Στο σχολείο μας υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται καθημερινά, πολλές φορές αθόρυβα, ώστε οι τάξεις και οι χώροι να είναι καθαροί, ασφαλείς και όμορφοι. Μπορεί να μην τους βλέπουμε πάντα ή να μην σκεφτόμαστε την προσπάθεια που χρειάζεται, αλλά ο ρόλος τους είναι σημαντικός για όλους μας.
Αυτή τη φορά, αποφασίσαμε να δώσουμε τον λόγο στις σχολικές καθαρίστριες, τις κυρίες Αναστασία, Αθανασία και Ελένη ,ώστε να μάθουμε περισσότερα για το επάγγελμα, τις δυσκολίες, τις εμπειρίες και τις σκέψεις τους μέσα από μία μικρή, αλλά ουσιαστική συνέντευξη . Ας ακούσουμε την εμπειρία τους και ας μάθουμε όσα συνήθως μένουν «πίσω από τις κουρτίνες» της καθημερινότητας. Η συνέντευξη που ακολουθεί μας υπενθυμίζει πως ο σεβασμός και η συνεργασία κάνουν το σχολείο καλύτερο για όλους.
Πόσα χρόνια εργάζεστε στο σχολείο;
κα Αναστασία: Περίπου δεκατέσσερα. Στο διάστημα αυτό έχουν περάσει πολλές γενιές μαθητών.
κα Αθανασία: Έξι χρόνια συνολικά και τρία σε αυτό το σχολείο.
κα Ελένη: Εργάζομαι μόλις δυο χρόνια. Είμαι η μικρότερη ηλικιακά.
Πώς διαλέξατε αυτό το επάγγελμα;
κα Ελένη: Λόγω ανεργίας και ευέλικτου ωραρίου εργασίας, καθώς όλες έχουμε οικογένεια που πρέπει να φροντίσουμε παράλληλα .
Αν δεν κάνατε αυτή τη δουλειά, τι θα θέλατε να κάνετε;
κα Αναστασία: Θα ήθελα να ήμουν σε σχολείο και πάλι με τον ρόλο της δασκάλας. Αγαπάω πολύ τα παιδιά.
κα Αθανασία: Θα ήθελα μια καθιστική δουλειά. Ίσως λογίστρια σε γραφείο.
κα Ελένη: Κάποια πιο ξεκούραστη.
Ποια ήταν η πιο μεγάλη αλλαγή που παρατηρήσατε όλα αυτά τα χρόνια στα σχολεία;
κα Αναστασία: Σίγουρα η τεχνολογία. Τα παιδιά σήμερα έχουν κινητά, τάμπλετ και η τάξη φαίνεται διαφορετική απ’ ό,τι παλιά.
Ποιο σημείο του σχολείου λερώνεται πιο γρήγορα;
κα Ελένη: Οι τουαλέτες. Είναι υπερβολικά βρώμικες και κατεστραμμένες. Εκεί γίνεται… μάχη!
Ποια ώρα της ημέρας είναι η πιο δύσκολη;
κα Αθανασία: Μετά το μεγάλο διάλειμμα. Τότε αρχίζει η πραγματική δουλειά.
Τι σας δυσκολεύει περισσότερο στη δουλειά;
κα Ελένη: Κάθε δουλειά έχει τις δυσκολίες της. Έτσι και η δική μας. Αυτό που μας ενοχλεί , όμως , περισσότερο είναι όταν δεν υπάρχει σεβασμός. Δεν είναι τόσο η κούραση, όσο η αδιαφορία.
