Κατερίνα

 Η ομορφιά της θάλασσας

Με σταθερά βήματα προχωρώ

και κατευθύνομαι στο δροσερό νερό

Κάνω μια παύση

για να εισπνεύσω καθαρό αέρα

Κλείνω τα μάτια μου και ακού

Κλείνω τα μάτια και μυρίζω

Μυρίζω το αλατόνερο

Εισπνέω καθαρό αέρα

Αφήνομαι στον νερό

και επιπλέω

Ο ήχος της μια με ηρεμεί

την άλλη με τρομάζει

Η απεραντοσύνη της με ηρεμεί

και με φοβίζει

Μια φουρτουνιάζει

Την άλλη είναι επίπεδη

Τον χειμώνα κρύα και σκοτεινή

Το καλοκαίρι ζεστή και γαλαζοπράσινη

Στην ομορφιά της βυθίζεσαι

Και στον ήχο της κοιμάσαι

Αχ γλυκιά εσύ μην αφρίζεις

Μην πεθάνεις

 Νεφέλη

Μουσική… ένα δώρο για όλους

Εσύ που συντροφεύεις τις στιγμές μας …

χαρές, λύπες, έρωτες, όλα τα εκφράζεις

και συγκινείς και παρασύρεις το νου.

Κάθε νότα, ένα συναίσθημα.

Κάθε κρατημένη αξία, που αντηχεί στους τοίχους

ένα παραλήρημα της καρδιάς.

Που σε ταξιδεύει σε θάλασσες ακύμαντες

γαλήνιες άγνωστες…

Κάθε πεντάγραμμα μια ιστορία

Με διαφορετικό ηχόχρωμα η κάθε μια .

Κάθε νότα κι ένας διαφορετικός άνθρωπος

Κάθε κλίμακα δείχνει την ένταση

του συναισθήματος, το χτυποκάρδι…

Πόσο άχρωμη θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα;

Σαν βεγγαλικό χωρίς φως.

Που ακούς τον κρότο και

και περιμένεις άσκοπα να δεις το πυροτέχνημα…

Σαν βροχή χωρίς ουράνιο τόξο

Παραμύθι που πραγματώνεται στη γη

με ήρωες τις νότες σου

που πατούν ανάμεσα στη γη και στο κενό

Ανάμεσα στη λογική και το συναίσθημα

Γεφυρώνεται το σώμα και η ψυχή

Και η μουσική είναι αυτή που τα ενώνει.

Σα να γεννήθηκε η ψυχή

για να χρωματίζεται από τις μελωδίες σου

Τι δύναμη να λυγίζεις

και τους πιο δυνατούς

Να συντροφεύεις.

Να μιλάς στο κέντρο της καρδιάς

Με στόχο πάντα το συναίσθημα

Ό,τι άγνωστο, συστήνεται

Ό,τι άγριο ημερεύει

Ό,τι μυστικό, αποκαλύπτεται .

Με το φως που εκπέμπει

η συχνότητα της μελωδίας σου

Έτσι απλά…

Μαρία Αθ.

Ξεκίνησε και πάλι νέα μέρα

Δειλά δειλά ο ήλιος ξεπροβάλλει

Μετατοπίζονται τα φύλλα απ΄ τον αγέρα

Διαταραχή, παρότι ο ουρανός  να σκοτεινιάζει

Μα τι είναι αυτό τελικά

που το χαμό, την ταραχή σκορπίζει

μια ψυχή έξω μαραζώνει σιωπηλά

κι είναι η μελαγχολία που τσιρίζει

Έξω  βγήκε ο ήλιος την χαρά να βρει

μα χρώμα δεν υπάρχει στην έρημη αυτή γη

πώς όμως στη ζωή σου την κατάμαυρη

εσύ να την έβαψες γκρι;

Και όμως τα πράγματα αν δεις

απ΄ την άλλη σκοπιά να τα κοιτάς

έτσι καλύτερα θα ζεις

 και θα’ ναι η ελπίδα αυτό που αναζητάς.

