνω»! Χρόνια αργότερα είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του…

 

Έχετε όμορφες αναμνήσεις από το σχολείο…

Εμένα το σχολείο μου άρεσε. Μου άρεσε πάντα η επικοινωνία, η ανθρώπινη επαφή  με τους συμμαθητές μου, τα πειράγματα, οι ζυμώσεις με τους άλλους, οι συζητήσεις με τους καθηγητές μας. Μου αρέσει ο τρόπος που μεταλαμπαδεύονται οι γνώσεις από γενιά σε γενιά, γι΄αυτό άλλωστε αποφάσισα να ασχοληθώ με το θέατρο για παιδιά και τη θεατρική αγωγή. Γενικά πάντα μου άρεσε να δουλεύω με έμψυχο υλικό, δεν θα το άντεχα αν ήμουν αναγκασμένος να δουλεύω με χαρτιά, με υπολογιστές.

Στη συνέχεια μπήκατε στο Πανεπιστήμιο. Πότε αποφασίσατε να δώσετε εξετάσεις στη δραματική σχολή;

Την ίδια εποχή. Παράλληλα με τις σπουδές μου συμμετείχα σε θεατρικές ομάδες. Κρυφά από τους γονείς μου, έδωσα εξετάσεις στη δραματική σχολή, γιατί ένιωθα ότι το είχα ανάγκη. Κι όταν πέρασα στη σχολή, αντιμετώπισα μεγάλο δίλημμα… δεν ήξερα τι να κάνω! Ευτυχώς,  μια καθηγήτρια μου στο Πανεπιστήμιο, ένας υπέροχος άνθρωπος, με παρακίνησε να πραγματοποιήσω το όνειρό μου ολοκληρώνοντας παράλληλα και τις σπουδές μου.

Οπωσδήποτε θα έχετε πολλές αναμνήσεις από τη δραματική σχολή.

Βεβαίως! Πόσες εμπειρίες, πόσες γνώσεις! Έμαθα ότι ο ηθοποιός  πρέπει να είναι «ερωτευμένος» με το θέατρο, αλλιώς δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όπως έλεγε χαρακτηριστικά μια καθηγήτριά μου, η κυρία Γεωργίου, «αν σου φύγει αυτός ο έρωτας, καλύτερα να διαλύσεις τον γάμο». Μας έμαθαν να εντοπίζουμε και να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά  μας. Επίσης τις κατάλληλες τεχνικές με τις οποίες φουντώνει το συναίσθημα  όταν πρέπει, αλλά και άλλες τεχνικές με τις  οποίες το συγκρατείς, το διαχειρίζεσαι, ώστε να μην φτάνεις στην υπερβολή. Θυμάμαι μια άλλη καλή δασκάλα μας, την κυρία Μπεμπεδέλη, που μας συμβούλευε να λέμε και να ξαναλέμε τα λόγια του ρόλου μας, ακόμα κι όταν κάνουμε τις δουλειές του σπιτιού, για να τα αφομοιώνουμε. Η κυρία Μπαζάκα παρομοίαζε τη σχολή με μία κυψέλη, έναν χώρο συνεργασίας και προετοιμασίας …

 

Φέτος συμμετέχετε στη θεατρική παράσταση «ο έμπορος της Βενετίας» στο «Θέατρο κάτω από τη γέφυρα», υποδυόμενος τον ρόλο του Βασάνη. Ήταν δύσκολη η προσέγγιση του συγκεκριμένου ρόλου;

Ναι, δύσκολα τον προσέγγισα, παρόλο που η προσωπικότητά του έχει στοιχεία που μου ταιριάζουν. Ο κάθε ρόλος έχει τις δυσκολίες του καθώς προσπαθείς να τον προσεγγίσεις. Και πάντα αντλείς στοιχεία από  προσωπικά σου βιώματα. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: Στον στρατό συμμετείχα σε ένα άγημα που τίμησε έναν νεκρό στρατιώτη στην κηδεία του. Καθώς μεταφέραμε το φέρετρο παρακολουθούσα τη μητέρα του που ήταν μπροστά μου και συγκινήθηκα από τον πόνο της, τα λόγια της. Χρόνια αργότερα υποδύθηκα τον Πρίαμο, έναν ευγενικό γέροντα, που ζητά ικετεύοντας το σώμα του νεκρού γιου του Έκτορα από τον ίδιο τον φονιά του, τον Αχιλλέα. Σ΄ αυτήν την πολύ δύσκολη σκηνή, έπιασα τον εαυτό μου να χρησιμοποιεί στοιχεία από τις αντιδράσεις αυτής της γυναίκας.