Έχετε δει ποτέ μαθητές να βοηθούν;
κα Αθανασία: Ναι, και το εκτιμώ πολύ. Μικρές κινήσεις κάνουν διαφορά. Βέβαια, αυτό συμβαίνει σπάνια και από ελάχιστα παιδιά.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στη δουλειά σας;
κα Αναστασία: Δυστυχώς, μια πολύ δύσκολη στιγμή για εμάς ήταν όταν πριν λίγα χρόνια έγινε κατάληψη του σχολικού χώρου από μαθητές. Τότε έγιναν πολλές καταστροφές στο σχολείο και εμείς χρειαστήκαμε πολύ χρόνο να το επαναφέρουμε από άποψη καθαριότητας. Ήταν μια εικόνα που δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Πιστεύετε πως τα παιδιά προσέχουν περισσότερο τώρα ή παλιότερα;
κα Αναστασία: Θα έλεγα πως είναι περίπου το ίδιο. Άλλα παιδιά προσέχουν, άλλα όχι.
Υπάρχει κάποια συνήθεια των μαθητών που θα θέλατε να σταματήσει;
κα Ελένη: Να αφήνουν φαγητά στο θρανίο και πετούν χαρτιά στο πάτωμα ενώ ο κάδος είναι… δύο βήματα δίπλα.
Τι θα θέλατε να μάθουν οι μαθητές για το επάγγελμά σας;
κα Αναστασία: Ότι δεν είναι απλώς σκούπα και κουβάς. Αφορά την υγιεινή, την ασφάλεια και κυρίως τον σεβασμό.
Υπάρχει κάτι που κάνετε και δεν το γνωρίζει ο κόσμος;
κα Αθανασία: Απολυμάνσεις, καθαρισμό σε σημεία που δεν φαίνονται, και πολλές φορές εκτός του υποχρεωτικού ωραρίου μας.
Τι σας κάνει να συνεχίζετε;
κα Αναστασία: Η αίσθηση ότι το σχολείο είναι δεύτερο σπίτι. Και τα χαμόγελα των μαθητών που βλέπουμε καθημερινά.
Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στο σχολείο, τι θα ήταν;
κα Ελένη: Ίσως περισσότερους κάδους ανακύκλωσης και καθαριότητας.
Πιστεύετε ότι ο ρόλος σας αναγνωρίζεται;
κα Αθανασία: Μερικές φορές ναι, άλλες όχι. Αλλά όταν ένας μαθητής πει “ευχαριστώ”, αξίζει πολλά.
κα Αναστασία: Όταν με χαιρετάνε οι μαθητές έξω στο δρόμο νιώθω ότι πράγματι αναγνωρίζεται.
Υπάρχει κάτι που σας δίνει χαρά στη δουλειά;
κα Αθανασία: Όταν το σχολείο λάμπει το πρωί και το βλέπουν όλοι καθαρό.
Τι θα θέλατε να πείτε στους μαθητές;
κα Ελένη: Μην θεωρείτε δεδομένο ότι κάποιος θα καθαρίσει πάντα πίσω σας. Η καθαριότητα είναι κοινή ευθύνη.
Μια τελευταία σκέψη για τη συνέντευξη;
Ήταν ωραίο που ρωτήσατε. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε θερμά τα παιδιά που σέβονται τη δουλειά και τον κόπο μας και να παροτρύνουμε τα υπόλοιπα που δυσκολεύουν ,κάπως, την καθημερινότητά μας από αμέλεια και σίγουρα όχι από πρόθεση -γιατί το σχολείο μας έχει πολύ καλά παιδιά – να μιμηθούν τις καλές συνήθειες υγιεινής. Θα θέλαμε να εργαζόμαστε περισσότερες ώρες την ημέρα από το πρωί ώστε να έχουμε το σχολείο καθαρό για τα παιδιά.
Μετά από αυτή τη συζήτηση έχουμε ίσως έναν λόγο παραπάνω να πετάμε τα σκουπίδια στον κάδο, να σεβόμαστε τους χώρους μάθησης και να μην ξεχνάμε πως κάθε δουλειά έχει αξία. Το σχολείο δεν είναι μόνο θρανία και βιβλία. Είναι οι άνθρωποι του.
Κυρία Αναστασία, κυρία Αθανασία, κυρία Ελένη ,
σας ευχαριστούμε από καρδιάς για όσα κάνετε για εμάς!