Σταματία

«Χωρίς τίτλο»

Πατρίδα σε κατέστρεψαν

τα ίδια τα παιδιά σου

μα κεφάλι ποτέ δεν σήκωσες

πού πήγε η μαγκιά σου;

Στην πήρανε αυτοί ,

αυτοί που «σ’ αγαπούσαν»

μα δεν το έμαθες ποτέ

όλοι τις στάχτες σου μετρούσαν

Μυαλά που ζητούν βοήθεια

πνίγονται στην υποτέλεια και την ψευτιά

γεννιούνται βλέμματα χαμένα

και πρόσωπα χλωμά

Μην το ψάχνεις, όλοι αυτοί

γλείφουν θαβουν θάβουν γλείφουν

στο τσίρκο με τα νούμερα

μη μας υπολογίζουν

Μάθε λοιπόν πατρίδα

δεν υπάρχει θεραπεία

που θα μπορούσε ποτέ να σώσει

μια τόσο άρρωστη κοινωνία

Ελεάννα Κων

Η ζωή

Δυσκολίες που φέρνει η ζωή

προετοιμασμένος πρέπει να είσαι με αυτή

κάθε της λεπτό, κάθε της στιγμή

και να την αντιμετωπίζεις σαν μικρό παιδί.

Ξέγνοιαστος να είσαι με όλ” αυτά

οι φόβοι να μην σου κυριαρχούνε τη ψυχή

και στη ζωή σου να περνάς καλά

για να τους προσπερνάς σαν να μην είναι υπαρκτοί.

Πετρούλα

Ο κόσμος κι οι σκιές του

Να έχει άραγε σκιές ο κόσμος

που με σκοτάδι σημαδεύουνε το φως

να είναι άραγε σκιες  ο κόσμος

που ξεχωρίζουνε σκότςο και φως

Να έχουν οι σκιές έναν δικό τους κόσμο

που περιγράφεται ως έξω απ’ το φως

Να είναι άραγε κόσμος οι σκιές

το σήμερα, το αύριο και το χθες.

Ο κόσμος είναι οι σκιές του

που παραπέμπουνε στο φως

και οι σκιές είναι ένας κόσμος

συμπληρωματικός σε κάθε φως

Ο κόσμος και οι σκοτεινές σκιές του

είναι στοιχεία του φωτός.

Μέσα, τριγύρω και πιο πέρα,

ως θιασώτης του παντός.

Θοδώρα

Ο μοχλός  και η κονσόλα

Ο μοχλός και η κονσόλα

τα μυαλά αναμοχλεύουν

δάχτυλα και οφθαλμοί

συνεχώς δουλεύουν

Πλάθουν κόσμους και εικόνες

χρόνους, μέρες και αιώνες

οδηγούν και οδηγούνται

και κατόπιν δε θυμούνται.

Να ‘ταν άραγε αλήθεια

ή εικονοπαραμύθια

που προβάλλουν σαν απάτες,

σαν αυτούσιες αυταπάτες.

Όλα γίνονται ένα κράμα

η εικόνα και το πράγμα

μέσα στο μυαλό του χρήστη

ένας νέος κόσμος  εκτίσθη.

Η κονσόλα κι ο μοχλός

είναι ο κόσμος τους οχλός

δίχως έλεγχο και γκρίνια

που μονάχα φέρνουν γρίνια.

Το μοχλό και την κονσόλα

και γραμμένα τα ‘ χουν όλα…

Μαριλένα

Ερωτευμένη Ελλάδα

Σαν ανεβείς στο άλογο

κι αφήσεις τα μαλλιά σου

εγώ θα ‘μαι κει να σε κοιτώ

απ’ άκρη σ’ άκρη, ολόγυρά σου.

Κι αν πάλι εκεί δεν ανεβείς

και το αφήσεις μόνο,

εγώ ξανά θα σε κοιτώ

με νοσταλγία και πόνο.

Γιατί εγώ δεν σ’ έχω δει

μήτε ξανανταμώσει

κι όμως το ξέρω πως είσαι όμορφος πολύ

κι ότι πολλοί σ’ έχουν γευτεί μα εγώ δεν σ’ έχω νοιώσει.

Πολλές είναι εκείνες που σε ποθούν

κι οι τυχερές σε έχουν.

Μα εγώ δεν είμαι τυχερή

αφού είμαι σκλάβα στην ίδια μου τη γή.

Αχχχ! Ανάθεμα σ’ αυτούς εκεί,

που με κρατούν μακριά σου

και δεν μ’ αφήνουνε να δω

τη λάμψη στα μαλλιά σου.

 

Τσαμπίκα

Στο σκοτάδι

Στο σκοτάδι κρύβονται

πράγματα εσφαλμένα

πράγματα ανήθικα και παραποιημένα

Σ’ αυτό ελλοχεύουν κίνδυνοι

που ένας – ένας , αργά-αργά

το πνεύμα του ανθρώπου

το καταπατά.