 

Σε ποια παράσταση υποδυθήκατε τον Πρίαμο;

Στην παράσταση «Ομήρου Ιλιάδα- Τρωικός πόλεμος», διασκευή του ομηρικού έπους, που είχαμε ανεβάσει με την κυρία Κάρμεν Ρουγγέρη. Στην παράσταση αυτή είχα δύο ρόλους. Εκτός από τον Πρίαμο, στην αρχή της παράστασης έκανα και τον Αγαμέμνονα, έναν εντελώς αντίθετο χαρακτήρα, έναν σκληρό και αλαζονικό άνθρωπο. Αυτό ήταν απίστευτα δύσκολο! Πάντως μια γνωστή μου που είδε αυτήν την παράσταση, μου είπε ότι ως  Αγαμέμνονας ήμουν τόσο αντιπαθής, που της ερχόταν να με χαστουκίσει! Καταλαβαίνετε, βέβαια, πόσο χάρηκα που απέδωσα τόσο καλά τον ρόλο μου!

 

 

Πώς ήταν η συνεργασία σας με την κυρία Ρουγγέρη;

Νιώθω πολύ τυχερός που συνεργάστηκα μαζί της. Πέρα από την δουλειά της με εντυπωσίασε το ενδιαφέρον της για τους νέους ηθοποιούς. Μας συμβούλευε, νοιαζόταν για εμάς, ακόμα και για τις καθημερινές μας ανάγκες. Μας «αγκάλιασε», όπως η μαμά- κλώσα  αγκαλιάζει τα κλωσόπουλα, τα φροντίζει και τα καθοδηγεί.

Έχετε παίξει σε παραστάσεις παιδικού θεάτρου και έχετε διδάξει θεατρική αγωγή. Τα παιδιά είναι καλύτερα ως κοινό ή ως συνεργάτες;

 

Εξαρτάται. Νομίζω και τα δύο. Μακάρι παιδιά από το κοινό μου να γίνουν αργότερα συνεργάτες μου!

 

Τι θα συμβουλεύατε τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν μελλοντικά με το θέατρο;

 

Καταρχάς θα συμβούλευα όλα τα παιδιά να αγαπούν το θέατρο. Το θέατρο γεννήθηκε στη χώρα μας, μας ταιριάζει ως τέχνη, αφού είμαστε εκφραστικός λαός με μεσογειακό ταμπεραμέντο. Όλα τα παιδιά λοιπόν πρέπει πρώτα απ΄όλα να γίνουν καλοί θεατές.

Αν κάποιο παιδί θέλει να γίνει επαγγελματίας ηθοποιός, πρέπει να ξέρει πως το επάγγελμα αυτό δεν έχει σταθερότητα, αφού όλοι ψάχνουμε δύο και τρεις φορές τον χρόνο για δουλειά. Βέβαια σε αποζημιώνει με άλλους τρόπους. Εμένα, για παράδειγμα, μου αρέσει η συνεργασία μέσα στον θίασο. Παίρνεις, δίνεις, δανείζεσαι και δανείζεις κομμάτια από την ψυχή σου, από τα εκφραστικά σου μέσα. Γίνεσαι αδελφός με τους συναδέλφους σου, γιατί μοιράζεσαι και ψυχή αλλά και ταλαιπωρίες, ειδικά στις περιοδείες. Η συμβουλή μου λοιπόν είναι να γίνει ηθοποιός, μόνο αν το νιώθει τόσο επιτακτικό και αναγκαίο, όσο η ανάσα.

 

Ερικαίτη  Βλασσοπούλου  Β3