Πατήστε την εικόνα

Τις μεγάλες γιορτές (Πάσχα, Χριστούγεννα, Θεοφάνια. Το ένα ήταν στου Μιχόπουλου κοντά στον Άγιο Κωνσταντίνο, το άλλο στου Φλεβάρη στο νότιο μέρος του χωριού και το τρίτο δίπλα στους Σταμουλαίους στα δυτικά του χωριού. Χόρευαν την ημέρα με τραγούδια που τραγουδούσαν μόνοι τους. Μόνο τις Αποκριές χόρευαν το βράδυ με φωτιές στη μέση.

23/4 Στη γιορτή του Αγίου Γεωργίου το γλέντι γινόταν έξω από την εκκλησία. Πρώτος ξεκινούσε το χορό ο παπάς. Εδώ ερχόταν από την παραμονή και Αιγινίτες με τα καραάβια μέχρι τη Νέα Επίδαυρο και μετά με τα πόδια μέχρι τη Δήμαινα. Έμεναν σε μικρά δωμάτια που είχαν φτιάξει δίπλα από την εκκλησία και έφευγαν την άλλη μέρα.

21/5 Του Αγίου Κωνσταντίνου γινόταν το μεγάλο πανηγύρι με όργανα που τα έφερναν: ο Μιχόπουλος, ο Μαγκιώρος (Θεοδώρου) και ο Λάμπρος (Λογοθέτης). Από παλιά το γλέντι γινόταν από την παρα­μονή το βράδυ και την ίδια από την ώρα που σχόλαγε η εκκλησία μέχρι αργά τη νύχτα. Τα όργανα έπαιζαν ασταμάτητα και οι παρέες χόρευαν πετώντας χρήματα στους οργανοπαίχτες. Όλο το χωριό ήταν ξεσηκω­μένο και μαζί του και τα διπλανά χωριά. Μικροπωλητές άπλωναν τα εμπορεύματα τους και όλα τα παιδιά έρχονταν γύρω γύρω. Όλο και κάποιο χρηματάκι θα είχαν εξοικονομήσει για ν’ αγοράσουν κάτι.

Οι συνηθισμένοι, παραδοσιακά, μεζέδες ήταν: γκιόσες, μπουμπά­ρια (σπληνάντερα), συκωταριές και γουρουνοπούλες, ψημένα όλα με μεγάλη δουλειά. Με την κοσμοσυρροή στο πανηγύρι γινόταν και ένα είδος νυφοπάζαρου. Νεαροί και νεαρές καλοντυμένοι βόλταραν και ενημερώνονταν επιτόπου για ό,τι καλύτερο υπήρχε και κυκλοφορούσε στη Δήμαινα και στα γύρω χωριά.

15 Αυγούστου – 23 Αυγούστου (της Παναγίας): Στις 23 Αυγούστου την ημέρα της Φανερωμένης λειτουργούσαν και λειτουργούν στον Άγιο Λεωνίδα στο “Κοντάρι”, επειδή με την εικόνα της Παναγίας υπήρχε μια ορισμένη διαδικασία: Την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου Πηγιαδίτες και Δημαινιώτες έπαιρναν την εικόνα από το μονα­στήρι των Ταξιαρχών, με τα πόδια, και την πήγαιναν στην Αγνάντα. Εκεί έρχονταν με τα ζώα κι άλλοι προσκυνητές από τα γύρω χωριά και περνούσαν τη νύχτα τους. Η εικόνα έμενε μέχρι την άλλη ημέρα που σχόλαγε η λειτουργία. Μετά πάλι με τα πόδια την πήγαιναν στο ναό της Ευαγγελίστριας στη Νέα Επίδαυρο όπου έμενε μέχρι τις 22 Αυγούστου. Το απόγευμα την πήγαιναν στον Άγιο Λεωνίδα (με τα πόδια). Ακολουθούσε ολονυχτία και την άλλη μέρα λειτουργία κανονικά. Μετά τη λειτουργία ο πολύς ο κόσμος καθόταν κάτω από τα πλατάνια στο ρέμα που έτρεχε κρύο νερό, Έβγαζε τα φαγητά του και περνούσε την ημέρα μαζί με φίλους, συγγενείς και πατριώτες. Υπήρχαν βέβαια κι οι γουρουνοπούλες και τα αναψυκτικά, αλλά αυτά ήταν μόνο γι’ αυτούς που άντεχε η τσέπη τους. Το απόγευμα έπαιρναν την εικόνα και την πήγαιναν πάλι στη μονή Ταξιαρχών.

Λέγεται ότι ένας λόγος που ξεκίνησαν να γιορτάζουν την ημέρα της Φανερωμένης στον Άγιο Λεωνίδα ήταν και ο εξής: Η πεδιάδα εκείνη την εποχή ήταν γεμάτος αμπέλια. Εκεί κοντά στην εκκλησία υπήρ­χαν τα πατητήρια, που πατούσαν τα σταφύλια. Εκεί, λοιπόν, μαζεύο­νταν για να κόψουν και την τιμή του μούστου, που τον πουλούσαν με την “μπότσα”.

14 Σεπτεμβρίου (του Σταυρού): Αγγελοκαστρίτες και Δημαινιώτες γιόρταζαν στα “Σταυρούλια”, στο εκκλησάκι που είναι ανάμεσα στα δυο χωριά. Εκεί πήγαιναν με τα ζώα. Οι γυναίκες κρατούσαν εκτός από τον παραδοσιακό βασιλικό και λίγο στάρι σε μια πετσέτα, να το ευλογήσει ο παπάς για να έχουν καλή σπορά.

Όταν σχόλαγε η εκκλησία, ακολουθούσε χορός με όργανα και νηστί­σιμα φαγητά και φρούτα, όπως σταφύλια (τότεδοκιμάζονταν για πρώτη φορά οι ροδίτες από τα αμπέλια του Αγγελόκαστρου), σύκα, ελιές κ.ά.