Η φτώχεια κι η απόγνωση

τη γη μας πλημμυρίζουν

απ’ το σκοτάδι τρέφονται

τον κόσμο βασανίζουν.

Μα θα ‘ρθει η ώρα να γενούν,

κομμάτια να σκορπίσουν

Κάποτε η αλήθεια θα φανεί

τον κόσμο για να σώσει

το ψέμα θα εξαφανιστεί

τη γη να δικαιώσει.

Μα τότε πια θα  βγει το φως

την αλήθεια να αναδείξει;

Το  άδικο να καταδικαστεί

το δίκιο να επικρατήσει!

Ελεάννα Κατ.

Αν ήσουν άστρο της αυγής

Αν ήσουν άστρο της αυγής

θα σουν το πιο ωραίο

το πιο λαμπρό και όμορφο

σε όλο το Αιγαίο

Τα μάτια σου είναι θάλασσα

και μέσα ταξιδεύω

στο σώμα σου να βρω στεριά

να παύσω να κουρσεύω

Στην αγκαλιά σου χάνομαι

και στα φιλιά πεθαίνω

στα μάτι σου ονειρεύομαι

παραδεισένιο μέρος

Όταν στα μάτια σε κοιτώ

κει μέσα αντικρίζω

πόσο πολύ σε αγαπώ

και μέσα μου δακρύζω

Αν ήσουν άστρο της αυγής

θα σουν το πιο ωραίο

το πιο λαμπρό και όμορφο

σε όλο το Αιγαίο

Ζωζώ

Στα ουράνια ταξιδεύω

πάνω από τη γη χορεύω

είναι τα πάντα γιορτινά

κι ας μην έχω τα φτερά.

Δεν ζηλεύω απ’ την ταράτσα

του μυαλού βλέπω τα πάντα από ψηλά

Ανοίγω το παράθυρό μου

και απλώνω τα χέρια

για να πιάσω τα σύννεφα.

Και κάθε φορά που πέφτω

απλά ελπίζω σε ένα αύριο

καλύτερο από το σήμερα.

Βάσω

Του φιλελεύθερου

Μέρα με την μέρα παλεύω

Γι’  αυτό που δεν υπάρχει

Όπου οι άλλοι δουν το φως

Εγώ βλέπω το σκοτάδι

Κλεισμένοι στα κλουβιά τους

όλοι γελάνε

σαν άγριοι.

Κι εμείς με όλα αυτά

καταντάμε οι πιο γελοίοι.

Κι εγώ κλεισμένος

στο κλουβί τρέμω  από το

ρίγος. Στη σιωπή

Γιατί σε νοιώθω μέσα

μου να ανοίγεις

την ψυχή

Να βγαίνω

έξω απ’ το κλουβί και

να φωνάζω  ζητω

Καλλιόπη

Ουράνιο τόξο

Κοιτώ τα χρώματά του

Είναι παντού γύρω

Κόκκινο της φωτιάς στην καρδιά μας

Κίτρινο της λύπης μα και γκρι της θλίψης

Και αν κοιτάξεις  βαθιά γύρω

Θα δεις το μοβ να ζωντανεύει

Και το άσπρο να σε γαληνεύει

Και αν το γαλάζιο ρωτήσεις

θα σου μιλήσει, θα σε αγγίξει

Πώς είσαι; Πώς τα περνάς;

Τι θες και τι γυρεύεις;

Και τότε εσύ θα το κοιτάξεις

και θα δεις και μαύρο

και ροζ και ίσως

βαθιά αν ψάξεις καλά

μια μαργαρίτα θα τριγυρνά

και θα σου λέει

«Ξημέρωσε κοίτα τα χρώματα σού φωνάζουν

ο ήλιος ήρθε,  Χαμογέλα»

Άννα Ραφαέλα

Αγάπη vs  Απόσταση

Περνάνε ώρες και στιγμές

καρδιά μου μακριά σου

και πώς να ζήσω δίχως σου

χωρίς την αγκαλιά σου

Ζωή χωρίς εσένανε

καρδιά μαραζωμένη

Τα μάτια μου κλαμένα

κι η ψυχή μου λυπημένη

Μου λείπουνε τα μάτια σου

και το γλυκό σου χάδι

Ήρθες εσύ και έφερες

το φως μες στο σκοτάδι

Η καρδιά μου την απόσταση

δεν την ελογαριάζει

μονάχα ερωτεύεται

εσένα σαν κοιτάζει

Σαν θωρώ τα μάτια σου

ο παλμός μου δυναμώνει

Τρέμει η καρδούλα μου

κι ο κόσμος μου  θολώνει

Το χέρι όταν μου κρατάς

ζεσταίνεις την καρδιά μου

εσένα θέλω δίπλα μου

για να ‘χω τη χαρά μου.

