Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ 28 Ιουνίου 1712 - 2 Ιουλίου 1778) ήταν Ελβετός φιλόσοφος, συγγραφέας και συνθέτης του 18ου αιώνα. Οι πολιτικές ιδέες του Ρουσσώ επηρέασαν την ανάπτυξη της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής θεωρίας, του διεθνισμού, του πατριωτισμού και της εθνικής συνείδησης.
Ζωή και έργο
Ο Ρουσσώ γεννήθηκε και μεγάλωσε στη θρησκευτικά καλβινιστική Γενεύη. Ο πατέρας του, Ισαάκ Ρουσσώ, ήταν ωρολογοποιός. Οι πρόγονοι του ήταν Ουγενότοι πρόσφυγες από τη Γαλλία, οι οποίοι βρήκαν καταφύγιο στη Γενεύη. Η μητέρα του Ρουσσώ, Σουζάννα Μπερνάρ[1], η οποία ήταν κόρη ενός προτεστάντη ιερέα, πέθανε εννιά μέρες μετά τη γέννηση του Ρουσσώ, και έτσι ο ίδιος έμεινε ορφανός.[2]
Σε ηλικία 10 ετών εγκαταλείφθηκε από τον πατέρα του, και έτσι ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ γνώρισε δύσκολα παιδικά χρόνια. Στη συνέχεια της ζωής του πέρασε δύο χρόνια με έναν πάστορα, ως το 1724. Μετά ο θείος του τον τοποθέτησε ως μαθητευόμενο γραφέα σε ένα δικαστικό γραφείο, και το 1725 έγινε μαθητευόμενος ενός χαράκτη.
Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ εγκαταλείπει τη γενέτειρα του Γενεύη σε ηλικία 16 ετών, το 1728. Είναι ο εφημέριος του Κονφινιόν που τον στέλνει στη βαρώνη Μαντάμ ντε Βαράνς, πρόσφατα προσηλυτισμένο στον καθολικισμό. Αυτή με τη σειρά της τον στέλνει στο Τορίνο της Ιταλίας, όπου ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ ασπάζεται τον καθολικισμό.[3]
Τον επόμενο χρόνο ο Ρουσσώ επιστρέφει στο σπίτι της βαρώνης, την οποία πλέον θεωρεί μητέρα του. Το 1730 ταξιδεύει με τα πόδια ως το Νεσατέλ, όπου διδάσκει μουσική. Μέχρι το 1739 περιπλανιέται σε διάφορα μέρη στην Ελβετία, ενώ μάλιστα η βαρώνη γίνεται και ερωμένη του. Το ίδιο έτος συγγράφει και το πρώτο του βιβλίο, Le .
Δεν άναψε ποτέ πυρκαγιά στο βάθος της καρδιάς μου, που δεν μπόρεσε ένα δάκρυ να τη σβήσει.
Δεν υπάρχει καθόλου αληθινή θέληση, χωρίς ελευθερία.
Η αρετή είναι εμπόλεμος κατάσταση. Για να ζούμε ενάρετα πρέπει να παλεύουμε διαρκώς με τον εαυτό μας.
Η αρετή σαν να παλεύει με τη μεγαλοφυΐα και τη μεγαλοπραγμοσύνη δεν νικιέται απ” αυτές, μα αντίθετα τις νικάει και τις δύο.
Ευτυχία δεν είναι να κάνεις αυτό που θέλεις, αλλά να μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις. – Η θέλησή μας είναι πάντα για το καλό μας, αλλά δεν βλέπουμε πάντα ποιο είναι αυτό. – Η ευγνωμοσύνη είναι ένα καθήκον που πρέπει κανείς να εκπληρώσει, αλλά που κανένας δεν έχει δικαίωμα να απαιτεί…
Η υπομονή είναι πικρή, αλλά ο καρπός της είναι γλυκός.
