Λευκές Τρύπες
Λευκή τρύπα (εναλλακτικά: λευκή οπή), σύμφωνα με τη γενική θεωρία της Σχετικότητας, ονομάζεται η υποθετική περιοχή του χωροχρόνου, στην οποία δεν γίνεται να εισχωρήσει κάποιο αντικείμενο από έξω, και από την οποία η ύλη και το φως μπορούν να διαφύγουν. Υπό αυτή την έννοια, είναι το αντίθετο της μαύρης τρύπας, στην οποία είναι δυνατή η εισχώρηση αλλά όχι η διαφυγή, ούτε της ύλης ούτε του φωτός.
Οι λευκές τρύπες εμφανίζονται στη θεωρία της αιώνιας μαύρης τρύπας. Εκτός από περιοχή μαύρης τρύπας στο μέλλον, υπάρχει λύση των πεδιακών εξισώσεων του Αϊνστάιν με περιοχή λευκής τρύπας στο παρελθόν της. Ωστόσο, η περιοχή αυτή δεν υπάρχει για τις μαύρες τρύπες που έχουν σχηματιστεί μέσω βαρυτικής κατάρρευσης, ούτε υπάρχουν γνωστές φυσικές μέθοδοι μέσω των οποίων θα μπορούσε να σχηματιστεί μια λευκή τρύπα.
Όπως οι μαύρες τρύπες, έτσι και οι λευκές έχουν ιδιότητες, όπως η μάζα, το φορτίο και η στροφορμή. Από μια λευκή τρύπα, ύλη και φως μπορούν να διαφύγουν, όμως το αντικείμενο που πέφτει σε αυτή δεν θα φτάσει ποτέ στον ορίζοντα γεγονότων της.
Μαύρες τρύπες
Μαύρη τρύπα (ή μέλαινα οπή, αγγλικά: black hole) ονομάζεται το σημείο του χωροχρόνου, στο οποίο οι βαρυτικές δυνάμεις είναι τόσο μεγάλες, ώστε τίποτα -ούτε καν τα σωματίδια και η ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, όπως το φως- να μην μπορεί να ξεφεύγει από αυτό. Ο όρος «μαύρη τρύπα» είναι ευρύτατα διαδεδομένος και επινοήθηκε το 1967 από τον Αμερικανό αστρονόμο και θεωρητικό φυσικό, Τζον Γουίλερ.
Δεν αναφέρεται σε τρύπα με τη συνήθη έννοια (οπή, βαθούλωμα, απουσία υλικού), αλλά σε μια περιοχή του χώρου, από την οποία τίποτα δεν μπορεί να επιστρέψει.
Μία μαύρη τρύπα είναι το σημείο εκείνο του διαστήματος, όπου κάποτε υπήρχε ο πυρήνας ενός γιγάντιου άστρου, ένας πυρήνας που περιείχε περισσότερο υλικό από δυόμισι ηλιακές μάζες και ο οποίος, στην τελική φάση της εξέλιξης του άστρου, έχασε την πάλη του ενάντια στη βαρύτητα, με αποτέλεσμα το υλικό του να καταρρεύσει βαρυτικά και να συμπιεστεί περισσότερο ακόμα και από το υλικό ενός αστέρα νετρονίων.
Αν ήταν εφικτό να συμπτυχθεί ολόκληρη η Γη σε μια ακτίνα 0,9 εκατοστών, δηλαδή στο μέγεθος ενός κερασιού, θα είχε μετατραπεί σε μαύρη τρύπα, καθώς λόγω της τεράστιας αύξησης της πυκνότητάς της, η βαρύτητα της Γης θα γινόταν τόσο ακραία που η ταχύτητα διαφυγής θα έφτανε την ταχύτητα το φωτός. Παρομοίως, αν ο Ήλιος συμπτυσσόταν σε μια ακτίνα 3 χιλιομέτρων (στα 4 εκατομμυριοστά του τωρινού του μεγέθους), θα είχε μετατραπεί σε μαύρη τρύπα.
Φυσικά, δεν υπάρχει καμία γνωστή αστρονομική διαδικασία που θα μπορούσε να μετατρέψει τη Γη ή ακόμα και τον Ήλιο, σε μαύρη τρύπα. Η κρίσιμη ακτίνα όπου η ταχύτητα διαφυγής φτάνει την ταχύτητα του φωτός, δημιουργώντας έτσι μια μαύρη τρύπα, ονομάζεται ακτίνα Σβάρτσιλντ.
Η μαύρη τρύπα μπορεί να είναι αρχέγονη (και μικροσκοπική), αστρική, ενδιάμεση ή υπερμεγέθης.
Η πρώτη σκέψη για αντικείμενα των οποίων τα βαρυτικά πεδία είναι τόσο ισχυρά όπου ακόμη και το ίδιο το φως δεν μπορεί να αποδράσει, έγινε τον 18ο αιώνα από τους Τζον Μίτσελ και Πιερ-Σιμόν Λαπλάς. Η πρώτη σύγχρονη λύση της γενικής θεωρίας της σχετικότητας που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει μια Μαύρη Τρύπα, βρέθηκε από τον Καρλ Σβάρτσιλντ το 1916. Αλλά η πρώτη ερμηνεία της ως περιοχή του χώρου από τον οποίο τίποτα δεν μπορεί να αποδράσει εκδόθηκε από τον Ντέιβιντ Φίνκελσταϊν το 1958. Οι μαύρες τρύπες αποτελούν αντικείμενα μαθηματικής περιέργειας.
.
Πηγές: Λευκή τρύπα – Βικιπαίδεια, Μαύρη τρύπα – Βικιπαίδεια
Συντάκτες: Θανάσης Τ. – Μιχάλης