Εμένα πάρε αγκαλιά

για να μπορώ να ζήσω

κι εσένα σου υπόσχομαι

ποτέ να μην σ’ αφήσω

Πάλι εσένα σκέφτομαι

πάλι για σένα κλαίω

και πάλι μες τον ύπνο μου

το όνομά σου λέω.

Ονειροπαγίδα

Δήμητρα

Είμαι παιδί

Είμαι παιδί κι έχω ψυχή, έχω όνειρα να κάνω

Έχω όνειρα για μια ζωή, για μια ζωή που χάνω

Δεν ξέρω αν χρειάζεται να παντρευτώ να γιάνω

Μα την αλήθεια θα τη βρω , μόνο όταν αποθάνω

Στον κόσμο τούτο εγώ που ζω  υπάρχει δυστυχία

Υπάρχει μίσος, μοναξιά , ζήλια, κακοτυχία

Υπάρχει όμως κι ανθρωπιά, που λίγοι την κατέχουν

και που την αξιοποιούν χωρίς να την κατέχουν

Σαν μεγαλώσω όμως εγώ τον κόσμο αυτό θ’ αλλάξω

Το ουρανό τον γαλανό θα τον ανασυντάξω.

Θα περιποιηθώ το πράσινο, απ’ τα βουνά τις λίμνες

και μες στα χέρια θα κρατώ τις όμορφες τις Νύμφες

Η μία είναι το νερό, η άλλη ο αέρας

κι η τρίτη είναι η γη, όλων μας η μητέρα

Επάνω της να ζήσουμε δίνεται η ευκαιρία

μα εμείς τη χαραμίζουμε την τόση ελευθερία

Την έχουμε ατομικά χωρίσει σε κομμάτια

Μα η γη είναι για όλους μας, τα δυο πολύτιμά μας

και καταστρέφεται η γη και η δική μου μέρα

Είμαι παιδί κι έχω ψυχή και όνειρα να κάνω

μην επεμβαίνετε εσείς, δεν είστε υπεράνω

Έχω μυαλό και λογική, έχω καρδιά πονάω

μην με πληγώνετε λοιπόν, ραγίζω κι ίσως σπάω

Θέλω να ζήσω μια ζωή που περιορισμούς δεν θα ‘χω

Ελεύθερη παντοτινή μέχρι να αποθάνω

Γιατί ως παιδί κι εγώ, έχω δικαίωμα να ζήσω

δικαίωμα να προχωρώ , μα και να σταματήσω

δικαίωμα να εκφραστώ, δικαίωμα να κλάψω

να νευριάσω, να βρεθώ, τα όνειρα να ξεχάσω

δικαίωμα να πληγωθώ και όμως να πληγώσω

να ερωτευτώ να παντρευτώ και ύστερα να ξεδώσω

Δικαίωμα στην επιλογή, δικαίωμα στην πράξη,

Δικαίωμα για τη ζωή, κανείς να μη μου αλλάξει.

Παράπονα έχω πολλά , μα λύση όμως καμία

Τα δύσκολα τα ξεπερνώ χωρίς να ασκήσω βία

Γιατί ως παιδί έχω μυαλό και συναισθήματα σορό

με δυο κουβέντες αν σου πω μπορείς να σε τρελάνω

γιατί έχω βλέμμα παιδικό, γλυκό, σεμνό κα λάγνο.

Είμαι παιδί κι έχω ψυχή, έχω όνειρα να κάνω

έχω όνειρα για μια ζωή, για μια ζωή που χάνω .

Αναστασία

Το ταξίδι της ψυχής

Κι όμως το ωραιότερο ταξίδι του ανθρώπου είναι εκείνο

που δεν αποκτά ο ίδιος εμπειρίες

αλλά η ψυχή του. Ναι, η ψυχή του

ταξιδεύει. Σε τόπους  μαγικούς και διαφορετικούς.

