Ο Ύμνος της Αγάπης αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά αποσπάσματα της Καινής Διαθήκης, γραμμένο από τον Απόστολο Παύλο στην Α’ Επιστολή προς Κορινθίους (13:1-13). Στο κείμενο αυτό, ο Παύλος εξυμνεί την αγάπη ως την ύψιστη αρετή, η οποία ξεπερνά κάθε άλλη ανθρώπινη ικανότητα ή επίτευγμα.

Ο Ύμνος ξεκινά υπογραμμίζοντας ότι χωρίς αγάπη, ακόμα και τα πιο σπουδαία χαρίσματα, όπως η προφητεία, η γνώση ή η πίστη, χάνουν τη σημασία τους. Ο Παύλος περιγράφει την αγάπη ως υπομονετική, ευγενική, χωρίς φθόνο, εγωισμό ή θυμό. Είναι μια αγάπη που αντέχει, συγχωρεί και δεν απογοητεύεται, ενώ «πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει».

Στο τέλος, ο Απόστολος υπογραμμίζει την αιωνιότητα της αγάπης, τονίζοντας ότι «τώρα μένει πίστη, ελπίδα, αγάπη· αυτά τα τρία, μεγαλύτερη όμως από αυτά είναι η αγάπη». Ο Ύμνος της Αγάπης παραμένει μέχρι σήμερα ένα κείμενο διαχρονικό, που εμπνέει για την ουσία της ανιδιοτελούς και αυθεντικής αγάπης, η οποία είναι η βάση της χριστιανικής πίστης και ζωής.

Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους. Καί οὔς μν ὁ Θεός ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. μὴ πάντες ἀπόστολοι; μὴ πάντες προφῆται; μὴ πάντες διδάσκαλοι; μὴ πάντες δυνάμεις; μὴ πάντες χαρίσματα ἔχουσιν ἰαμάτων; μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; μὴ πάντες διερμηνεύουσι;ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα· καὶ ἔτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ὀδὸν ὑμῖν δείκνυμι.Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον. καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι. καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει· εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται. ἐκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν· ὅταν δὲ ἔλθη τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται. ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμουν· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ έπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη.

Κουρή Λυδία

Σεργιάδη Παναγιώτα