Η μουσική δίνει την κάθε νότα της

για βάρκα της ψυχής. Κι αυτή

σε ποτάμια με αμέτρητα λουλούδια  τριγύρω ταξιδεύει.

Ναι, εκεί ταξιδεύει η ψυχή.

Τα όνειρα την ταξιδεύουν . Τα όνειρα για το παρόν και το μέλλον.

Και οι εμπειρίες της.

Κάθε δευτερόλεπτο του ταξιδιού της είναι οι εμπειρίες της.

Όταν η ψυχή ταξιδεύει ο άνθρωπος είναι ελεύθερος .

Τίποτα και κανέναν ανάγκη δεν έχει.

Πότε θα φτάσει στον προορισμό της η ψυχή.

Πότε, ελεύθερη και κι ανέμελη για πάντα θα πετά σε μέρη μαγικά

κι απερίγραπτα.

Βαγγέλης Π.

Δεν έχω λόγια να το περιγράψω

αυτό όμως που νοιώθω θέλω να τ’ αλλάξω

Θέλω να ξεχαστώ, να ανασυγκροτηθώ

αλλά πάλι αν σε σκεφτώ την καρδιά μου ακολουθώ

Τον δρόμο των ονείρων να διαβώ.

Μα δεν ξέρω που θα βγω

Θέλω να ξεχαστώ κι από τις σκέψεις να απαλαχθώ

μόνο που δεν μπορώ

γιατί στα όνειρά μου κάθε βράδυ σε ζητώ

Θέλω να ξεχαστώ, να ταξιδέψω σε μέρη μαγικά

με μόνη συντροφιά την μουσική κι ανεμελιά

και να ακούσω τα πουλιά, δίπλα στην ακροθαλασσιά.

Μανώλης

Ελλάδα μου βάστα γερά

στις δύσκολες στιγμές που περνάς!

Δώσε ελπίδα στο λαό σου,

που είναι πάντα στο πλευρό σου.

Μπόρα είναι θα περάσει

και ο ουρανός θα λάμψει.

Τόσοι πόλεμοι και σκλαβιά

σ’ έχουν δυναμώσει πια!

Έχεις περάσει αρκετά,

βάσανα, πείνα και δάκρυα πολλά.

Όμως εσύ τα ξεπερνάς

και ξανά προς τη δόξα τραβάς.

Εμείς, η νέα σου γενιά,

σε αγαπάμε αληθινά.

Θα σε τιμούμε πάντα

γιατί είσαι για μας τα πάντα.

Ελλάδα μου βαστά γερά

στις δύσκολες στιγμές που περνάς.

Δίδαξες σ’ όλο τον κόσμο πολιτισμό

και πρέπει όλοι να σου είναι ευγνώμονες για αυτό!

Νίκος

Αμπελοφιλοσοφίες

Το ψέμα είναι σαν την αρμονία

Είναι ατελείωτο και σχετικό

Καθώς  απηχεί διαφορετικά

 σε  κάθε έναν από μας

Η ουσία μιας πνευματικής έννοιας

δεν είναι προσδιορίσιμη

Τα γράμματα μπορούν  μονάχα να την προσεγγίσουν

χωρίς να της δίνουν υλική υπόσταση

Τίποτα δεν είναι αιώνιο

παρά μόνο ο χρόνος

Γιατί ποτέ δεν υπόκειται

στη φθορά

Μαρία Π.

Απερίγραπτα

Μια μέρα θα προσπαθήσω να

δημιουργήσω  λέξεις που θα μπορούν

να εξηγήσουν τα συναισθήματά

μου για σένα

Θα χορεύω μια νύχτα

για σου δείξω πόσο

πολύ πάθος

έχω  με σένα

Τραγούδια άγνωστα θα τραγουδήσω

για σένα

με λόγια που δεν βγάζουν νόημα

μα μελωδία που μιλάει στην καρδιά

Να σ’ έχω αγκαλιά να σε κοιτάω

με τόση

αδυναμία που έχω σε σένα

Θα σου ψιθυρίζω σιγανά

σ’ αγαπώ και θα με ρωτάς πόσο.

Απερίγραπτα

Διαμαντής

Η ζωή μου είναι μπλε

και το σπίτι μου είναι μαύρο

σαν την καρδιά μου το μεσοκαλόκαιρο

που είναι άνω κάτω

Έτσι που λες ήταν η μέρα μου

γεμάτη καρδιοχτύπια

γιατί αυτή που αγαπώ

δεν μ’ αγαπάει ίδια .

Δημήτρης

Ήρθε μια στιγμή

 δίχως λόγο και γιατί,

έφυγες  μακριά μου

 και μαράζωσε η καρδιά μου…

Ήταν μια μέρα αγχωτική

ούτε εγώ ήξερα γιατί

δεν καταλαβαίνω ακόμα

 και έχω γίνει λιώμα

Ραφαήλ

Στο δρόμο καθώς πήγαινα  στη Λίνδο για ένα μπάνιο

στα καταγάλανα νερά του Αποστόλου Παύλου

σταμάτησα στην Κοσκινού για να τσιμπήσω κάτι

και είδα δυο ναυτικούς

ο ένας ήτανε κοντός

κι ο άλλος ήτανε χοντρός

Ήμουνα στον Αρχάγγελο την περασμένη Πέμπτη

μ’ έστησες και περίμενα, γιατί δεν είχες έρθει;

Το ομορφότερο χωριό είναι τα Προφύλια

γιατί εκεί θα βρεις όλα τα εργαλεία

Έχω περάσει από παντού. Λονδίνο και Γαλλία ,

αχ να ‘ξερες, Ηλία μου, τι είναι η Κρητηνία

Και το καλύτερο χωρίο απ’ όλα αυτά της Ρόδου

είναι η Μονόλιθος με το ωραίο βουνό της

Μία ομάδα γνώρισα με όλα τα προσόντα

είναι αυτή ο Διγενής  και όποιον θέλεις ρώτα.

Βαγγέλης Ξ.

Μια φορά κι ένα καιρό στα περασμένα χρόνια

υπήρχε η αγάπη μου, η Τόνια, η Κοκόνα

Πού όταν γλυκοκοίταγε χανόμουνα στ’ ανώγεια

κι όταν εγλυγομίλαγε χανόμουνα στα λόγια

Για δες  ένα κορίτσι, θειέ, δες τη ζωγραφική σου

μάλλον ο Πικάσο έπρεπε να ήτανε παιδί σου

Μα κάνε γρήγορα θαρρώ την που προβαίνει

με τι την εζωγράφισες με  τριαντάφυλλο και μέλι ;

- Στις ομορφιές σου σήμερα, Κοκόνα δοξασμένη

- Σ΄ευχαριστώ πολύ, χωριάτη, είμαι κλαμένη.

-  Που πας , αλογαφέντισσα στα άσπρα φορεμένη ;

- Πάω στης θειας, της κλαίουσας, της χιλιοπικραμένης

- Γιατί καλέ, τι έπαθε και είναι πικραμένη;

- Επέθανε ο άντρας της , ο καπετάν Ποιμένης

- Ποιος, ο ολιγόπιστος, ο χρυσοβουτηγμένος

μα αυτός απ’ τα πολλά λεφτά ήταν δυστυχισμένος;

-Τον μαχαιρώσανε πισώπλατα στο πλοίο στο τιμόνι

το όνομα του άγνωστο, οι παλιοδολοφόνοι

- Μα γιατί το εκάνανε αφού κακός δεν ήταν;

- Γιατί όλοι εζηλεύανε του πατριού την προίκα.

Τα λεφτουδάκια τα καλά που όλους τους αλλάζουν

και από κει από ι πρόβατο λύκοι γεννημένοι που σφάζουν

-  Έλα τώρα ησύχασε , έλα στην αγκαλιά μου

- Γιατί να έρθω στην αγκάλη σου εμορφιά μου;

-  Γιατί θαρρώ πως δάκρυσα απ’ την πολύ τραγίλα

- Ναι όντως σκυλοβρωμάς στα ρούχα προβατίλα

-  Πώς αλλάζουν οι άνθρωποι από την μυρωδίτσα

λες κι ο σκύλος απομακρύνεται όταν θα δει σκυλίτσα.

Κωνσταντίνα 

Ένα γλυκό χαμόγελο

μ” ένα γλυκό μουτράκι

σαν άστρο είναι τ”  ουρανού

ολόχρυσο αγγελάκι

Έχει ένα βλέμμα χαρωπό

γεμάτο ευτυχία

άγγιγμα τόσο απαλό

σαν θεία ευλογία

Είναι γλυκιά παρηγοριά

είναι ζωής σημάδι

είναι αγάπη, έρωτας

είναι χαράς σημάδι